List biskupów na Wielki Czwartek

O istocie i trudach posługi kapłańskiej, a także darach, jakie ów sakrament ze sobą niesie i wdzięczności za nie, piszą polscy biskupi w tegorocznym wielkoczwartkowym liście do kapłanów. Nie zabrakło w nim również odniesień do spraw bieżących, jak lustracja w Kościele czy odejścia znanych duchownych od stanu kapłańskiego.

Wydany przez biskupów list ma wymowę dziękczynną – dziękują oni zarówno Chrystusowi za dar jakim, jako kapłani, zostali obdarzeni, jak i całemu duchowieństwu, które przyczynia się do budowania i umacniania Kościoła. Wyrazy wdzięczności przekazywane są wszystkim tym, którzy mają swe zasługi w krzewieniu wiary, Ewangelii i świadectwa Chrystusa. Szczególnie uwypuklona została przy tym rola, jaką spełnili wszyscy ci kapłani, „którzy w trudnych latach komunizmu dali świadectwo wierności Chrystusowi, przekazując nieskończony depozyt wiary”.

Mówiąc o samej istocie i specyfice sakramentu kapłaństwa, biskupi nawiązują do słów Jana Pawła II, określając stan kapłański mianem „świadomości wielkiego daru i tajemnicy, która skłania(…)do spojrzenia na siebie w świetle wiary i kontemplowania rzeczywistości, której nie da wyrazić się słowami”. Biskupi przypominają również jak wielka łaska, ale też i odpowiedzialność spada na kapłanów, którzy zobowiązują się do działania w imieniu Chrystusa. Nawiązują przy tym po raz kolejny do postaci Karola Wojtyły jako tego, którego świadectwo życia kapłańskiego najlepiej obrazuje jak wielki ciężar spoczywa na barkach tych, którzy decydują się podjąć stawiane im przez Chrystusa wyzwanie potrójnej misji: prorockiej, kapłańskiej i pasterskiej. Misji, której nadrzędnym celem jest „prowadzenie Ludu Bożego do portu zbawienia”; misji, w której czyhać może wiele wyzwań i niebezpieczeństw, którym należy sprostać „w oparciu o naturę(…)kapłaństwa sakramentalnego”.

W dalszej części listu biskupi poruszają ważne, aktualne problemy, z którymi przychodzi się zmagać Kościołowi w Polsce. Jako kwestia najważniejsza jawi się tu sprawa lustracji duchownych i działalności polskiego kapłaństwa w trudnych czasach komunizmu oraz relacji księży z przedstawicielami ówczesnego reżimu. Po raz kolejny silnie zaakcentowany został również oficjalny stosunek polskiego duchowieństwa do tzw. „dzikiej lustracji” hierarchów kościelnych i ujawniania ich rzeczywistej, bądź rzekomej współpracy z PRL-owską Służbą Bezpieczeństwa. Nawiązując do swojego oświadczenia z 12 stycznia br. i Memoriału Episkopatu Polski biskupi ponownie podkreślają, iż „Kościół nie boi się prawdy, nawet jeżeli jest to prawda trudna, zawstydzająca, a dochodzenie do niej czasem bardzo bolesne”, przypominając jednocześnie, że „prawda o grzechu ma prowadzić chrześcijanina do osobistego uznania winy, do skruchy, do wyznania winy (…), a następnie do pokuty i zadośćuczynienia.” Takiej pokuty za błędy przeszłości biskupi dokonali w tegoroczną Środę Popielcową, pragnąc ostatecznie rozliczyć się z przeszłością, by móc „z odwagą podjąć nowe zadania duszpasterskie”. Również w swoim liście przepraszają oni za wszystkie „niewierności, błędy, upadki i pomyłki” Kościoła. Zdaniem biskupów nie można jednak zapominać, „że najważniejszej „lustracji” człowiek dokonuje zawsze w swoim sumieniu”.

Innym niezmiernie ważnym, a poruszonym przez biskupów w ich liście, problemem, z którym w ostatnim czasie zmaga się polskie duchowieństwo jest porzucanie stanu kapłańskiego przez znanych księży, usprawiedliwiających swoje decyzje oskarżeniami i zarzutami pod adresem swych duchownych braci. Przypominając adhortację Jana Pawła II Pastores dabo vobis, biskupi zwracają uwagę na to jak ważne dla znajdującego się w sytuacji kryzysowej kapłana powinno być poczucie wspólnoty kapłańskiej i jedności między duchownymi. Sugerują również, iż większy nacisk w posłudze kapłańskiej należałoby położyć na działalność misyjną, jak też realizację swej misji wśród polskich społeczności emigracyjnych.

Tegoroczny list kończą skierowane do ogółu duchowieństwa pozdrowienia i życzenia „odważnego podążania za Chrystusem od Wieczernika aż do Golgoty”.

W ubiegłym roku, również z myślą o Wielkim Czwartku, biskupi przygotowali obszerny list „Abyśmy nie ustali w drodze”; apelowali w nim do prezbiterów o wierność i wytrwałość w stałej formacji kapłańskiej. W latach wcześniejszych listy do kapłanów z całego świata zwykł pisać Jan Paweł II. Benedykt XVI nie przejął tego zwyczaju.