Kazanie biskupa polowego Józefa Guzdka wygłoszone w Wielki Piątek w Katedrze Polowej

Bracia i Siostry,

Drodzy Chorzy i Cierpiący – niosący swój codzienny krzyż.

Jezus z Nazaretu był niezwykłym nauczycielem. Przemawiał mądrze, pięknie i ciekawie. Często opowiadał przypowieści albo prowadził dialog z rozmówcą, tak by ten doszedł do odkrycia prawdy. Gromadził wokół siebie wielkie rzesze ludzi. Jego słowa zapadały w ludzkie umysły i serca, przemieniały je. „Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą” (Mk 1,27) – mówili ci, którzy Go słuchali.

Podczas Wielkiego Postu, przez udział w rekolekcjach, Drodze krzyżowej i Gorzkich żalach, uważniej niż zwykle słuchaliśmy i rozważaliśmy słowo Boże. Zaś od Niedzieli Palmowej aż do Niedzieli Zmartwychwstania bardziej kontemplujemy zbawcze czyny Jezusa – mękę, śmierć i zmartwychwstanie.

Dziś, w Wielki Piątek, w katedrze polowej Wojska Polskiego, stajemy wobec krzyża, aby kolejny raz odczytać płynące z niego przesłanie. W jego blasku chcemy rozwiązywać swoje problemy i upraszać potrzebne siły do dźwigania naszych codziennych krzyży. W duchu wdzięczności za dzieło odkupienia, pragniemy dziś wziąć w swoje ręce święty krzyż i ucałować go.

Szczególny udział w Chrystusowym krzyżu mają chorzy i cierpiący w domach rodzinnych i szpitalach, domach pomocy społecznej i hospicjach oraz ci, którzy doświadczają bólu samotności. Dzisiaj łączą się z nami w modlitwie dzięki transmisji radiowej.

Minęło siedem lat od śmierci Jana Pawła II. Wszyscy wciąż pamiętamy, jak Papież ciężko schorowany, unieruchomiony na wózku inwalidzkim, w swój ostatni Wielki Piątek, trzymał kurczowo krzyż, przyciskając go do serca.

Krzyż stoi w centrum liturgii Wielkiego Piątku. Jego uroczysta adoracja stanowi bardzo wymowną i czytelną formę uwielbienia Boga za dzieło odkupienia.

Zanim jednak podejdziemy w uroczystej procesji do ucałowania krzyża, zróbmy rachunek sumienia z naszych czynów. Nie wystarczą deklaracje; nie wystarczą jedynie słowa. Jak czytamy w Liście św. Jakuba Apostoła „Tak jak ciało bez ducha jest martwe, tak też jest martwa wiara bez uczynków” (Jk 2, 26). Dziś musimy więc pytać o czyny!

Rozpocznę od nas, biskupów i kapłanów. Kilka, a może kilkadziesiąt lat temu, każdy z nas, podczas święceń ślubował Chrystusowi dozgonną miłość i wierność. Dziś zadajemy sobie pytanie o wierność danemu słowu, o nasze kapłańskie życie. Dramat grzechu dotyka każdego z nas w większym lub mniejszym stopniu. Ważne jest jednak to, aby nie zwątpić w miłosierdzie Boże. Trzeba, byśmy podobnie jak Piotr, zapłakali nad swoim grzechem, a następnie czynami potwierdzali nasze nawrócenie.

Drodzy Małżonkowie!

Przed laty ślubowaliście sobie miłość, wierność i uczciwość – na dobre i na złe, w zdrowiu i chorobie, aż do końca waszych dni.
Patrząc na krzyż Chrystusa, zanim podejdziecie, aby złożyć na nim swój pocałunek, zadajcie sobie pytanie o waszą wierność Bogu w życiu małżeńskim i rodzinnym.
Czy dobrym, uczciwym życiem wypełniacie dzień po dniu zobowiązania podjęte w godzinie waszego ślubu? Czy w chorobie, starości i nieszczęściu jesteście za siebie odpowiedzialni? Czy sobie wzajemnie pomagacie? Czy na waszych twarzach gości uśmiech świadczący o wzajemnej miłości?

 

Drodzy Rodzice!

W godzinie chrztu waszych dzieci przyrzekaliście, że wychowacie je po chrześcijańsku.
Wobec Chrystusa Ukrzyżowanego zróbcie z tego rachunek sumienia. Pytajcie więc o przykład chrześcijańskiego życia w waszym domu. Zadajcie sobie pytanie o przykład modlitwy, o wspólny udział w niedzielnej i świątecznej Eucharystii, o korzystanie z sakramentu pokuty…
Dziś potwierdzeniem wypełnionych zobowiązań jest postawa waszych dzieci: złożone do modlitwy ręce, kolana zgięte przed Bogiem, wspólna modlitwa w świątyni…

 

Droga Młodzieży i drogie Dzieci!

Wy też często mówicie piękne słowa do rodziców i wychowawców. Dziś Chrystus pyta Was o czyny: o wierność przyjaźni zawartej z Chrystusem, o realizację zobowiązań wynikających z przyjęcia sakramentu bierzmowania, o wasze zaangażowanie w zbawcze dzieło Chrystusa i życie Kościoła. Nasz wielki rodak, bł. Jan Paweł II, mówił, że jesteście nadzieją Kościoła i świata. Proszę, nie zatrzymujcie się na poziomie słów. Same obietnice składane Bogu, ale także ojcu i matce, kolegom i koleżankom nie wystarczą.

W sposób szczególny zwracam się do was, Siostry i Bracia, dźwigających krzyż starości i choroby, samotności i cierpienia. Jestem całym sercem z Wami! Proszę, pamiętajcie o tym, co napisał bł. Jan Paweł II w Liście do osób w podeszłym wieku: Pamiętam o was, wdowcy i wdowy, starzy zakonnicy i zakonnice, bracia w kapłaństwie i biskupstwie. Kościół nadal was potrzebuje. Wysoko ceni sobie przysługi, jakie nadal jesteście gotowi mu oddawać, zwłaszcza dar wytrwałej modlitwy i świadectwo ufnego zawierzenia Bogu (por. p. 13). Nasz umiłowany Rodak powiedział wprost: „Mimo ograniczeń mego wieku bardzo wysoko cenię sobie życie i umiem się nim cieszyć” (por. p. 17).

Zanim więc ucałujecie krzyż, zadajcie sobie pytanie o wasze zawierzenie Bogu w chwili cierpienia i starości. Pytajcie, czy cenicie sobie dar życia i czy umiecie się nim radować na wzór bł. Jana Pawła II. Czy przez modlitwę wspieracie Benedykta XVI, biskupów i kapłanów, aby odważnie i wiernie służyli Chrystusowi i Kościołowi?

Bracia i Siostry w Chrystusie.

Każdy z nas, niezależnie od stanu zdrowia, wieku i pełnionych funkcji, wezwany jest do odpowiadania czynami na zbawcze czyny Jezusa Chrystusa.
Niech ten pocałunek złożony dziś na drzewie krzyża będzie znakiem miłości wiernej i zaangażowanej.
A jeśli kochasz jeszcze zbyt mało – pocałunek ten niech będzie początkiem wejścia na drogę nawrócenia i przemiany

 

Bp Józef Guzdek

Biskup Polowy Wojska Polskiego