Nie zabijaj

Laboratorium wiary – Dekalog

V przykazanie Boże stoi na straży życia ludzkiego. Dotyczy jednego z najważniejszych – fundamentalnych dóbr człowieka na ziemi. Brzmi stanowczo i krótko, jakby Prawodawca chciał przypomnieć, że tylko On jest właścicielem życia i tylko On ma prawo nakreślać mu granice trwania. Wiara uczy nas, że życie ludzkie jest święte – nietykalne od momentu poczęcia aż do naturalnej śmierci.

Życie ludzkie jest bezcennym darem Bożym we wszystkich jego stadiach rozwoju: czy to w pierwszych sekundach, czy to w ostatnich minutach istnienia. Każde życie ludzkie (także kalekie, stare, wymagające opieki) ma wartość, gdyż jest życiem istoty stworzonej na Boży obraz i podobieństwo, obdarzonej duszą nieśmiertelną, wezwanej do dialogu miłości z Bogiem i bliźnimi. Zapoczątkowane tu, na ziemi, znajduje swą pełnię w wieczności.

Godność życia ludzkiego polega na tym, że Bóg stwarza je jako jedyne i niepowtarzalne. Wszystkie rzeczy mają wartość: można je wymienić lub przeliczyć na inne. Można powiedzieć: ta rzecz kosztuje sto złotych, a inna jest warta złotówkę. Gdy chodzi o życie ludzkie, ośmielę się stwierdzić, że nie ma wartości. Nie można przeliczyć go na cokolwiek innego. Życie samo w sobie jest wartością – najwyższą z ziemskich wartości. Wartością fundamentalną: żyjąc, możemy cieszyć się innymi darami Bożymi. To, że istniejemy, zawdzięczamy fantazji i miłości Boga. On sam nas wymyślił, zapragnął i obdarzył istnieniem. To dzięki Bożej woli możemy kochać, cierpieć, ofiarowywać innym to, co posiadamy, służyć innym. Jest darem Boga: nie mamy nad nim władzy. Jego właścicielem jest sam Bóg. To On podejmuje decyzję co do jego powstania i czasu trwania. My je dzierżawimy. O tym, że nie jesteśmy absolutnymi władcami naszego życia, przekonują się małżonkowie, którzy pomimo wieloletnich starań nie mogą zostać rodzicami.

Także liczne choroby, wypadki drogowe i inne nieszczęścia oraz nieoczekiwana śmierć kogoś bliskiego uświadamiają nam, że to nie my wyznaczamy życiu granice. Wtedy, jak nigdy, doświadczamy, że jest ono darem i tajemnicą. Życie stanowi dla nas zadanie: mamy duży wpływ na to, w jaki sposób je przeżyjemy. Bóg daje nam życie, abyśmy przeżyli je pięknie. Bóg, obdarzając nas nim, pragnie, abyśmy wykorzystali ten dar dla naszego dobra. Już tutaj, na ziemi, możemy przeżyć chwile szczęścia, osiągnąć wiele nie tylko w dziedzinie materialnej, ale duchowej. To jest zapowiedź prawdziwego życia i prawdziwego szczęścia, które jest przed nami. W wieczności.

Aby tak się stało, Pan Bóg ustanowił V przykazanie Boże. Ma ono nas zmobilizować do odpowiedzialnego korzystania z daru istnienia. Nie wolno nam lekceważyć tego daru lub działać przeciwko niemu. Nie możemy korzystać z niego tak, jakby sposób naszego życia był bez znaczenia i konsekwencji. Warto, abyśmy zastanawiali się nad tajemnicą naszego życia. Nad tym faktem, że Bóg właśnie nas obdarzył istnieniem tu i teraz. A skoro życie jest darem – czyż nie powinniśmy za niego dziękować Bogu? Mówi się, że żyje się tylko raz. To nadaje smak życiu i znaczenie. Czasami wypowiada się tę prawdę z żalem, czasami żartobliwie. Czasami te słowa służą za alibi dla „korzystania z życia”. Trzeba, abyśmy pamiętali, że jednorazowość życia każdy jego moment czyni wyjątkowym i niepowtarzalnym. To, co zmarnowane – zostanie zmarnowane na wieczność. To, co wykorzystamy – przyniesie nam pożytek doczesny i wieczny.