Wskazania Liturgii Słowa soboty VIII Tygodnia zwykłego dla nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej

Publikujemy tekst homilii wygłoszonej przez ks. bp. Ignacego Deca w  kościele p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Kłodzku do nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej.

Wstęp

Czcigodni bracia kapłani; drodzy bracia – nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej;

Drodzy bracia i siostry, uczestniczy tej  Eucharystii!

W homilii dzisiejszej zastanowimy się nad przesłaniem Bożego słowa, aplikując je przede wszystkim do życia i posługi nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej.  Przesłanie Czytania z Mądrości Syracha i przesłanie wydarzenia ewangelicznego dopełnimy przesłaniem patronki dnia dzisiejszego, św. Urszuli Ledóchowkiej.

1. Przesłanie Czytania z Mądrości Syracha (Syr 51,12-12-20ab)

Jest to przesłanie do wielbienia Boga  za mądrość i wiedzę otrzymaną od Boga. „Będę Cię wielbił, Panie, i wychwalał, i błogosławił Twoje imię. Będąc jeszcze młodym, zanim zacząłem podróżować, szukałem jawnie mądrości w modlitwie. U bram świątyni prosiłem o nią i aż do końca szukać jej będę… Postąpiłem w niej, a Temu, co mi dał mądrość, chcę oddać cześć” (Syr 51, 1.13.17)). To wyznanie mędrca Pańskiego jest wezwaniem dla nas, którzy sprawujemy liturgię do pielęgnowania w sobie ducha modlitwy dziękczynnej i modlitwy uwielbienia za to, co otrzymujemy od Boga. Od Pana Boga czerpiemy mądrość dla naszego rozumu. Mądrość zawsze łączy się z pokorą i odwagą. Tylko ludzie pokorni i odważni, prawi w myśleniu, mówieniu i działaniu mogą być uznani za mądrych. Autor tak wspaniale powiedział: „A Temu, co mi dał mądrość, chcę oddać cześć”. Oddawajmy cześć  Bogu za Jego słowo, za Jego mądrość przekazaną nam w Piśmie Świętym. Sięgajmy i wsłuchujmy się w tę mądrość  nie tylko podczas liturgii, ale także w domu prywatnie. Uwielbiajmy Boga i okazujmy Bogu wdzięczność za dar Komunii Świętej, w której otrzymujemy moc, abyśmy Bogu się podobali przez gorliwe i ofiarne zachowanie Bożych przykazań i byśmy z radością wypełniali wolę Bożą. Kontrolujmy zatem naszą modlitwę, naszą więź z Panem Bogiem, by nie wygasała, by zawsze była żywa. Pamiętajmy, że wielkość człowieka wyrasta z dobrej modlitwy. Mamy to potwierdzone w historii Kościoła, a ostatnio potwierdziło się to tak wyraźnie w  osobie i w życiu  św. Jana Pawła II.

2. Przesłanie wydarzenia opisanego w Ewangelii dzisiejszego dnia

W dzisiejszej Ewangelii według św. Marka mamy przywołaną dyskusję Pana Jezusa z faryzeuszami, która miała miejsce kilka dni przed Jego śmiercią w Jerozolimie. Słyszeliśmy słowa: „Kiedy chodził po świątyni, przystąpili do Niego arcykapłani, uczeni w Piśmie i starsi…” (Mk 11,27). Działo się to we wtorek Wielkiego Tygodnia. Dzień wcześniej, w poniedziałek po Niedzieli Palmowej, Pan Jezus przepędził przekupniów ze świątyni, „powywracał stoły zmieniających pieniądze i ławki sprzedawców gołębi” (Mk 11,15).To wypędzenie handlarzy z miejsca świętego bardzo się nie spodobało  faryzeuszom i uczonym w Piśmie. Szukali oni mocnego dowodu przeciw Jezusowi, żeby go można było posłać do więzienia. Wrogom zależało też, aby podważyć autorytet Jezusa  w oczach ludu, który z tak wielkim entuzjazmem witał Go w Palmową Niedzielę, gdy przybywał do Jerozolimy na święto Paschy. Pełni oburzenia na to, co uczynił Jezus, postawili Mu  pytanie: „Jakim prawem to czynisz?” I kto ci dał to prawo, żeby tak czynić?” (Mk 11,28). Jezus sprytnie odpowiedział na pytanie  pytaniem i wprawił swoich wrogów w kłopot, tak że dyskusja została zakończona.

Drodzy bracia, z tego wydarzenia, które  miało miejsce w Wielkim Tygodniu w świątyni, płynie dla nas przesłanie, abyśmy i my nigdy złym zachowaniem nie profanowali miejsca świętego, jakim jest świątynia, abyśmy  podawanie Ciała Pańskiego podczas Eucharystii a także, gdy udajemy sie do chorych, abyśmy te czynności wykonywali z autentyczną pobożnością i czcią, jaka przysługuje naszemu Zbawicielowi.  Pomyślmy także o naszym zachowaniu w kościele poza Mszą św. także wtedy, gdy nikogo nie ma w kościele, także o naszym zachowaniu w zakrystii. Kościół swoim szafarzom zaleca skupienie i modlitewną ciszę. Bardzo zwracał na to uwagę kard. Robert Sarah, który wiele lat był prefektem Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Przypominał o potrzebie modlitewnej ciszy i potrzebie modlitewnego milczenia.

3. Przesłanie patronki dnia – św. Urszuli Ledóchowskiej (1865 – 1939) – apostolstwo uśmiechu

Przypomnijmy, że św. Urszula, w  świecie Julia Maria Ledóchowska, urodziła się w roku 1865 w gorliwej katolickiej rodzinie. W 21. roku życia wstąpiła do klasztoru Sióstr Urszulanek w Krakowie. W roku 1907 została skierowana do pracy nad młodzieżą w Rosji. W roku 1920 wróciła do Polski i założyła Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, które oddało się głównie pracy wychowawczej wśród młodego pokolenia.  W życiu  odznaczała się apostolską gorliwością i pogodą ducha. Zmarła 29 maja 1939 roku. Dnia 20 czerwca 1983 roku papież Jan Paweł II w Poznaniu zaliczył ją w poczet błogosławionych, a 18 maja 2003 roku w poczet świętych Kościoła katolickiego.

Św. Urszula zapisała się w naszej historii jako wychowawczyni młodego pokolenia, pełna uśmiechu i chrześcijańskiej radości. Oto kilka myśli  z jej pism pt: „Radujcie się w Panu”: „Podaję wam tu rodzaj apostolstwa, które nie domaga się od was ciężkiej pracy, wielkich umartwień i trudów, ale które szczególnie dziś, w naszych czasach, bardzo jest  pożądane, potrzebne i skuteczne, mianowicie apostolstwo uśmiechu.

Uśmiech rozprasza chmury nagromadzone w duszy. Uśmiech na twarzy pogodnej mówi szczęściu wewnętrznym duszy złączonej z Bogiem, mówi o pokoju  czystego sumienia, o beztroskim oddaniu się w ręce Ojca niebieskiego, który karmi ptaki niebieskie, przyodziewa lilie polne i nigdy nie zapomina o tych, co Jemu  bez granic ufają. Uśmiech na twej twarzy pozwala zbliżyć się bez obawy do ciebie, by cię o coś poprosić, o coś zapytać – bo twój uśmiech już z góry obiecuje chętne spełnienie prośby.  Nieraz uśmiech twój wlać może do duszy zniechęconej jakby nowe życie, nadzieję, że nastaną lepsze czasy, że nie wszystko stracone, że Bóg czuwa. Uśmiech jest nieraz tą gwiazdą, co błyszczy wysoko i wskazuje, że tam na górze bije serce Ojcowskie, które zawsze gotowe jest zlitować się nad nędzą ludzką”.

Piękne, mądre słowa, jakże ważne i godne praktykowania w naszym życiu. Jako nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej, bądźmy więc apostołami uśmiechu, by inni widzieli, że  dobrze jest nam z Chrystusem.

Zakończenie

Drodzy bracia, módlmy się dziś w tej Mszy św. o to, abyśmy odnowili nasze wnętrze, abyśmy przyjęli do naszych serc i umysłów te dzisiejsze wezwania: do modlitwy, do szacunku dla miejsc świętych i do apostolstwa uśmiechu. Wypraszajmy sobie Boże błogosławieństwo na dalszą posługę „Wielkiej Tajemnicy naszej wiary”, jaką jest Eucharystia. Amen.