Otoczyć miłością chorych i cierpiących

Ks. abp Zygmunt Zimowski, przewodniczący Papieskiej Rady do spraw Duszpasterstwa Służby Zdrowia

Hasło „Kościół w służbie miłości wobec chorych” będzie motywem przewodnim uroczystych obchodów 25. rocznicy istnienia Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia. Odbędą się one w dniach 9-11 lutego w Watykanie. Uwieńczą je centralne uroczystości Światowego Dnia Chorego, którym w bazylice watykańskiej będzie przewodniczył Ojciec Święty Benedykt XVI.


Więź „Salvifici doloris” i „Redemptor hominis”

Tegoroczne Orędzie Ojca Świętego Benedykta XVI na obchodzony 11 lutego XVIII Światowy Dzień Chorego nawiązuje do listu apostolskiego Jana Pawła II „Salvifici doloris”, aby podkreślić, że ostateczny sens ludzkiego cierpienia ujawnia się dopiero w świetle Jezusa Odkupiciela. Oto słowa Benedykta XVI: „Z tajemnicy Jego męki, śmierci i zmartwychwstania ludzkie cierpienie czerpie sens i pełnię światła. W liście apostolskim 'Salvifici doloris’ sługa Boży Jan Paweł II zawarł słowa rzucające światło na ten temat: 'Cierpienie ludzkie – pisał Ojciec Święty – osiągnęło swój zenit w męce Chrystusa. Równocześnie zaś weszło ono w całkowicie nowy wymiar i w nowy porządek: zostało związane z miłością… z tą miłością, która tworzy dobro, wyprowadzając je również ze zła, wyprowadzając poprzez cierpienie tak, jak najwyższe dobro Odkupienia świata zostało wyprowadzone z Krzyża Chrystusa i stale z niego bierze swój początek. Krzyż Chrystusa stał się źródłem, z którego biją strumienie wody żywej'” (nr 18).

Warto zwrócić uwagę, że wybór tego fragmentu z „Salvifici doloris” stanowi w tegorocznym orędziu nawiązanie do zasadniczej myśli „Redemptor hominis” – pierwszej encykliki Jana Pawła II. To właśnie w niej Jan Paweł II już w pierwszych słowach stwierdził, że cała historia zbawienia osiągnęła swój zenit w Jezusie Chrystusie, gdyż Odkupiciel człowieka jest „ośrodkiem wszechświata i historii” (nr 1).

Zestawienie obu dokumentów Jana Pawła II: „Salvifici doloris” i „Redemptor hominis” wskazuje na ciągłość myśli Kościoła na temat zbawczego charakteru Jezusowej męki i śmierci. W ten sposób jednocześnie zostaje potwierdzone prawo i obowiązek Kościoła do otoczenia miłością wszystkich chorych i cierpiących. Chodzi o eklezjalną służbę miłości, która opiera się właśnie na odkupieńczym dziele Jezusa – „Redemptor hominis”, a znajduje swoje uobecnienie w „dopełnianiu braków udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” – „Salvifici doloris”.


25 lat Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia

W orędziu na tegoroczny XVIII Światowy Dzień Chorego Ojciec Święty Benedykt XVI już w pierwszych słowach zwrócił także uwagę na zbieżność tego wydarzenia z 25. rocznicą działalności Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia: „11 lutego, w liturgiczne wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Lourdes, w bazylice watykańskiej obchodzony będzie XVIII Światowy Dzień Chorego. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności wiąże się on z 25. rocznicą utworzenia Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia. Jest to dodatkowy powód dziękowania Bogu za dotychczas przebytą drogę w dziedzinie duszpasterstwa służby zdrowia. Z serca pragnę, by taka okoliczność stanowiła okazję do bardziej wielkodusznego zapału apostolskiego w służbie chorym i tym, którzy się nimi opiekują”.

Słowa Ojca Świętego stanowią dla nas wszystkich umocnienie na drodze służby miłości, jaką Kościół pełni – w imieniu Chrystusa – wobec chorych i cierpiących, towarzysząc jednocześnie wszystkim pracownikom służby zdrowia, którzy otaczają chorych na całym świecie codzienną troską i opieką.

Idąc za myślą tegorocznego orędzia, należy podkreślić, że służba miłości, jaką Kościół pełni wobec cierpiących i tych, którzy się nimi opiekują, dokonuje się oczywiście nie tylko za pośrednictwem Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia. Na przykład w działalności pozostałych papieskich rad znajdujemy czytelne świadectwo tej samej eklezjalnej troski o chorych i cierpiących na całym świecie.

Ojciec Święty Benedykt XVI wyraża więc nadzieję w tegorocznym orędziu, że służba miłości wobec chorych i cierpiących będzie nadal integralną częścią misji całej wspólnoty Kościoła, w tym szczególnie Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia: „Utworzenie przed 25 laty Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia jest częścią takiej kościelnej troski o świat służby zdrowia. Skłania mnie to, by dodać, że w aktualnych warunkach historyczno-kulturowych jeszcze bardziej widać potrzebę starannej i szerokiej obecności kościelnej u boku chorych, podobnie jak obecności w społeczeństwie, zdolnej do skutecznego przekazywania wartości ewangelicznych w obronie życia ludzkiego we wszystkich jego fazach, od poczęcia aż do naturalnego kresu”.


Okoliczność Roku Kapłańskiego

W końcowej części tegorocznego orędzia Ojca Świętego Benedykta XVI znajdujemy bezpośrednie nawiązanie do przeżywanego Roku Kapłańskiego: „W obecnym Roku Kapłańskim moja myśl kieruje się szczególnie ku wam, drodzy kapłani, 'słudzy chorych’, znak i narzędzie współczucia Chrystusa, który powinien docierać do każdego człowieka naznaczonego cierpieniem. Zachęcam was, drodzy księża, byście nie szczędzili im troski i pocieszenia. Czas spędzony u boku tych, którzy przeżywają próbę, okazuje się owocującym łaską dla wszystkich innych wymiarów duszpasterstwa”.

Myśl o Roku Kapłańskim jest w orędziu Ojca Świętego nie tylko formą historycznego uaktualnienia Światowego Dnia Chorego, ale stanowi jeszcze jedną wskazówkę dla właściwej interpretacji tajemnicy i wartości cierpienia. Oto bowiem zbawcza wartość cierpienia, której poświęcony jest list apostolski „Salvifici doloris”, wypływa z faktu, że Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg i prawdziwy Człowiek, objawił się jako Jedyny i Wieczny Kapłan. Zachowując wierność w swej miłości do końca (por. J 13, 1) jako Kapłan dokonał odkupienia całego rodzaju ludzkiego na drodze Krzyża.

Jakże wymowna jest w tym kontekście decyzja Ojca Świętego, aby Rok Kapłański otrzymał hasło mówiące o kapłańskiej wierności: „Wierność Chrystusa, wierność kapłana”. Głębię wierności Jezusa jako Kapłana wobec Ojca w perspektywie mającej dokonać się męki i śmierci możemy dostrzec szczególnie w Wieczerniku, na początku modlitwy arcykapłańskiej, gdy wzrok Chrystusa sięga poza Jego bliską śmierć: „Ojcze, nadeszła godzina. Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył” (J 17, 1). Jezus przezwycięża naturalny lęk wobec męki. Wizja okrutnej męki i śmierci mogła wywołać w Jego sercu coś w rodzaju „wewnętrznego konfliktu”. Ale miłość okazała się zwycięska, o czym świadczy wołanie „Abba”, wypowiedziane w obliczu cierpienia w taki sposób, że wywarło to niezapomniane wrażenie na świadkach (Mk 14, 36).

W pierwszym rzędzie ci, którzy są powołani w Kościele do kapłaństwa służebnego przez udział w jedynym kapłaństwie Wcielonego Syna Bożego, winni szukać całej prawdy o sensie ludzkiego cierpienia właśnie w świetle zbawczej wartości cierpienia Jezusa. Winni dostrzec, że cierpienia, jakie zniósł w swoim życiu Jezus, ukazują bezwzględną Jego wierność miłości do Ojca i do każdego człowieka. Ta wierna miłość okazała się większa niż wszelkie zło. Stąd też kapłani są zobowiązani, aby pogłębiać w sobie gotowość heroicznego zachowania wszystkich wymogów ewangelicznego orędzia, także tego, które w życiu codziennym okazuje się nieraz bardzo trudne: orędzia o cierpieniu.

Benedykt XVI w tegorocznym przesłaniu, w którym akcentuje prawdę o służbie miłości spełnianej przez Kościół wobec cierpiących, zwraca się więc z prośbą do chorych, aby gorąco modlili się – słowem i czynem – za wszystkich kapłanów: „Zwracam się (…) do was, drodzy chorzy, i proszę was, byście się modlili i ofiarowywali wasze cierpienia za kapłanów, aby dochowywali wierności swemu powołaniu, a ich posługa była bogata w owoce duchowe, z korzyścią dla całego Kościoła”.