Ze Świętą Rodziną odnowić troskę o rodzinę i Kościół

Poczuć się w Kościele jak we własnym domu to uczestniczyć w jego wydarzeniach tak
jak w życiu własnej rodziny. Budowania wspólnego domu wciąż możemy się uczyć od
Świętej Rodziny z Nazaretu.

Święto Świętej Rodziny przypomina nam o roli rodzinnego domu w życiu Jezusa i
wszystkich, którzy należą do Jego Kościoła. Co roku Kościół obchodzi je w niedzielę
po Bożym Narodzeniu. W tym roku jednak tak się złożyło, że pierwsza niedziela po
Bożym Narodzeniu to 1 stycznia, kiedy przypada uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki
Maryi. Stąd święto Świętej Rodziny będzie obchodzone w piątek, 30 grudnia.

 

W przygotowanym na ten dzień materiale duszpasterskim, z którego kapłani będą
korzystać w homiliach, Rada ds. Rodziny podkreśla, że prawdziwie rodzinną atmosferę
buduje miłość, szacunek okazywany rodzicom i odpowiedzialność za rodzinę. To właśnie
rodzice są pierwszymi, którzy uczą dzieci wartości. W atmosferze rodzinnego domu
człowiek przeżywa pierwsze doświadczenie Boga i wprowadzany zostaje w rzeczywistość
Kościoła.

W wymiarze duchowym Kościół jest naszym domem. „Odkryć w Kościele swój dom, to żyć w
nim wiarą na co dzień. Odkryć w Kościele swój dom, to z powagą i radością traktować
niedzielny obowiązek Mszy św. i zaproszenie do eucharystycznego stołu. Odkryć w
Kościele swój dom to otaczać go troskliwą miłością i czuć się za niego
odpowiedzialnym” – czytamy. Nasza miłość do Kościoła powinna się zatem wyrażać w
trosce o świętość osobistą i wszystkich jego członków. „Konkretnym wyrazem tej
miłości powinna być nasza aktywna obecność w parafii” – zauważają biskupi.
Zachęcają, by uczyć dzieci miłości do Kościoła, samemu brać odpowiedzialność za
wspólnotę, wspomagać członków rodziny parafialnej w trudnych sytuacjach. Jak dodają,
„kto Kościół traktuje jak swój dom, ten, gdziekolwiek się znajdzie, pamięta skąd
wyrasta i pozostaje wierny dziedzictwu swej wiary”.

„Niech przeżycie świąt Bożego Narodzenia, prawdziwie rodzinnych świąt, umocni nasze
więzy rodzinne i te, które płyną z wiary. Niech ten wyjątkowy czas jeszcze raz
pozwoli nam docenić skarb naszego rodzinnego domu. Niech wnoszone do świątyni
jerozolimskiej Dziecię Jezus, dopomoże nam wszystkim wejść głębiej w życie Kościoła
i poczuć się w Nim jak w domu” – życzą biskupi z Rady ds. Rodziny.

Zobacz także:

Ks. Przemysław Drąg, dyrektor Krajowego Ośrodka Duszpasterstwa Rodzin przed świętem
Świętej Rodziny

Materiał do wykorzystania duszpasterskiego na święto Świętej Rodziny 30 grudnia 2011
roku

 

Źródło: KEP

***

Święto Świętej Rodziny zaczęto obchodzić w różnych krajach i diecezjach od wieku XVIII. Po raz pierwszy ustanowił je 4 listopada 1684 r. w Kanadzie, za aprobatą papieża Aleksandra VII, biskup Francois Montmorency-Laval. Na stałe do liturgii wprowadzono je za pontyfikatu papieża Leon XIII, który na prośbę kard. Bausa, arcybiskupa Florencji, 20 listopada 1890 r. wydał dekret aprobujący „kult czci zwrócony ku Rodzinie Świętej”. Zatwierdził je papież Leon XIII (+ 1903). W swoich pismach, m.in. w Neminem fugit (z 14 czerwca 1892 r.) i Cum nuper, niejeden raz zachęcał do naśladowania Najświętszej Rodziny. Wskazywał też na dobrodziejstwa, jakich można oczekiwać dzięki pobożności i związkom ze Świętą Rodziną: postęp w miłosierdziu, świętość obyczajów, atmosferę pobożności. W jednej ze swoich encyklik pisze: „Pod opieką Najświętszej Matki i św. Józefa w zupełnym ukryciu wychowywał się Jezus, Słońce sprawiedliwości, zanim swym blaskiem oświecił narody.

 

Więcej:
www.brewiarz.pl

 

***

Zamyślenia na Święto Świętej Rodziny można znaleźć na Redemtorystowskim
Portalu Kaznodziejskim

www.slowo.redemptor.pl

Czytanie z Księgi Syracydesa

Pan uczcił ojca przez dzieci,

a prawa matki nad synami utwierdził.

Kto czci ojca, zyskuje odpuszczenie grzechów,

a kto szanuje matkę, jakby skarby gromadził.

Kto czci ojca, radość mieć będzie z dzieci,

a w czasie modlitwy swej będzie wysłuchany.

Kto szanuje ojca, długo żyć będzie,

a kto posłuszny jest Panu, da wytchnienie swej matce.

Synu, wspomagaj swego ojca w starości,

nie zasmucaj go w jego życiu.

A jeśliby nawet rozum stracił, miej wyrozumiałość,

nie pogardzaj nim, choć jesteś w pełni sił.

Miłosierdzie względem ojca nie pójdzie w zapomnienie,

w miejsce grzechów zamieszka u ciebie.

 

Oto Słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY:

Błogosławiony, kto się boi Pana.

Błogosławiony każdy, kto się boi Pana,

kto chodzi Jego drogami.

Bo z pracy rąk swoich będziesz pożywał,

szczęście osiągniesz i dobrze ci będzie.

Błogosławiony, kto się boi Pana.

Małżonka twoja jak płodny szczep winny

we wnętrzu twojego domu.

Synowie twoi jak sadzonki oliwki

dokoła twojego stołu.

Błogosławiony, kto się boi Pana.

Oto takie błogosławieństwo dla męża,

który boi się Pana.

Niechaj cię Pan błogosławi z Syjonu,

oglądaj pomyślność Jeruzalem przez całe swe życie.

Błogosławiony, kto się boi Pana.

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Kolosan



Bracia:

Jako wybrańcy Boży, święci i umiłowani, obleczcie się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość, znosząc jedni drugich i wybaczając sobie nawzajem, jeśliby miał ktoś zarzut przeciw drugiemu: jak Pan wybaczył wam, tak i wy.

Na to zaś wszystko przyobleczcie miłość, która jest więzią doskonałości. A sercami waszymi niech rządzi pokój Chrystusowy, do którego też zostaliście wezwani, w jednym Ciele. I bądźcie wdzięczni.

Słowo Chrystusa niech w was przebywa z całym swym bogactwem: z wszelką mądrością nauczajcie i napominajcie samych siebie przez psalmy, hymny, pieśni pełne ducha, pod wpływem łaski śpiewając Bogu w waszych sercach. I wszystko, cokolwiek działacie słowem lub czynem, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa, dziękując Bogu Ojcu przez Niego.

Żony, bądźcie poddane mężom, jak przystało w Panu. Mężowie, miłujcie żony i nie bądźcie dla nich przykrymi. Dzieci, bądźcie posłuszne rodzicom we wszystkim, bo to jest miłe Panu. Ojcowie, nie rozdrażniajcie waszych dzieci, aby nie traciły ducha.

Oto Słowo Boże.

Słowa Ewangelii według św. Łukasza.



Gdy upłynęły dni Ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: „Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu”. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.

A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:

„Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa.

Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela”.

A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu.

Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy.

A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta Nazaret.

Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Oto słowo Pańskie.