Relikwiarz Krzyża Świętego

Otwarcia i renowacji świętokrzyskiego relikwiarza dokonał w 2002 r.
prof. Wojciech Kurpik z Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki Akademii
Sztuk Pięknych w Warszawie. Potwierdził, że znajduje się w nim pięć kawałków
drewna, co zgadza się z przekazywaną od wieków tradycją.

 Na cząstkach Drzewa Krzyża Świętego zachowały się resztki wykonanej ze
srebra i puncowanej dekoracji w postaci wici roślinnej mikroskopijnej wielkości
(kilku milimetrów). Oznacza to, że relikwia, tak jak w staurotekach
bizantyjskich, była obwiedziona dekoracyjnym srebrnym paseczkiem. Przecięto ją
na kawałki bardzo dawno temu, nie wiadomo dokładnie, kiedy, ale jeszcze zanim
dotarła do Polski. Profesor Kurpik powiązał je bardzo cienkim srebrnym
drucikiem, dzięki czemu tworzą w tej chwili – tak jak pierwotnie – pięć
teologicznie uzasadnionych części Krzyża. Jego pionowy element nazywa się palus,
a górny, krótszy – pitulus (symbolizuje tabliczkę z napisem: „Jezus Nazarejczyk
Król żydowski”), największa poprzeczka to patibulum (na niej rozpięte były
ramiona Jezusa) i dolna cząsteczka – stibulum (na niej opierały się stopy
Jezusa). Te wszystkie elementy zachowały się w relikwii.

PCz