Nauka dla pokoleń – Tarnów, 10 czerwca 1987 r.

Homilia w czasie nieszporów eucharystycznych skierowana do księży, zakonników i zakonnic

„Czyńcie to na moją pamiątkę”

(1 Kor 11, 24).

Chrystus mówi w Wieczerniku: „To jest Ciało moje za was [wydane]. Czyńcie to na moją pamiątkę!… Ten kielich jest Nowym Przymierzem we krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę!” (1 Kor 11, 24-25). Tak mówi Chrystus do apostołów w przeddzień swojej męki i śmierci na krzyżu. W przeddzień ofiary. Wskazuje na chleb i wino jako znak Ciała i Krwi swojej krzyżowej ofiary. Ustanawia Eucharystię. W Eucharystii wyraża się miłość, którą „do końca nas umiłował” (por. J 13, 1).

Mówi do apostołów. Paweł nie był wówczas jednym z nich, a jednak pisze: „Otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem” (1 Kor 11, 23). Wtedy nie był jednym z apostołów, ale stał się później: z prześladowcy ? apostołem. Stał się nim z woli Chrystusa zmartwychwstałego, który go powołał u bram Damaszku.

Chrystus mówi te słowa również do Pawła. I mówi do wszystkich, których w ciągu wieków i pokoleń powołuje do tej samej zbawczej posługi Eucharystii. Eucharystia jest Jego Ofiarą daną Kościołowi. Mówi więc Chrystus do kapłanów, kapłan bowiem jest tym, który składa Ofiarę. Jest szafarzem Eucharystii.

Chrystus mówi do szafarzy eucharystycznej swojej Ofiary. Mówi do wszystkich i wszędzie. Mówi do nas tutaj zgromadzonych. Do wszystkich naszych braci w kapłaństwie na ziemi polskiej – i na misjach – i na całej ziemi. Wszędzie i do wszystkich. Pragniemy rozważyć sprawę powołania kapłańskiego, które ma charakter uniwersalny, jak to szczególnie uwydatnił ostatni Sobór.

„To czyńcie”. Chrystus Pan nie mówi tylko: „głoście”, „opowiadajcie” – mówi: „czyńcie”. I to jest słowo decydujące. Kapłaństwo jest sakramentem Czynu. Jest sakramentem Chrystusowego, zbawczego, odkupieńczego Czynu, który w wieczerniku został oddany w ręce apostołów. A poprzez dziedzictwo apostolskie, poprzez sukcesję, która trwa w apostolskim Kościele, Czyn ten został oddany w nasze kapłańskie ręce. Mamy przeto spełniać Czyn Chrystusa – na Jego pamiątkę. Poprzez to, co czynimy w eucharystycznej posłudze chleba i wina, ta „pamiątka” staje się uobecnieniem własnego Czynu Chrystusa: Jego śmierci i zmartwychwstania. Całej Jego paschalnej tajemnicy, z której bez przerwy rodzi się Kościół: Ciało Chrystusa. Rodzi się, żyje, wzrasta.

Jesteśmy więc szafarzami tajemnicy największej i najświętszej. Powołani poprzez sakrament kapłaństwa do szczególnej służby całemu Ludowi Bożemu w Kościele, działamy in persona Christi.

Działamy – a więc i żyjemy.

Każdy chrześcijanin jest alter Christus przede wszystkim z racji chrztu, który „zanurza w życiodajnej śmierci Chrystusa”. A cóż powiedzieć o kapłanie, który tę życiodajną śmierć co dzień sprawuje, działając in persona Christi.

Bracia! Pomyślcie, na cośmy się odważyli w dniu naszych święceń! Pomyślcie, czegośmy dostąpili! Pomyślcie, co nam Pan uczynił – i stale czyni! Jak dobry jest Pan! Jesteśmy szafarzami Jego śmierci i zmartwychwstania. Jesteśmy szafarzami wielkiego oczekiwania Kościoła, który żyje wiarą i nadzieją ostatecznego przyjścia. W ostatecznym przyjściu Pana wypełni się przeznaczenie całego stworzenia. „Oczekujemy Twego przyjścia w chwale”.

Zanim to nastąpi poprzez nasze kapłańskie ręce, On, Odkupiciel świata, codziennie oddaje Ojcu w Eucharystii wszystko, co stworzone. Jest wszakże Zbawicielem świata. Oddaje w szczególności wszystkich: jest Odkupicielem człowieka. On „wszystko we wszystkich dopełnia” (por. Ef 1, 11). W tej postaci trwa Jego Czyn. My zaś jesteśmy „szafarzami tajemnic Bożych” (por. 1 Kor 4, 1), szafarzami tego Czynu na służbie Kościoła. Na służbie Ludu Bożego. Na służbie naszych braci i sióstr. My – „z ludzi wzięci, dla ludzi postanowieni” (por. Hbr 5, 1).

„Cóż oddam Panu za wszystko, co mi uczynił?” (por. Ps 116, 12).


Wybrał ks. Andrzej Adamski