Maracana we łzach
Czwarty mundial w historii, a pierwszy po drugiej wojnie światowej, zorganizowano w 1950 roku w Brazylii. Po raz drugi mistrzowski tytuł zdobyli piłkarze Urugwaju, którzy w meczu o pierwsze miejsce pokonali drużynę gospodarzy 2:1.
W latach wojny Puchar Rimeta przechowywał pod łóżkiem swej teściowej w pudełku na buty włoski wiceprezydent FIFA dr Ottorino Barassi. Eliminacje do powojennych mistrzostw przypominały farsę. Zespoły, które się zakwalifikowały, potem rezygnowały z imprezy. Wyeliminowane dostawały ofertę udziału. Wycofały się m.in. Indie, ponieważ FIFA nie pozwoliła ich piłkarzom na grę… boso.
Podobnie jak w pierwszych MŚ, do ostatecznej rozgrywki przystąpiło 13 reprezentacji, a decydujący mecz nie był finałem, bowiem przyjęto wariant rywalizacji w grupach, systemem każdy z każdym.
Nie zabrakło sensacji, bo za taką trzeba uznać wygraną USA 1:0 z Anglią (przyjętą ponownie, wraz z trzema innymi federacjami brytyjskimi, do FIFA na kongresie w 1946 r. po nieobecności od 1929 r.). Z kolei szwedzcy amatorzy zwyciężyli Włochów 3:2.
Na te mistrzostwa Brazylijczycy wybudowali, choć z trudem zdążyli na czas, kolosalny stadion Maracana na przedmieściach Rio de Janeiro, z trybunami na ponad 200 tysięcy widzów. „Torcida”, czyli najbardziej fanatyczni kibice, oczekiwała triumfu gospodarzy.
Początek był zachęcający, bo na inaugurację „Canarinhos” łatwo wygrali z Meksykiem 4:0. Potem jednak zaskakująco zremisowali ze Szwajcarią 2:2. Strata punktów z Jugosławią oznaczałaby awans do drugiej rundy drużyny z Bałkanów, jednak w obecności 150 tysięcy widzów na Maracanie Brazylijczycy (z Zizinho, Ademirem i Jairem) zwyciężyli 2:0.
Do finałowej grupy awansowały także Hiszpania, Urugwaj i Szwecja. Po tygodniowym odpoczynku Brazylia rozgromiła ekipę ze Skandynawii 7:1, a następnie Hiszpanię 6:1. Nikt nie miał wątpliwości, że podobnie będzie w meczu z Urugwajem.
Miejscowym do zdobycia tytułu wystarczyłby remis. W dodatku na początku drugiej połowy meczu zdobyli bramkę. Friaca pokonał bramkarza Maspolego, ale gra gospodarzy nie zasługiwała na miano „piłkarskiej samby”. Urugwajczycy wyrównali w 68. minucie po strzale Schiaffino – króla strzelców turnieju. „Urusi” nie przestraszyli się ryku ogromnej widowni i dziewięć minut przed końcem Ghiggia sprytnym strzałem zdobył zwycięską bramkę.
Brazylijczycy stracili „swój” Puchar Świata i stojące pod stadionem limuzyny dla mistrzów. Niemal cały kraj pogrążył się w żałobie. Organizatorzy zapomnieli nawet wręczyć trofeum zwycięzcom. Musiał ich w tym wyręczyć prezydent FIFA Jules Rimet, który odszukał kapitana Urugwajczyków i dopełnił ceremonii.
W czerwcu, po 64 latach, mundial wróci na Maracanę, jeden z najsłynniejszych piłkarskich obiektów świata.
Mecz otwarcia:
24.06.1950, Brazylia, Rio de Janeiro: Brazylia – Meksyk 4:0 (1:0)
Mecze o trzecie miejsce:
Brazylia 1950 – w Sao Paulo (mecz decydujący o trzecim miejscu):
Szwecja – Hiszpania 3:1 (2:0)
Spotkanie finałowe:
Brazylia 1950 – w Rio de Janeiro (mecz decydujący o tytule mistrza świata):
Urugwaj – Brazylia 2:1 (0:0)
Bramki: dla Urugwaju – Schiaffino 68, Ghiggia 81; dla Brazylii – Friaca 48. Sędzia: Reader (Anglia). Widzów: 174 tys.
Urugwaj: Maspoli – Matias Gonzales, Tejera – Gambetta, Varela, Andrade – Ghiggia, Perez, Miguez, Schiaffino, Moran
Brazylia: Barbosa – Augusta, Juvenal – Bauer, Danilo, Bigode – Friaca, Zizinho, Ademir, Jair, Chico
PAP/Sport/RIRM