Homilia Ojca Świętego Benedykta XVI wygłoszona w Święto Ofiarowania Pańskiego

Drodzy bracia i siostry!



W dzisiejsze święto kontemplujemy Pana Jezusa, którego Maryja i Józef przynoszą do świątyni
"aby ofiarować go Panu” (Lc 2,22). W tej ewangelicznej scenie odsłania się misterium Syna Maryi Dziewicy, poświęconego Ojcu, który przyszedł na ten świat, aby wiernie wypełnić Jego wolę (cfr Eb 10,5-7). Symeon określa go jako
"światło na oświecenie pogan” (Lc 2,32) i zwiastuje profetycznymi słowami Jego najdoskonalszą ofiarę dla Boga i Jego ostateczne zwycięstwo (cfr Lc 2,32-35). Jest to spotkanie dwóch Testamentów, Starego i Nowego. Jezus wkracza do starożytnej świątyni; On, który jest nową Świątynią Boga: przychodzi nawiedzić swój lud, doprowadzając do wypełnienia posłuszeństwo Prawu i inaugurując ostateczne czasy zbawienia.

 

 

Jest rzeczą interesującą zaobserwować z bliska to wejście Dzieciątka Jezus w uroczystym dniu świątyni, w wielkim zgiełku tak wielu osób, zajętych swoimi sprawami: kapłanów, lewitów z ich kolejami posługi, licznie zebranych pobożnych wiernych i pielgrzymów, pragnących spotkać się z Bogiem, świętym Izraela. Nikt z nich jednak nie zdaje
sobie sprawy z tego co się dzieje. Jezus jest dzieckiem jak wiele innych dzieci, pierworodnym synem dwojga bardzo zwyczajnych rodziców. Także kapłani okazują się niezdolni odczytania znaków nowej i zupełnie szczególnej obecności Mesjasza i Zbawiciela. Tylko dwoje staruszków, Symeon i Anna, odkrywa wielką nowość. Przywiedzeni przez Ducha Świętego, odnajdują w tym Dziecięciu spełnienie ich długich oczekiwań i czuwań. Oboje kontemplują Boskie światło, które przychodzi, by oświecić świat, a ich profetyczne spojrzenie otwiera się na przyszłość, jako zwiastowanie Mesjasza:
"Lumen ad revelationem gentium!” (Lc 2,32). W profetycznej postawie obojga starców zawarte jest całe Stare Przymierze, które wyraża radość z powodu spotkania z Odkupicielem. Ujrzawszy Dziecię, Symeon i Anna czują, że to właśnie ono jest tym Oczekiwanym.

Przedstawienie Jezusa w świątyni stanowi wymowną ikonę całkowitego oddania swojego życia dla tych wszystkich mężczyzn i kobiet, którzy zostali powołani, aby odtwarzać w Kościele i świecie, za pomocą rad ewangelicznych,
"charakterystyczne rysy Jezusa dziewiczego, ubogiego i posłusznego” (Esort. ap. postsinod. Vita consecrata, 1). Dlatego też dzisiejsze Święto zostało wybrane przez Czcigodnego Sługę Bożego Jana Pawła II, by świętować doroczny Dzień Życia Konsekrowanego. W tym kontekście kieruję serdeczne i pełne uznania pozdrowienie do Ks. Arcybiskupa Joao Braz de Aviz, którego niedawno mianowałem Prefektem Kongregacji Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, wraz z Sekretarzem i współpracownikami. Z miłością pozdrawiam Przełożonych Generalnych tu obecnych i wszystkie osoby konsekrowane.

Chciałbym przedstawić trzy krótkie myśli do refleksji w tym dniu świątecznym.

Pierwszy: ewangeliczny obraz Przedstawienia w Świątyni zawiera fundamentalny symbol
Światała; światła, które wychodząc od Chrystusa, promieniuje na Maryję i Józefa, na Symeona i Annę, a poprzez nich na wszystkich. Ojcowie
Kościoła wiązali to promieniowanie z duchową wędrówką. Życie konsekrowane wyraża
taką wędrówkę, w sposób szczególny, jako "filokalię”, umiłowanie piękna Bożego, odbicie Boskiej dobroci (cfr ibid., 19). Na obliczu Chrystusa jaśnieje światło takiego piękna.
"Kościół kontempluje przemienione oblicze Chrystusa, aby utwierdzić się w wierze, a później nie załamać się wobec Jego oblicza zniekształconego na Krzyżu. Jest On Oblubienicą stojącą przed Oblubieńcem, uczestniczącą w Jego tajemnicy, spowitą Jego światłością, które dociera do wszystkich Jego dzieci… Szczególne jednak doświadczenie światła promieniującego ze Słowa Wcielonego jest niewątpliwie
udziałem powołanych do życia konsekrowanego. Profesja rad ewangelicznych czyni ich bowiem znakiem i proroctwem dla wspólnoty braci i dla świata” (ibid., 15).

Z drugiej strony, ewangeliczny obraz zawiera proroctwo, dar Ducha
Świętego. Symeon i Anna, kontemplując Dzieciątko Jezus, przewidują Jego przeznaczenie śmierci i zmartwychwstania dla zbawienia wszystkich narodów i ogłaszają to misterium jako zbawienie powszechne. Życie konsekrowane jest powołaniem do takiego profetycznego świadectwa, związanego z jego podwójnym charyzmatem kontemplacyjnym i apostolskim. Osobom konsekrowanym, mężczyznom i kobietom, został udzielony bowiem dar zwiastowania prymatu Boga, pasja dla Ewangelii przepowiadanej jako forma życia i zwiastowanej ubogim i ostatnim na ziemi.
"Na mocy tego prymatu niczego nie można przedkładać ponad osobową miłość do Chrystusa i do ubogich, w których On żyje. Prawdziwe proroctwo ma swój początek w Bogu, w przyjaźni z Nim, w uważnym wsłuchiwaniu się w Jego słowa w różnych sytuacjach dziejowych” (ibid., 84). W ten sposób życie konsekrowane w swoim codziennym przeżywaniu na drogach ludzkości, objawia Ewangelię i Królestwo już obecne i działające.

Po trzecie, ewangeliczna ikona Ofiarowania Pana Jezusa w świątyni ukazuje mądrość Symeona i Anny, mądrość życia oddanego zupełnie poszukiwaniu Bożego Oblicza, jego znaków, jego woli: życia oddanego zupełnie słuchaniu i głoszeniu Jego Słowa! „Faciem tuam, Domine, requiram”: szukam o Panie Twojego Oblicza (PS. 26, 8)… Życie konsekrowane w świecie i w Kościele jest widzialnym znakiem tego poszukiwania oblicza Pana i dróg, które do Niego prowadzą. (por. J, 14,8)… Osoba konsekrowana świadczy więc o zobowiązaniu, radosnym i jednocześnie pracowitym, ciągłego (wytrwałego, upartego) i mądrego poszukiwania Bożej woli. (por. Kongr. Dla Inst. Życia Kons. Instyt. Życia … Instrukcja: W służbie autorytetu i posłuszeństwa. Faciem tuam Domine requiram (2008), 1).

Drodzy bracia i siostry, bądźcie wytrwałymi słuchaczami Słowa, ponieważ wszelka mądrość życiowa rodzi się z Bożego Słowa! Bądźcie badaczami Bożego Słowa, poprzez Lectio divina, ponieważ życie konsekrowane „rodzi się ze słuchania Bożego Słowa i przyjmuje Ewangelię za swoja normę życia. Naśladując Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego staje się w ten sposób żywą „egzegezą” Bożego Słowa. Duch Święty, mocą którego zostało napisane Pismo Święte, jest tym samym, który rozświetla nowym światłem Bożego Słowa założycieli i założycielki. Z Niego wytrysnął każdy charyzmat, a każda reguła chce być jego wyrazem, dając początek drogom życia chrześcijańskiego znaczonym ewangelicznym radykalizmem.” (Adhortacja osynodalna Verbum Domini, 83)

Przeżywamy dziś, szczególnie w społeczeństwach bardziej rozwiniętych, sytuację naznaczoną często radykalną różnorodnością: od postępującej marginalizacji religii ze sfery publicznej, od relatywizmu który dotyka wartości podstawowych. A to wymaga od nas, aby nasze chrześcijańskie świadectwo było jasne i koherentne, oraz aby nasz wysiłek wychowawczy był coraz bardziej uważny i wielkoduszny. Wasze działanie apostolskie, szczególnie, drodzy bracia i siostry, niech staje się życiowym zaangażowaniem, drodzy bracia i siostry, niech staje się obowiązkiem życia, który zbliża się z wytrwała pasją, do Mądrości jako prawdy, piękna, blasku prawdy.

Umiejcie ukierunkowywać mądrością waszego życia, i ufnością w niewyczerpane możliwości prawdziwej edukacji, inteligencję i serce mężczyzn i kobiet naszych czasów, na
"dobre życie Ewangelii”.

W tej chwili moje myśli ze szczególną miłością kierują się do wszystkich konsekrowanych, na całej ziemi. Powierzam ich Błogosławionej Dziewicy Maryi:

 

Maryjo, Matko Kościoła,

Tobie zawierzam całe życie konsekrowane,

Abyś wyprosiła dla niego pełnię światła Bożego:

Niech żyje w zasłuchaniu w Słowo Boże,

W pokorze naśladując Jezusa, Twojego Syna i naszego Pana.

Przyjmując każde przyjście Ducha Świętego,

W codziennej radości w duchu Magnificat,

Aby Kościół był budowany na świętości życia

Tych Twoich córek i synów,

Żyjących przykazaniem miłości. Amen.


 

 

 

Tłumaczenie Radio Maryja