Środowa Audiencja Generalna

Drodzy Bracia i Siostry



Święty Robert Bellarmin, o którym pragnę wam dzisiaj mówić, kieruje naszą
pamięć do czasów bolesnego rozłamu zachodniego chrześcijaństwa, kiedy to wielki
kryzys polityczny i religijny spowodował odłączenie całych narodów od Stolicy
Świętej.

 

 

 

 

Urodził się 4 października 1542 roku w Montepulciano, koło Sieny, był siostrzeńcem ze strony matki, papieża Marcelego II. Przed wstąpieniem do Towarzystwa Jezusowego, 20 września 1560 roku, otrzymał bardzo dobre wychowanie humanistyczne. Studia filozoficzne i teologiczne, ukończone miedzy Kolegium Rzymskim, Padwa i Lovanium skupione na św. Tomaszu i Ojcach Kościoła, były decydujące o jego ukierunkowaniu teologicznym. Po otrzymaniu święceń kapłańskich 25 marca 1570 roku, był przez kilka lat profesorem teologii w Lovanium. Następnie, został wezwany do Rzymu by zostać profesorem Kolegium Rzymskiego, została mu powierzona katedra „Apologetyki”; w dziesięcioleciu, w którym pełnił to zadanie (1576 – 1586) wypracował kurs wykładów, które potem złożyły się na Controversiae, dzieło, które stało się natychmiast sławnym dzięki przejrzystości i bogactwu, które zawierało a zwłaszcza z racji jego historycznego przekroju. Niedawno zakończył się sobór w Trydencie i dla Kościoła Katolickiego było rzeczą konieczną umocnić i potwierdzić własną tożsamość, również w stosunku do Reformy Protestanckiej. Działalność Bellarmina włączyła się w ten kontekst. Od 1588 roku do 1594, był najpierw ojcem duchownym jezuickich studentów w Kolegium Rzymskim, wśród których spotkał i prowadził duchowo św. Alojzego Gonzagę, a potem przełożonym zakonnym. Papież Klemens VIII nominował go teologiem papieskim, konsultorem Świętego Oficjum i rektorem Kolegium Penitencjarzy w Bazylice św. Piotra. Z lat 1597 – 1598 pochodzi jego katechizm, krótki zarys Doktryny Chrześcijańskiej, który był jego najbardziej popularnym dziełem.

3 marca 1599 został wyniesiony do godności kardynała przez papieża Klemensa VIII, 18 marca 1602, został arcybiskupem Kapui. Święcenia biskupie przyjął 21 kwietnia tego samego roku. Podczas trzech lat, w których był biskupem diecezji, wyróżnił się gorliwością kaznodziejską w swojej katedrze, cotygodniowymi odwiedzinami w parafiach, trzema Synodami diecezjalnymi i Soborem prowincjalnym, który zwołał. Uczestniczył w konklawe, które wybrało papieży: najpierw Leona XI, potem Pawła V, po czym został odwołany do Rzymu, gdzie został członkiem Kongregacji Świętego Oficjum, Indeksu, do spraw Obrządków, Biskupów i Krzewienia Wiary. Powierzano mu także zadania dyplomatyczne w Republice Wenecji i Anglii, w obronie praw Stolicy Apostolskiej. W ostatnich latach życia napisał wiele różnych książek z zakresu duchowości, w których przekazał owoce swoich dorocznych rekolekcji. Ich lektura także dziś wpływa budująco na chrześcijan. Zmarł w Rzymie 17 września 1621. Papież Pius XI beatyfikował go w roku 1923, kanonizował w roku 1930 i Doktorem Kościoła ogłosił w 1931 roku.

Święty Robert Bellarmin odegrał ważną rolę w Kościele w ostatnich dziesięcioleciach wieku XVI i pierwszych kolejnego wieku. Jego Kontrowersje są nadal znaczącym punktem odniesienia dla eklezjologii katolickiej w kwestiach dotyczących Objawienia, natury Kościoła, Sakramentów i antropologii teologicznej. W nich został podkreślony aspekt instytucjonalny Kościoła, ze względu na błędne teorie, które pojawiały się wówczas w tej
kwestii. Bellarmin wyjaśniał także niewidzialne aspekty Kościoła, jako Ciała Mistycznego i zilustrował je w analogii do ciała i duszy, w celu opisania związku między bogactwem wewnętrznym Kościoła a Jego aspektem zewnętrznym, który czyni go „uchwytnym”. W tym monumentalnym dziele, które próbuje usystematyzować różne kontrowersje teologiczne epoki, wyklucza on wszelkie cięcia polemiczne i agresywne w odniesieniu do idei Reformy, stosuje rozumne dowody i odwołuje się do Tradycji Kościoła, przedstawiając w sposób jasny i skuteczny naukę katolicką.

Wartość jego dorobku polega na tym, w jaki sposób rozumiał swoją pracę. Poważne obowiązki urzędu nie przeszkodziły mu, aby kroczył codziennie drogą świętości, pozostając wiernym wymaganiom, jakie nakładał na niego stan zakonny, kapłański i biskupi. Z tej wierności pochodzi jego zaangażowanie w dziele przepowiadania. Będąc kapłanem i biskupem, a więc przede wszystkim duszpasterzem, odczuwał potrzebę gorliwego przepowiadania. Znanych jest wiele sermones – homilii, które wygłosił w Fiandre, Rzymie, Neapolu i Kapui, z okazji celebracji liturgicznych. Równie pokaźną liczbę stanowią expositiones i explantationes skierowane do proboszczów, zakonnic, studentów Kolegium Rzymskiego, których tematem jest często Pismo Święte, a szczególnie Listy św. Pawła. Jego przepowiadanie i katechezy wyrażają ten sam charakter esencjalności, którego nauczył się w czasie ignacjańskiej edukacji. Ukierunkowywała ona osoby na zwrócenie się całym sercem ku Jezusowi Chrystusowi, w celu Jego poznania, umiłowania i naśladowania.

W pismach tego męża władzy, pomimo pewnego dystansu, poprzez który starał się zakryć swoje uczucia, można zauważyć w jasny sposób pierwszeństwo, jakie przypisuje on nauczaniu Pana. Święty Bellarmin daje nam tym samym przykład modlitwy, która jest duszą wszelkiej aktywności. Jest to modlitwa, która polega na słuchaniu Słowa Pańskiego, zakorzeniona w kontemplacji Jego dzieł. Nie koncentruje człowieka na sobie samym, lecz otwiera na oddanie się do dyspozycji Bogu. Cechą charakterystyczną duchowości Bellarmina jest żywe i osobiste doświadczenie nieskończonej dobroci Boga. Nasz święty czuł się jego szczególnie umiłowanym synem. Bóg był również dla niego źródłem radości, spokoju i prostoty, cnót, które doświadczał dzięki modlitwie i kontemplacji. W swojej książce De ascensione mentis in Deum – O wznoszeniu umysłu do Boga, która oparta jest na schemacie Itinerarium św. Bonawentury pisze: „O duszo, twoim wzorem jest Bóg, nieskończona dobroć, światło bez cienia, blask, który przewyższa poświatę księżyca i słońca. Wznieś oczy ku Bogu w którym znajdują się archetypu wszystkich rzeczy i od którego, jako z niewyczerpanego źródła płodności, pochodzi nieskończona prawda rzeczy. Dlatego też powinnaś stwierdzić: kto znajduje Boga, znajduje każdą rzecz, kto utracił Boga, traci wszystko”.

W tekście tym słychać echo słynnego contemplatio ad amorem obtineundum – kontemplacji, ukierunkowanej na osiągnięcie miłości – z Ćwiczeń duchowych św. Ignacego. Bellarmin, żyjący w pełnym zbytków i często chorym społeczeństwie końca szesnastego i początku siedemnastego wieku, wydobywa z owej kontemplacji praktyczne wnioski oraz odnosi je do sytuacji Kościoła owego czasu, umieszczając w nich wiele wskazówek o charakterze duszpasterskim. Np. w dziele zatytułowanym De arte bene moriendi – Sztuka dobrego umierania – jako niezawodną regułę pomocną zarówno w dobrym życiu jak i w dobrej śmierci, wskazuje częstą i głęboką medytację nad tym, iż trzeba będzie zdać przed Bogiem sprawę ze swoich działań i ze swego stylu życia. Zachęca ponadto, aby nie starać się gromadzić bogactw na tej ziemi, lecz aby żyjąc w prostocie i miłości, gromadzić sobie skarby w Niebie. W dziele De gemitu columbae – Płacz gołębicy, gdzie gołębica symbolizuje Kościół – z wielką siłą wzywa duchowieństwo i wszystkich wiernych do osobistej i konkretnej przemiany swego życia, do realizowania tego, czego naucza Pismo Święte oraz święci, wśród których – oprócz wielkich Zakonodawców, jak św. Benedykt, św. Dominik, św. Franciszek – cytuje zwłaszcza św. Grzegorza z Nazjanzu, św. Jana Chryzostoma, św. Hieronima i św. Augustyna. Z wielką jasnością, popartą przykładem życia, Bellarmin naucza, iż niemożliwa jest przemiana (reforma) Kościoła, jeśli wcześniej nie ma naszej osobistej przemiany i nawrócenia naszego serca.

Wiele inspiracji, aby przekazać w głęboki sposób, nawet ludziom najprostszym, piękno tajemnic wiary, Bellarmin zaczerpnął z Ćwiczeń duchowych św. Ignacego: „Jeśli masz mądrość, zrozum, że jesteś stworzony dla chwały Boga i dla twojego wiecznego zbawienia. To jest twoim celem, to jest centrum twojej duszy, to jest skarbem twojego serca. Dlatego za prawdziwe dobro dla siebie uważaj to, co prowadzi Cię do twego celu, zaś za prawdziwe zło – to, co sprawia, że go nie osiągasz. Przychylne lub przeciwne ci wydarzenia, bogactwa lub ubóstwo, zdrowie i chorobę, zaszczyty i obelgi, życie i śmierć, mądry człowiek nie powinien szukać ich lub unikać ze względu jedynie na same te rzeczy. Są one bowiem dobre i godne pożądania jednie wtedy, gdy przyczyniają się do Bożej chwały i do twego wiecznego szczęścia, są zaś złe i należy ich unikać, jeżeli przeszkadzają ci w ich osiągnięciu.” (De ascensione mentis in Deum, grad. 1).

Nie są to słowa przemijające wraz z modą, ale przeznaczone do długiego medytowania, aby zorientować naszą wędrówkę przez ziemię. Przypominają nam one, że celem naszego życia jest Pan, Bóg który objawił się w Chrystusie, w którym On ciągle powołuje i obiecuje wspólnotę z Nim. Przypominają nam one o ważności zawierzenia Panu, o prowadzeniu życia wiernego Ewangelii, o przyjmowaniu i oświecaniu wiara i modlitwą każdej sytuacji i każdego działania w naszym życiu, będąc stale ukierunkowanymi na zjednoczenie z Nim. Amen.

po francusku

 

Drodzy bracia i siostry,

 

Św. Robert Belarmin, który urodził się w 1542 r, blisko Sieny a zmarł w Rzymie w 1621, odegrał ważna rolę w Kościele w epoce naznaczonej ciężkim kryzysem politycznym i religijnym. Po Soborze Trydenckim Kościół katolicki musiał umocnić i utwierdzić swoją tożsamość wobec Reformy protestanckiej. Ten wybitny jezuita był najpierw profesorem w Kolegium rzymskim, gdzie napisał dzieło zatytułowane ” Kontrowersje „, słynne z racji jasności i bogactwa treści, a następnie ” Katechizm „, który był jego najsłynniejszym dziełem. Dalej, został mianowany kardynałem i arcybiskupem Kapui, gdzie odznaczył się szczególnie dzięki swojemu talentowi kaznodziejskiemu i odwiedzinom w parafiach. Jako kapłan i biskup był przede wszystkim pasterzem. Jego kazania i katechezy zachęcały, aby skupić wszystkie siły duszy na Panu Jezusie głęboko poznanym, umiłowanym i naśladowanym. Robert Belarmin daje nam przykład modlitwy, która musi być wysłuchana i kontemplacji słowa Bożego. Posiadał bardzo żywą percepcję nieskończonej dobroci Boga, którego czuł się umiłowanym synem. Dla Roberta Belarmina nie było prawdziwej reformy Kościoła bez uprzedniej naszej reformy osobistej i nawrócenia serca.

Z radością pozdrawiam was, drodzy pielgrzymi j. francuskiego. Pozdrawiam szczególnie seminarzystów z Nantes i nowicjuszy z Bractwa Monastycznego Braci św. Jana, a także liczną młodzież licealną i ministrantów ! Obyśmy potrafili zrozumieć coraz lepiej, że celem naszego życia jest Pan Jezus, który wzywa nas do komunii z Nim !
Dobrego pielgrzymowania dla wszystkich ! Niech Bóg was błogosławi !

po angielsku

 

Drodzy bracia i siostry,

 

Nasza dzisiejsza katecheza św. Roberta Belarmina, wielkiego teologa jezuickiego i Doktora Kościoła. W okresie po soborze Trydenckim św. Robert uczył teologii, najpierw w Lowainie a następnie w Kolegium Rzymskim. Jego
najsłynniejsze dzieło, "Kontrowersje”, usiłowało odpowiedzieć na kwestie postawione przez teologię protestancką ze spokojnej perspektywy historycznej i teologicznej, natomiast jego najpopularniejszym dziełem jest krótki katechizm chrześcijańskiej doktryny. Był także ojcem duchowym jezuickich studentów w Rzymskim Kolegium, w tym św. Alojzego Gonzagi. Św. Robert został ustanowiony kardynałem przez papieża Klemensa VIII, i arcybiskupem Kapui, gdzie spędził trzy lata na przepowiadaniu i działalności duszpasterskiej zanim został wezwany znowu do Rzymu, by służyć Stolicy Apostolskiej. W ostatnich latach życia napisał kilka dzieł z duchowości, które odzwierciedlają jego głęboką formację ignacjańską, która kładzie nacisk na medytację tajemnic Chrystusa i umiłowanie naśladowania Pana. Niech przykład św. Roberta Belarmina zainspiruje nas, by zintegrować naszą pracę i nasze poszukiwanie świętości, by wzrastać w zbliżeniu do Boga przez modlitwę i przyczynić się do odnowy Kościoła przez naszą wewnętrzne nawrócenie do Pana i przez prawdę Jego słowa.

Nowe i silne trzęsienie ziemi, jeszcze bardziej niszczące niż to, które miało miejsce we wrześniu, dotknęło miasto Christchurch w Nowej Zelandii, powodując utratę życia i zaginięcie wielu osób, nie mówiąc o uszkodzeniu budynków. W tym momencie moje myśli kierują się szczególnie ku tamtejszym ludziom, którzy są poważnie doświadczeni przez tę tragedię. Prośmy Boga, aby złagodził ich cierpienie i pomógł wszystkim, którzy pospieszyli na ratunek. Proszę także was, abyście się przyłączyli do mnie w modlitwie za tych wszystkich, którzy stracili życie.

Chciałbym także pozdrowić gości i pielgrzymów j. angielskiego obecnych na dzisiejszej audiencji, a szczególnie tych z Anglii, Irlandii, Szwecji, Japonii i USA. Dziękuję także chórom za ich uwielbienie Boga przez śpiew. Nas was i wasze rodziny wzywam z serca obfitości Bożych błogosławieństw.

po niemiecku



Umiłowani bracia i siostry!

W dniu dzisiejszym pragnę mówić o św. Rebercie Bellaminie, który żył i działał w czasach bolesnego podziału Kościoła Zachodniego. Robert Bellamin urodził się r. 1542 w Montepulciano w Toskanii. W r. 1560 wstąpił do Towarzystwa Jezusowego i został profesorem apologetyki w Collegium Romanum. Jego wydane w czterech tomach wykłady p. t. Kontrowersje w istotny sposób przyczyniły się do umocnienia tożsamości Kościoła Katolickiego po Soborze Trydenckim. Bellamin wyłożył w nich naukę katolicką posługując się argumentacją rozumową, poprzez odnoszenie się do Tradycji Kościoła oraz unikanie jakiejkolwiek polemiki z ideami reformacji. Na tle ówcześnie rozprzestrzenionych błędów zarysowuje w Kontrowersjach istotne elementy Kościoła: jego aspekt widzialny, dostrzegany w instytucjach, jak również stronę niewidzialną, którą porównuje do związku duszy z ciałem: wewnętrzne bogactwo Kościoła staje się widzialne w jego stronie widzialnej. Jako teolog papieski a później jako kardynał, oraz jako członek wielu Kongregacji i delegat Stolicy Apostolskiej, Robert Bellamin wypełniał ważne zadania w Kościele. Wszystko to nie przeszkadzało mu w codziennym dążeniu do świętości. Jego wierność oraz miłość apostolska stały się źródłem setek kazań i wykładów, w których jako duchowy syn św. Ignacego wskazywał swoim słuchaczom sprawy najistotniejsze, mianowicie kierowanie wszelkich wysiłków ku Jezusowi Chrystusowi, aby Go poznać, pokochać i naśladować. Jego podstawową radą na dobre życie i śmierć było myślenie na serio o tym, iż musimy Panu Bogu zdać sprawę z naszego życia, oraz abyśmy się nie tyle troszczyli o dobra ziemskie, lecz w prostocie i miłości o dobra niebieskie.

Z serca pozdrawiam wszystkich pielgrzymów niemieckojęzycznych, zwłaszcza zaś biskupa Ludwika Szwarca wraz z dziekaniami diecezji Linz. Święci osiągnęli głęboka znajomość Boga. Od św. Doktora Kościoła Roberta Bellamina uczmy się szukać Boga wytrwale i z miłością. Niech Pan udzieli nam w tym swojej łaski.

po hiszpańsku

 

Drodzy bracia i siostry,

Chciałbym dzisiaj mówić o św. Robercie Belarminie, wybitnej postaci ostatnich dziesięcioleci XVI w i pierwszych następnego stulecia. Była to trudna epoka, kiedy całe narody odłączyły się od Stolicy Apostolskiej. Posiadając doskonałą formację ludzką, wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Studiował w Rzymie, Padwie i Louvain. Został mianowany kardynałem i biskupem Kapui, a następnie powierzono mu najwyższe stanowiska w służbie papieżowi. Po soborze Trydenckim
Kościół musiał potwierdzić i pogłębić swoją tożsamość. Pierwsze dzieło naszego świętego to
"Kontrowersje”, które jest punktem odniesienia także dzisiaj dla doktryny katolickiej. Chociaż podkreśla aspekt instytucjonalny Kościoła, nie ignoruje jego wymiaru duchowego i jego wewnętrznego bogactwa. Później ukazał to w sposób bardzo popularny w swoim katechizmie „Krotka doktryna chrześcijańska”. Jednak tym, co ożywiała jego działalność i odpowiedzialność był cel
główny: świętość życia, według duchowości własnej zgodnej z charyzmatem ignacjańskim. Kontemplacja dobroci Boga prowadzi do radosnego powierzeniu się Jemu, i inspiruje postawę i apostolat. Św. Robert ukazuje w ten sposób, że prawdziwa reforma Kościoła zaczyna się od reformy osobistej, od
serca. Kanonizowany przez papieża Piusa X, został ogłoszony Doktorem Kościoła przez Piusa XI.

  

Pozdrawiam gorąco pielgrzymów j. hiszpańskiego, a szczególnie Aliadas Carmelitas Descalzas i inne grupy z Hiszpanii, Meksyku, Chile i innych krajów Ameryki Łacińskiej.
Niech nauczanie i świadectwo życia św. Roberta Belarmina oświeci także naszą
drogę ku Bogu w Kościele. Dziękują bardzo.

po portugalsku

 

Drodzy bracia i siostry,

 

"Zostaliśmy stworzeni na chwałę Boga i dla zbawienia wiecznego: to jest nasz cel. Jeśli go osiągniemy, to będziemy szczęśliwi; jeśli się od niego oddalimy, to będziemy nieszczęśliwi. Dlatego powinniśmy przyjąć za prawdziwie dobre to, co prowadzi nas do naszego celu, i za prawdziwie złe to, co nas od niego oddala”: w ten sposób pisze św. Robert Belarmin, biskup i doktor Kościoła.
Sobór Trydencki zakończył się niewiele wcześniej i Kościół katolicki potrzebował umocnić i potwierdzić własną tożsamość wobec reformy protestanckiej. Działanie naszego świętego włącza się w ten kontekst, służąc wiernie i odważnie Kościołowi przez ostatnie dziesięciolecia XVI w. i na początku wieku XVII. W swoim dziele
"Płacz gołębicy” – "gołębicą” jest tutaj Kościół – wzywa duchowieństwo i wiernych do reformy osobistej i konkretną własnego życia. Bardzo jasno i przykładem życia uczy, że nie ma prawdziwej reformy Kościoła, jeśli najpierw nie ma naszej własnej reformy
osobistej i nawrócenia serca.

Umiłowani pielgrzymi j. portugalskiego, pozdrawiam wszystkich serdecznie i życzę, aby to nasze spotkanie przyniosło owoce wewnętrznej odnowy, aby umocniło zgodę w rodzinach i wspólnotach chrześcijańskich, sprawiedliwość i pokój na świecie. Jako zadatek łaski i Bożego pokoju, wam i waszym bliskim z serca udzielam
Apostolskiego błogosławieństwa.

po polsku



Serdecznie witam polskich pielgrzymów. Robert Belarmin nauczał, że celem naszego życia jest komunia z Bogiem, który objawił się w Jezusie Chrystusie. Aby ją osiągnąć, trzeba pokładać ufność w Panu, być wiernym Ewangelii i przyjmować z wiarą codzienne sytuacje, odczytując na modlitwie ich najgłębszy sens. Takie jest powołanie i zadanie każdego z nas wierzących. Niech Boże błogosławieństwo wspiera was na drogach świętości. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.

 

po czesku

Serdeczne pozdrowienia kieruje do studentów Szkół Wyższych z miejscowości Vodňany i Strakonice. Najdrożsi życzę wam, aby wasze studium było zawsze ożywiane zaangażowaniem na rzecz autentycznych wartości duchowych. Wraz z tymi życzeniami udzielam wam i waszym bliskim apostolskiego błogosławieństwa. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

 

po słowacku

Z serdecznym słowem powitania zwracam się do pielgrzymów ze Słowacji, szczególnie do osób z parafii św. Rodziny z Bratysławy-Petrżalki. Bracia i siostry, wczoraj przeżywaliśmy święto katedry św. Piotra Apostoła. Dziękuję wam za wasze modlitwy, dzięki którym wspomagacie moją posługę jako następcy św. Piotra. Serdecznie błogosławię wam i waszym bliskim. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.

po włosku



Drodzy Bracia i Siostry!

Kieruję serdeczne pozdrowienia do pielgrzymów języka włoskiego. W sposób szczególny pozdrawiam wiernych przybyłych wraz z grupą „Fiaccola benedettna” (Pochodnia benedyktyńska), która w najbliższych dniach udaje się do Londynu, by wziąć udział w celebracji ekumenicznej, towarzyszy im arcybiskup Renato Bocardo z diecezji Spoleto-Norcia i O. Pietro Vittorelli Opat Montecassino. Drodzy przyjaciele, dziękując wam za dzisiejsze odwiedziny wyrażam nadzieję, że ta tradycyjna inicjatywa przyczyni się do ożywienia światła wiary, szczególnie w Europie i będzie nosicielem zgody i pojednania. Serdecznie pozdrawiam przedstawicieli Wspólnoty „Comunita Montana e del Parco del Matese”, a także redaktorów czasopisma „Clarus”, którym towarzyszy biskup Valentino di Cerbo. Wypraszam dla każdego z was Bożą pomoc, abyście mogli wnosić w społeczeństwo zaczyn wartości chrześcijańskich, by przyczynić się w ten sposób do rozwoju cywilnego i moralnego waszej ziemi wychodząc naprzeciw prawdziwym potrzebom duchowym i materialnym jej mieszkańców.

Pozdrawiam także wiernych z parafii św. Polikarpa w Rzymie oraz z parafii Matki Bożej Różańcowej Pompejańskiej w Salerno, którzy obchodzą 50-lecia powstania swoich wspólnot. Życzę wam, aby wasze życie chrześcijańskie było zawsze wspaniałomyślnym świadectwem wiary.

Na koniec kieruję moje serdeczne pozdrowienia do młodych, chorych i nowożeńców. Dziś przeżywamy wspomnienie liturgiczne św. Polikarpa. Jego przykład wierności Chrystusowi niech wzbudzi w was, drodzy młodzi, postanowienie dawania odważnego świadectwa ewangelicznego. Niech pomoże wam, drodzy chorzy, ofiarować codzienne cierpienia, aby rozszerzała się w świecie cywilizacja miłości. Niech wspiera was, drodzy nowożeńcy, abyście u podstaw waszej rodziny stawiali osobistą jedność z Bogiem.

 

Tłumaczenie Radio Maryja

drukuj
Tagi:

Drogi Czytelniku naszego portalu,
każdego dnia – specjalnie dla Ciebie – publikujemy najważniejsze informacje z życia Kościoła i naszej Ojczyzny. Odważnie stajemy w obronie naszej wiary i nauki Kościoła. Jednak bez Twojej pomocy kontynuacja naszej misji będzie coraz trudniejsza. Dlatego prosimy Cię o pomoc.
Od pewnego czasu istnieje możliwość przekazywania online darów serca na Radio Maryja i Tv Trwam – za pomocą kart kredytowych, debetowych i innych elektronicznych form płatniczych. Prosimy o Twoje wsparcie
Redakcja portalu radiomaryja.pl