„Z Ojczyzny Jezusa”

Pobierz Pobierz

Pokój i Dobro!

Kończy się piękny tydzień oktawy wielkanocnej. Wysławianiem zwycięstwa Pana Jezusa nad grzechem i śmiercią jest celebracja Niedzieli Miłosierdzia. Od siedmiu lat, dzięki obecności w Ziemi Świętej polskich sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, organizowane jest w Jerozolimie święto Bożego Miłosierdzia. Jest ono poprzedzone nowenną rozpoczynającą się w Wielki Piątek. W 2002 i 2003 roku święto to było obchodzone z udziałem grupy kapłanów, sióstr zakonnych i wiernych w kaplicy Biczowania. W następnych latach, ze względu na rosnącą liczbę uczestników, uroczystości odbywały się w konkatedrze łacińskiej lub we franciszkańskiej świątyni parafialnej pw. Najświętszego Zbawiciela. Przy okazji tego święta obraz Jezusa Miłosiernego wystawiany jest w wielu kościołach i kaplicach. Wierni otrzymują materiały związane z kultem Bożego Miłosierdzia, a zwłaszcza obrazki z koronką przetłumaczoną na wiele języków, między innymi na język arabski i hebrajski. Kult Miłosierdzia Bożego nie ogranicza się do tej jednej celebracji raz w roku. Siostry szerzą go przede wszystkim modlitwą, szczególnie podczas codziennej adoracji eucharystycznej w Godzinie Miłosierdzia.
W Jerozolimie na Franciszkańskim Studium Biblijnym, przy którym posługują polskie siostry Matki Bożej Miłosierdzia, wolne od zajęć akademickich dni oktawy wykorzystano na zorganizowanie sympozjum biblijno-teologicznego poświęconego św. Pawłowi. Jest to odpowiedź na apel papieża Benedykta XVI, który w bazylice św. Pawła za Murami, 28 czerwca minionego roku (2007), powiedział: „z radością pragnę oficjalnie ogłosić, że Apostołowi Pawłowi poświęcony zostanie specjalny rok jubileuszowy, który będzie trwał od 28 czerwca 2008 r. do 29 czerwca 2009 r., z okazji 2000 rocznicy jego narodzin, które historycy sytuują między 7 a 10 r. po Chrystusie… Przewidziane są także kongresy naukowe i specjalne publikacje o tekstach Pawłowych, aby pomóc w lepszym poznaniu ogromnego bogactwa nauczania, które jest w nich zawarte i które stanowi prawdziwe dziedzictwo ludzkości odkupionej przez Chrystusa“.
Zostając w kontekście wielkanocnym i celebrowanej dzisiaj Niedzieli Miłosierdzia przyjrzyjmy się mistycznemu doświadczeniu Apostoła Narodów. Jest ono konsekwencją nawrócenia i powołania, którego źródłem jest Ojciec dający nam swego jednorodzonego Syna. Objawiający się ludzkości Bóg z miłości do człowieka ofiaruje swojego Syna i zaprasza do zjednoczenia w Chrystusie z samym sobą. Miłość przywołuje ideę mistycznej intymności, która prowadzi do przemiany całego człowieka. W tajemnicy śmierci i zmartwychwstania Syna Bożego, moc Jego miłości przenika i obejmuje całą ludzkość. Poprzez Chrystusa, w darze Ducha Świętego, chrześcijanie stają się uczestnikami zbawienia i świadkami Jego odkupieńczej misji w świecie.
Św. Paweł, na równi z dwunastoma apostołami, jest świadkiem zmartwychwstania Chrystusa, którego spotkał w mistycznej wizji podczas drogi do Damaszku. Chrystus pozwolił mu również doświadczyć tragizmu swojej śmierci, będącej konsekwencją grzechu. Dla Pawła śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa są dwoma aspektami tej samej tajemnicy odkupienia człowieka. Po trudnym etapie poszukiwania znaczenia haniebnej śmierci Jezusa, będącej „skandalem dla Żydów a głupstwem dla pogan” (1 Kor 1,23), św. Paweł dochodzi do przyjęcia mądrości krzyża jako centralnego punktu historii zbawienia. Dokonuje się to na drodze mistycznego doświadczenia tajemnicy męki i śmierci Zbawiciela. W długim procesie modelowania swojego życia na wzór Jezusa św. Paweł doświadcza coraz głębszego zanurzenia w Jego śmierć i jednocześnie odczuwa moc zbawczą Chrystusa. Jest to kontemplacja tajemnicy miłości Boga wobec misterium zła, przedstawionego przez Pawła w sposób bardzo osobisty jako nieodzowny element nawrócenia.
Św. Paweł podkreśla, iż jest niegodny tak wielkiej miłości miłosiernej Chrystusa, ponieważ uważa się za największego grzesznika (por. 1 Tm 1,15). Świadom swojej grzeszności, która pozwala objawić się w nim mocy miłosierdzia i miłości Boga, wie, że tylko Chrystus może go zbawić. „Życie moje – pisze w liście do Galatów – jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie” (Gal 2,20). Paweł doświadczył w swojej duszy śmierci Chrystusa i poczuł, że jego życie nie miałoby sensu bez niej. W Chrystusie i z Chrystusem Paweł został umęczony, ukrzyżowany i złożony do grobu. Tak osobiste doświadczenie śmierci Zbawiciela pozwala Pawłowi na wejście do sanktuarium miłości Chrystusa. Adoracja krzyża, na którym zawisło zbawienie świata, w teologii Pawłowej jest największym darem mistycznym, ponieważ zaprzecza naturze ludzkiej, zdominowanej pychą. Dla Pawła i dla każdego chrześcijanina nie jest ona skandalem czy głupotą lecz motywem chwały i przedmiotem największego pragnienia. „Co do mnie – wyzna Apostoł narodów – to nie daj Boże bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego, Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata” (Gal 6, 14).
Doświadczenie własnego utożsamienia się z Ukrzyżowanym jest pierwszą częścią mistycznego zjednoczenia z Jezusem. Dopełnieniem tego procesu jest jego „zmartwychwstanie z Chrystusem”. Powstanie z martwych Jezusa jest dla Pawła uwieńczeniem mocy krzyża i nadaniem mu wymiaru nieprzemijalnego. W zmartwychwstaniu Chrystusa dana jest każdemu niezłomna nadzieja naszego udziału w zmartwychwstaniu i chwale, które już obecnie działa w nas. Ta moc ma nie tylko dynamizm wspólnotowy, działający w Kościele, ale dotyczy każdego człowieka. Jest ona zaproszeniem do ciągłego kroczenia drogą zbawienia, ku doskonałej świętości i osiągnięciu nieba.
Powołanie chrześcijańskie jest oparte na świadomym dążeniu i nieustannym wysiłku, którego celem jest pełnia życia duchowego. O takim doświadczeniu mówi Paweł w liście do Filipian: „wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, mojego Pana. Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa i znalazł się w Nim” (Flp 3,8-9). Moc zmartwychwstania jest ofiarowana każdemu człowiekowi, ale staje się udziałem tylko tych, którzy wierzą w Chrystusa. Wiara prowadzi do pełnego zjednoczenia z Nim i do życia według wzoru Jezusa. „Teraz zaś nie ja żyje, lecz żyje we mnie Chrystus” (Gal 2,20). Fundamentem takiego zjednoczenia jest wiara rodząca się z miłości i realizująca program ewangelicznego zaangażowania w świecie. Święty Paweł był świadom tego jak potężna i cenna jest moc zmartwychwstania prowadząca do duchowej przemiany i zrodzenia „nowego człowieka”.
Na zakończenie cytowanej homilii zapowiadającej Rok Pawłowy papież Benedykt XVI powiedział: „Drodzy bracia i siostry, jak w początkach, tak i dziś Chrystus potrzebuje apostołów gotowych poświęcić samych siebie. Potrzebuje takich świadków i męczenników jak św. Paweł – niegdyś zawzięty prześladowca chrześcijan; kiedy na drodze do Damaszku upadł na ziemię, oślepiony Bożym światłem, bez wahania przeszedł na stronę Ukrzyżowanego i konsekwentnie poszedł za Nim. Żył i pracował dla Chrystusa; dla Niego cierpiał i umarł. Jakże aktualny jest dzisiaj jego przykład!”.