W ostatnich dekadach wiele pojęć z teologii katolickiej czy w ogóle związanych z naszą religią znalazło się na cenzurowanym. Słowa takie jak choćby: grzech, szatan, pokuta, ortodoksja, herezja, ekskomunika w zasadzie wypadły ze słownika wielu, często bardzo wpływowych, ludzi Kościoła. Wydaje się, że do tego katalogu słów niepożądanych dołączyło ostatnio „nawracanie”.
„Biskup płakał, gdy konsekrował” – tak nazywa się strona na Facebooku, na której prezentowane są najdziwniejsze i zwyczajnie najbrzydsze kościoły, głównie z naszego kraju. Oglądanie niektórych z tych „wybitnych” dzieł architektonicznych (przypominających np. skocznię narciarską lub wyciskarkę do cytrusów) może niekiedy poprawić humor, jednak sprawa jest w gruncie rzeczy bardzo poważna, bo nad stanem współczesnej sztuki sakralnej rzeczywiście można zapłakać.
Opublikowany w minionym tygodniu dokument roboczy (tzw. Instrumentum laboris) na październikową sesję Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów nt. synodalności, choć nie
Ostatnie tragiczne wydarzenia związane ze śmiercią kobiety (a także, co nagminnie się pomija, również jej dziecka) w szpitalu w Nowym Targu stały się pretekstem do kolejnej bitwy w „wojnie o aborcję”. Z jednej strony wykrzykuje się hasło „Ani jednej więcej”, które w istocie jest wołaniem o legalizację zabijania nienarodzonych. Z drugiej natomiast ujawniają się dążenia do likwidacji klauzuli sumienia.
Niektórzy pewnie bardzo by się zdziwili, gdyby im powiedzieć, że w kalendarzu liturgicznym nie istnieje coś takiego, jak oktawa Bożego Ciała. I to nie istnieje już od kilkudziesięciu lat – zniósł ją w 1955 r. papież Pius XII, pozostawiając jedynie trzy oktawy: Bożego Narodzenia, Zmartwychwstania Pańskiego i Zesłania Ducha Świętego (ta ostatnia z kolei została zlikwidowana w 1969 roku.) W świadomości wiernych jednak oktawa Bożego Ciała istnieje, dlatego że w Polsce zachowano jej zwyczaje, a więc przede wszystkim procesje eucharystyczne. To z pewnością cieszy, gdyż mało która prawda katolicka potrzebuje dziś szczególnej katechezy, obrony i ponownego odkrycia, jak prawda o rzeczywistej obecności Chrystusa w Eucharystii.
Kilka dni temu o mały włos, a jeden z najlepszych sędziów piłkarskich na świecie, Szymon Marciniak, zostałby odsunięty od prowadzenia finału Ligi Mistrzów. Wszystko dlatego, że pojawił się jako prelegent na konferencji biznesowej organizowanej przez lidera Konfederacji, Sławomira Mentzena. I choć wydarzenie z polityką nie miało nic wspólnego, a Marciniak mówił wyłącznie o tym, jak sam osiągnął sukces (jako drugi sędzia w historii poprowadzi w jednym sezonie zarówno finał mundialu, jak i Ligi Mistrzów – trudno w tym fachu osiągnąć więcej), to jednak nie spodobało się to samozwańczym arbitrom moralności z antyrasistowskiego stowarzyszenia „Nigdy Więcej”, którzy donieśli na sędziego do UEFY, swoją drogą również ucieleśnienia cnót wszelakich.
W Bazylice Archikatedralnej we Fromborku przeniesiono tabernakulum z głównego do bocznego ołtarza. Jednocześnie zmieniony został kierunek sprawowania liturgii. Do tej pory bowiem fromborska katedra była jednym z niewielu miejsc, gdzie Mszę Świętą celebrowało się ad orientem. Teraz liturgia sprawowana jest już „przodem do ludu”. Pomijając kwestię tak rewolucyjnych działań w kontekście ochrony zabytkowej przestrzeni, ujawnia się tu nadgorliwość w realizowaniu rzekomych wskazań soborowych, a także wynikający z posoborowej reformy liturgicznej problem umiejscowienia tabernakulum.
Jednym z najczęściej stawianych Kościołowi zarzutów jest jego nietolerancyjność. W naszych czasach, którym przyświeca hasło „Nie ma tolerancji dla braku tolerancji”, można by rzec, że to przestępstwo z gatunku tych najcięższych, obok faszyzmu, antysemityzmu i tym podobnych „izmów” (inna sprawa, że szafujący tymi oskarżeniami nie za bardzo zdają sobie sprawę, jakie jest prawdziwe znaczenie tych pojęć, tylko używają ich jako pałki na swoich przeciwników). W przypadku tolerancji mają jednak słuszność – tak, Kościół jest nietolerancyjny.
Katolicki świat ostatnio obiegła informacja, że Stolica Apostolska pracuje nad wydaniem specjalnego dokumentu dotyczącego osób rozwiedzionych żyjących w nowych związkach.
Trzeba mówić o tym, że wiara to nie jest coś, co się opiera wyłącznie na emocjach, a to właśnie można zaobserwować wśród wszystkich sekt tworzących się wewnątrz Kościoła. Podkreślanie racjonalnego aspektu wiary może uchronić dzisiaj wiernych przed takimi wynaturzeniami, bo widzimy, że wspólny mianownik jest jeden: uzależnienie emocjonalne i granie na emocjach – mówił red. Wojciech Grzywacz, publicysta, autor felietonów poświęconych bieżącym problemom Kościoła, w rozmowie z Redakcją Portalową Radia Maryja.
Zastanawiając się, co napisać w dzisiejszym felietonie, który ukazuje się przecież w Niedzielę Zmartwychstania, sięgnąłem do monumentalnego dzieła autorstwa ks. abp. Fultona Sheena pt. „Życie Jezusa Chrystusa”. W rozdziale dotyczącym pustego grobu zwrócił on uwagę na następujący paradoks Zmartwychwstania: „Król spoczywał uroczyście, mając straż wokół siebie. Najbardziej zdumiewającym faktem w tym spektaklu czujności nad martwym było to, że nieprzyjaciele Chrystusa spodziewali się Zmartwychwstania, ale Jego przyjaciele nie. To wierzący byli sceptykami; to niewierzący byli łatwowierni. Jego wyznawcy potrzebowali i domagali się dowodów, nim dadzą się przekonać”.
W ostatnim czasie polską opinię publiczną połączyło słuszne oburzenie na „rekolekcje” wielkopostne dla młodzieży zorganizowane w Toruniu, a prowadzone przez grupę ewangelizacyjną „ELO” z Lichenia. Powinno to skłonić do refleksji nad szerszym problemem, którym jest uzasadnianie ewangelizacją najróżniejszych działań, które nie pomagają w głoszeniu Dobrej Nowiny, a wręcz nawet szkodzą sprawie np. poprzez zgorszenie – jak w tym przypadku – czy ośmieszenie.