Myśląc Ojczyzna – red. Stanisław Michalkiewicz
Pobierz
Pamiątka, dług i morał
„Biało-krwawy, krwawo-biały, lniany opatrunku, który zwiesz się sztandar. Coś się z wielkim krwotokiem uporał. Wiatr rozwiewa ten dokument rany. Wznosi w górę bohaterski bandaż. Tę pamiątkę, ten dług i ten morał” – napisała Maria Pawlikowska- Jasnorzewska pod tytułem „Barwy narodowe”. Akurat w ramach nowej, świeckiej tradycji, która narodziła się gwoli wypełnienia luki między komunistycznym reliktem w postaci święta 1 maja, a rocznicą uchwalenia Konstytucji 3 maja i święta Matki Boskiej Królowej Polski. Mamy dzisiaj „Dzień flagi”, z którym – szczerze mówiąc – nie bardzo wiadomo, co właściwie robić. Tymczasem zacytowany wyżej wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej dostarcza nam znakomitej wskazówki.
Po pierwsze – polska flaga porównana została do „opatrunku, co się z wielkim krwotokiem uporał”. Rzeczywiście, może się ona z opatrunkiem kojarzyć. No dobrze – ale na co nakłada się opatrunek? Wiadomo – na ranę. A kiedy powstaje rana? W różnych okolicznościach – ale najwięcej ran powstaje w bitwach. A uczestnicy bitew walczą z wrogiem który chce siłą odebrać ludziom wolność, a państwu – niepodległość. Bo – jak zauważył pruski kanclerz Otto Bismarck, nawiasem mówiąc – wielki wróg naszego narodu – zagadnień dziejowych nie rozstrzyga się deklamacjami, tylko „krwią i żelazem”. I o tym trzeba pamiętać, gdy słyszymy okolicznościowe deklamacje o wolności i niepodległości. I jedno i drugie zdobywa się i utrzymuje, płacąc daninę krwi. To wysoka cena – ale gdyby była niska, to by znaczyło, że wolność i niepodległość nie jest wiele warta. I o tym właśnie przypominają nam barwy narodowe, przypominające „opatrunek, co się z wielkim krwotokiem uporał”. To jest właśnie „pamiątka”, o której wspomina Maria Pawlikowska-Jasnorzewska.
Skoro tak, to flaga przypomina tych, którzy w walce o wolność i niepodległość złożyli daninę krwi. Nie tylko przypomina, ale zobowiązuje. Skoro dzięki ich ofierze, skoro dzięki ich poświęceniu, możemy zażywać wolności, a niepodległością nawet frymarczyć, to elementarne poczucie przyzwoitości domaga się, byśmy ich otoczyli wdzięczną pamięcią. I na naszych oczach tak się właśnie dzieje. Część młodego pokolenia, można powiedzieć – awangarda historycznego narodu polskiego – z miłością pochyla się nad tymi, których polskojęzyczna wspólnota rozbójnicza nie tylko zamordowała, ale skazała na wieczne zapomnienie. Przekreślenie tamtego nikczemnego wyroku, otoczenie bohaterów wdzięczną pamięcią – to jest właśnie spłata długu u nich zaciągniętego. Wprawdzie rozwnuczone potomstwo polskojęzycznej wspólnoty rozbójniczej, z którą historyczny naród polski od 1944 roku musi dzielić terytorium państwowe, zgrzyta zębami z wściekłości i podnosi wrzask, żeby zagłuszyć wyrzut sumienia, ale na szczęście psie głosy nie idą w niebiosy. Młode pokolenie z pogardą odrzuca rozmaite „legendarne postacie”, których nasi okupanci przygotowali cały Legion i nieomylnym instynktem odgaduje, komu należy się szacunek, a komu nie.
I wreszcie – „morał” – czyli wskazówka, jak w każdych okolicznościach służyć wolności i niepodległości. Jak bowiem zauważył kanclerz wielki koronny Jan Zamoyski, po to mamy państwo, byśmy „wolności naszych zażywali”. Tymczasem niektórzy wykorzystują wolność do szkalowania własnego narodu. W nadziei na kolejne listki do wieńca sławy, no i oczywiście – jurgielt – prezentują w swoich utworach wizerunek Polaków, jako prymitywnej dziczy, która aż się prosi, by jacyś starsi i mądrzejsi roztoczyli nad nią swoją kuratelę. Wprawdzie żrą polski chleb, ale jednocześnie wydaje im się, że prezentując światu taki wizerunek rodaków, wyrosną na elitę. Ale nie są żadną elitą i nie będą. Są tylko szumowiną, którą chaotyczne prądy wyrzuciły na powierzchnię, ale która prędzej, czy później pójdzie na dno, podobnie jak ci, którzy swoje życiorysy zaczynają od roku 1990.
Stanisław Michalkiewicz