Uczeń nie jest nad mistrza

Jezus powiedział do swoich Apostołów: „Nie bójcie się ludzi. Nie ma bowiem nic zakrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć. Co mówię wam w ciemnościach, powtarzajcie jawnie, a co usłyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach. Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może za tracić w piekle. Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za asa? A przecież żaden z nich bez woli Ojca waszego nie spadnie na ziemię. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Dlatego nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli. Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie”.

Jezus nigdy nie obiecywał, że będzie łatwo iść za Nim, że przyjęcie Ewangelii wprowadzi w świat sielanki, wszystkie problemy nagle się rozwiążą, a parasol Opatrzności ochroni nas przed złem, cierpieniem, zranieniami. Mówił o krzyżu i o tym, że „uczeń nie jest nad mistrza”.

Przez wieki mordowano wierzących w Chrystusa tylko dlatego, że byli – tak jak On – wyrzutem sumienia dla dyktatorów, przeszkodą we wprowadzaniu obłędnych ideologii, niewygodnymi świadkami prawdy. Dobro ma to do siebie, że prowokuje, wprowadza wewnętrzny niepokój w skołataną duszę, świadectwo zaś – bardziej niż słowa – pociąga za sobą, wychowuje, prowadzi. Niechże więc ono dziś przemówi…

Druga połowa XIX wieku to na Podlasiu czas okrutnych prześladowań unitów. 13 męczenników z niewielkiej wioski Pratulin zamordowano, gdy stanęli murem w obronie swojej świątyni, którą chcieli im zabrać Kozacy – w 1996 r. Jan Paweł II wyniósł ich na ołtarze. Innych niszczono kontrybucjami, wywożono na Sybir, więziono. Unici często musieli kryć się po lasach, bagniskach, gdzie w przebraniu docierali wędrowni misjonarze i chrzcili, spowiadali, odprawiali Msze Święte. Przejmujący opis jednej z wypraw w takie właśnie miejsce pozostawił po sobie Władysław Reymont w książce pt. „Z ziemi chełmskiej”. Zachęcam gorąco, aby do niej zajrzeć.

„Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle” – mówi dziś Jezus. To ważne słowa, szczególnie dziś. One wyznaczają właściwą hierarchię wartości.