Ewangelia

XIX niedziela zwykła

Jezus powiedział do swoich uczniów: Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo. Sprzedajcie wasze mienie i dajcie jałmużnę! Sprawcie sobie trzosy, które nie niszczeją, skarb niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej się nie dostaje ani mól nie niszczy. Bo gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze. Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie! A wy [bądźcie] podobni do ludzi, oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc będzie im usługiwał. Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjd ie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie. A to rozumiejcie, że gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie złodziej ma przyjść, nie pozwoliłby włamać się do swego domu. Wy też bądźcie gotowi, gdyż o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie. Wtedy Piotr zapytał: Panie, czy do nas mówisz tę przypowieść, czy też do wszystkich? Pan odpowiedział: Któż jest owym rządcą wiernym i roztropnym, którego pan ustanowi nad swoją służbą, żeby na czas wydzielił jej żywność? Szczęśliwy ten sługa, którego pan powróciwszy zastanie przy tej czynności. Prawdziwie powiadam wam: Postawi go nad całym swoim mieniem. Lecz jeśli sługa ów powie sobie w duszy: Mój pan ociąga się z powrotem, i zacznie bić sługi i służące, a przy tym jeść, pić i upijać się, to nadejdzie pan tego sługi w dniu, kiedy się nie spodziewa, i o godzinie, której nie zna; każe go ćwiartować i z niewiernymi wyznaczy mu miejsce. Sługa, który zna wolę swego pana, a nic nie przygotował i nie uczynił zgodnie z jego wolą, otrzyma wielką chłostę. Ten zaś, który nie zna jego woli i uczynił coś godnego kary, otrzyma małą chłostę. Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele zlecono, tym więcej od niego żądać będą.

Łk 12,32-48

* * *

Skarbce

Kiedy po raz pierwszy w historii zbawienia mamy do czynienia z lękiem? Pojawia się w momencie dość charakterystycznym: gdy natura człowieka zostaje naznaczona grzechem (Rdz 3, 10). Kiedy Adam i Ewa odwracają się od Stwórcy i zwracają się ku stworzeniu, mamieni fałszywą diabelską nowiną, posiew zła jawi się w postaci strachu. Chowają się w ogrodzie przed spacerującym Bogiem, ponieważ widzą w Nim zagrożenie dla swojego bytu. W Bogu nic się nie zmienia, zmienia się za to stosunek człowieka do Stwórcy. Innymi słowy: szatana nie ma już na scenie, w lęku, który się zrodził, pozostał jego swąd…

Próba zabezpieczenia własnego życia – niezależnie od obietnicy Bożej – poprzez gromadzenie skarbów mających wartość tylko na ziemi ma zatem swoje zakotwiczenie w grzesznej ludzkiej naturze. Wynika również z tego, że sami o własnych siłach nie jesteśmy w stanie wyrwać się z owego lęku. Tymczasem Bóg robi wszystko, aby człowieka wyzwolić. Kwintesencją tego wysiłku jest posłanie na świat Syna, zapowiedziane już w tzw. protoewangelii (Rdz 3, 15n).

Wezwanie do czuwania, o którym mowa w proklamowanym dziś fragmencie Ewangelii, wnosi nie tylko aspekt moralny (pojednanie z braćmi, wierność Bogu w wypełnianiu zadań, jakie zostały nam zlecone, gotowość do wypełniania woli Bożej), ale przede wszystkim jest zachętą, aby życie było radosnym, aktywnym oczekiwaniem na spełnienie się obietnicy. „Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo” – mówi Jezus (Łk 12, 32n). Jest to przypomnienie, co tak naprawdę stanowi cel życia ucznia, gdzie powinny zostać ulokowane jego pragnienia i skierowane spojrzenie: „Sprzedajcie wasze mienie i dajcie na jałmużnę. Sprawcie sobie trzosy, które nie niszczeją. Gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze”.

Autor Listu do Hebrajczyków pisze, że diabeł, wykorzystując lęk człowieka przed śmiercią, trzyma go cały czas w zniewoleniu (zob. Hbr 2, 14n). Jezus zmierzył się ze śmiercią, pokonał ją dzięki zmartwychwstaniu i tym samym daje człowiekowi nową perspektywę życia – bez lęku o siebie. Stąd wynika przyjęcie logiki krzyża, wiara, że z Chrystusem jako gwarantem spełnienia ludzkiego życia możliwe jest wejście w nową mentalność, nowość Ewangelii. A dzięki niej – poznanie, czym może stać się życie, jeśli zostanie całkowicie zawierzone Panu Bogu!

ks. Paweł Siedlanowski