„Też jestem katolikiem i informuję, że mojemu Bogu, niezależnie od wypowiedzi papieży i biskupów nic do tego” – w taki sposób były poseł Artur Dziambor wyraził swoje poparcie dla procedowanego w Sejmie projektu o publicznym finansowaniu in vitro, odpowiadając na wpis innego polityka, przeciwnego takiemu rozwiązaniu.
Przewodniczący Episkopatu Polski, ks. abp Stanisław Gądecki, napisał list do Papieża Franciszka, w którym przestrzega Ojca Świętego przed niekatolickimi postulatami tzw. niemieckiej drogi synodalnej. Metropolita poznański wyraża w nim obawy, że Synod o synodalności (którego I sesja miała miejsce w październiku) może zostać zmanipulowany i wykorzystany do autoryzacji niemieckich propozycji. Ten odważny i mądry list spotkał się jednak z nieuczciwą intelektualnie i zwyczajnie prymitywną krytyką autorstwa takich osobistości jak red. Tomasz Terlikowski (cóż za zaskoczenie!) i o. Jacek Prusak.
Wydarzenia ostatnich kilku miesięcy w Kościele – związane zwłaszcza z Synodem o synodalności, papieskimi odpowiedziami na dubia pięciu księży kardynałów czy odpowiedziami Dykasterii Nauki Wiary ws. Komunii Świętej dla rozwodników w powtórnych związkach – wśród jednych wzbudzają ogromny entuzjazm, a wśród innych niepokój i szereg wątpliwości. Przede wszystkim jednak w efekcie tych działań dochodzi do coraz większego podziału w Kościele dotyczącego nie jakichś błahostek, lecz fundamentalnych kwestii. Dlatego trzeba zapytać – ile jeszcze będziemy udawać, że nic się nie dzieje, podczas gdy tak naprawdę w Kościele pogłębia się swego rodzaju doktrynalne rozbicie dzielnicowe?
W minionym tygodniu, 31 października protestanci obchodzili tzw. Pamiątkę Reformacji – święto, które upamiętnia rozpoczętą 506 lat temu rewolucję Marcina Lutra. To oczywiście zrozumiałe, że to wydarzenie jest okazją do świętowania dla wyznawców protestantyzmu, jednak w ostatnich latach coraz częściej w fetowanie reformacji włączają się również niektórzy katolicy. Czynią to naturalnie w imię ekumenizmu. Czy jednak nie jest to z jednej strony naiwnością, a z drugiej pewnym zafałszowaniem tego, czym naprawdę była reformacja?
Politolog i były europoseł, dr hab. Marek Migalski, skierował list do rektora Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, w którym domaga się likwidacji Wydziału Teologicznego. Jego zdaniem obecność teologii na uczelni jest kpiną, gdyż nie jest ona nauką, tylko katolicką indoktrynacją. Co prawda publikując ten list jego autor sam wystawił sobie świadectwo niebywałej ignorancji, która nie przystoi wykładowcy akademickiemu, to jednak warto pochylić się bardziej szczegółowo nad (bez)sensownością takiego iście bolszewickiego postulatu.
Odmawianie modlitwy do św. Michała Archanioła jest coraz częstszą praktyką w polskich kościołach. W poprzednią niedzielę we wszystkich świątyniach diecezji świdnickiej odczytany został komunikat ks. bp. Marka Mendyka, w którym zachęcił on do wzywania pomocy św. Michała Archanioła po każdej Mszy świętej. O czym świadczy powrót do praktyki zapoczątkowanej pod koniec XIX wieku przez Papieża Leona XIII, a zlikwidowanej w ramach posoborowej reformy liturgicznej?
Na łamach portalu „Gościa Niedzielnego” ukazał się artykuł autorstwa red. Wojciecha Teistera pt. „Święta Normo, módl się za nami!”. Autor nawiązuje w nim do dubiów, czyli pytań pięciu księży kardynałów do Ojca Świętego związanych z trwającym Synodem o synodalności, a dotyczących takich kwestii, jak m.in. niezmienność doktryny, możliwość błogosławienia związków homoseksualnych czy konieczność żalu za grzechy i postanowienia poprawy do zaistnienia ważnej spowiedzi. Zdaniem red. Teistera dubia i reakcje na odpowiedzi Papieża pokazują, że „czasem same przepisy ruchu drogowego wydają się nam być celem samym w sobie, ważniejszym, niż osiągnięcie celu podróży”. Tego rodzaju aprobata dla poglądu, że cel uświęca środki to tylko jedna z kilku zawartych w tym artykule tez, które są na tyle mylące i sprzeczne z nauczaniem katolickim, że domagają się reakcji.
Jakiś czas temu o. Antonio Spadaro, znany włoski jezuita i redaktor naczelny pisma „La Civiltà Cattolica”, napisał komentarz do fragmentu Ewangelii św. Mateusza (Mt 15, 21-28) opowiadającego o spotkaniu Jezusa z kobietą kananejską. Powiedzieć, że komentarz ten był kontrowersyjny, to nic nie powiedzieć – o. Spadaro napisał, że Chrystus był zaślepiony przez rygoryzm teologiczny oraz nacjonalizm i dopiero rozmowa z niewiastą doprowadziła Go do nawrócenia i uzdrowienia. Bez żadnych wątpliwości takie stwierdzenie jest bluźnierstwem.
Zbliżający się wielkimi krokami Synod Biskupów o synodalności budzi nadzieje jednych i obawy innych. Wypowiedzi niektórych osób odpowiedzialnych za przygotowanie i przebieg tego wydarzenia sugerują jednak, że bardzo ogólne (i przez to pojemne) pojęcie synodalności stało się przykrywką do forsowania niekatolickich poglądów.
W grudniu miną 4 lata, odkąd beatyfikacja Czcigodnego Sługi Bożego, ks. abp. Fultona Sheena, została przełożona na czas nieokreślony. Choć nowa data uroczystości wciąż nie została wyznaczona, to w końcu pojawiły się konkretne, optymistyczne informacje w tej sprawie. Ks. Jason Grey, przewodniczący Fundacji Fultona Sheena w rozmowie z Catholic News Agency ogłosił, że niedoszły błogosławiony „jest czysty”. I choć takie przekonanie towarzyszyło niezmiennie tysiącom wiernych, to droga do beatyfikacji jest i tak pełna wybojów i przeszkód.
Trudno o bardziej niemoralny czas w polityce niż kampania wyborcza. Bo choć polityka nieczęsto kroczy w parze z moralnością, to jednak podczas trwania kampanii szczególnie wyraźnie widać, że kierując się zasadami, w politycznym wyścigu o głosy jest się niemal zawsze skazanym na porażkę. Uważasz, że cel nie uświęca środków? Nie istniejesz.
Msza Święta. Śpiew Sanctus („Święty, święty, święty…”) dobiega końca, słyszymy frazę „Ojcze nieskończenie dobry, pokornie Cię błagamy przez Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, naszego Pana, abyś przyjął i pobłogosławił te święte dary ofiarne…”. Wielu katolików może w ogóle nie kojarzyć tych słów (nawet tych najbardziej praktykujących), więc wypada wyjaśnić, że oznaczają one to, że celebrans użył I Modlitwy eucharystycznej, zwanej inaczej Kanonem Rzymskim, najstarszej modlitwy eucharystycznej w Kościele. Dlaczego jednak usłyszenie jej w naszych kościołach graniczy z cudem, a wielu wiernych może nawet nie mieć świadomości jej istnienia?