Rok Wiary we Wspólnocie Kościoła
Ogłoszenie Roku Wiary ma na celu głębokie odnowienie relacji z Bogiem oraz jeszcze większe zawierzenie Kościołowi. Ma ono charakter nad wyraz osobisty, ale także wspólnotowy. Ks. prof. dr hab. Waldemar Chrostowski podkreśla ważność i ogromny wpływ Soboru Watykańskiego II na dzieje Kościoła. Dziś Ojciec Święty Benedykt XVI w uroczystym spotkaniu z wiernymi na Placu św. Piotra rozpoczął Rok Wiary. Wydarzenie to nawiązuje do dwóch ważnych rocznic w historii Kościoła, mianowicie do rocznicy rozpoczęcia Soboru Watykańskiego II, oraz do rocznicy ogłoszenia Katechizmu Kościoła Katolickiego przez Ojca Św. Jana Pawła II.
Rozmowa o. Piotra Dettlaffa CSsR z ks. prof. dr. hab. Waldemarem Chrostowskim dla Radia Maryja.
O. P. Dettlaff CSsR: Księże profesorze rozpoczynamy Rok Wiary. Dzisiaj Ojciec Święty Benedykt XVI, w uroczystym spotkaniu z wiernymi na Placu św. Piotra rozpoczął Rok Wiary. Jaki to jest czas podarowany nam przez Kościół?
Ks. W. Chrostowski: Rok Wiary ogłoszony przez Ojca Świętego Benedykta XVI nawiązuje do dwóch ważnych rocznic, mianowicie półwiecza rozpoczęcia II Soboru Watykańskiego, co miało miejsce 11 października 1962 roku oraz 20 lat od ogłoszenia Katechizmu Kościoła Katolickiego przez Jana Pawła II. Obie te rocznice są bardzo ważne, aczkolwiek Rok Wiary nie ma tylko charakteru rocznicowego lecz jest ukierunkowany ku przyszłości. Chodzi bowiem o to, żeby z jednej strony podjąć wyzwania i powinności Soboru Watykańskiego II, a z drugiej strony dokonać głębokiej odnowy wiary wedle tych zasad, wedle tych norm, które zostały skazane w odnowionym przez Jana Pawła II Katechizmie Kościoła Katolickiego. Otóż jak wiemy wiara nie jest czymś statycznym, nie chodzi tylko o wiarę w Boga, ale chodzi o coś więcej, coś bardziej dynamicznego, mianowicie głębokie zawierzenie Bogu. I to jest we współczesnym świecie, ale także we współczesnym Kościele i w chrześcijaństwie prawdziwy problem i prawdziwe wyzwanie. Wyzwaniem do odnowienia swoich relacji do Boga, swojej więzi z Bogiem, by te nabrały charakteru bardziej osobistego, by Bóg był rzeczywiście kimś obecnym w naszym życiu i to życie przemieniającym. Więc nie tylko, żeby pozostawać na poziomie świadomości, że Bóg istnieje i niewiele z tego wynika dla naszego życia, lecz Bóg istnieje i jest zawsze w naszym życiu obecny, stale nam towarzyszy. Stąd też Rok Wiary ma ten charakter głęboko osobisty. Do tego dochodzi oczywiście wymiar wspólnotowy, dlatego że nie zmierzamy do Boga w pojedynkę, tylko zmierzamy we wspólnocie Kościoła i chodzi o odnowienie świadomości czym jest Kościół i na czym polega nasza rola i nasza obecność w Kościele.
Kościół jest wspólnotą, która ma nas prowadzić do Boga i chociaż jest osadzony w świecie na rozmaite sposoby, to jednak właśnie Pan Bóg jest w Kościele i dla Kościoła odniesieniem najważniejszym. Temu towarzyszyć powinna świadomość, czym jest wiara chrześcijańska. Nie chodzi bowiem o rok w ogóle wiary bez Boga tak jak wyznają Go rozmaite religie, ale o Rok Wiary pojmowany, przeżywany w perspektywie głęboko chrześcijańskim, tzn. o wiarę w Boga, który jest Ojcem i Synem i Duchem Świętym, który objawił nam Siebie w Jezusie Chrystusie, dlatego znamy, wiemy więcej o bogactwie Jego wewnętrznego życia. Zatem Rok Wiary to także czas głębokiej odnowy naszych więzi z Jezusem Chrystusem, a przez to samo poznawania Ewangelii jej przeżywania i wdrażania w życie.
O. P. Dettlaff CSsR: Ogłoszony przez Ojca św. Rok Wiary, który rozpoczęliśmy we wspólnocie Kościoła. Dwie rocznice: 50 rocznica ogłoszenia Soboru Watykańskiego II i 20 rocznica opublikowania Katechizmu Kościoła Katolickiego. W tej perspektywie i w tym kontekście warto także przypomnieć rolę i znaczenie Soboru Watykańskiego II w historii Kościoła.
Ks. W. Chrostowski: Myślę, że znaczenie Soboru trzeba rozpatrywać w dwóch wymiarach. Jeden, który możemy po łacinie nazwać „ad ekstra”, czyli na zewnątrz, a drugi „ad intra”, czyli wewnątrz. Jeżeli chodzi o ten wymiar na zewnątrz, to Sobór Watykański uświadomił na nowo miejsce i rolę Kościoła we współczesnym świecie. Również miejsce i rolę Boga we współczesnym świecie. Miejsce i rolę wiary we współczesnym świecie. Tutaj na szczególne podkreślenie zasługuje Soborowa Konstytucja „Dei Verbum” oraz Konstytucja Duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym rozpoczynająca się od słów „Gaudium et Spes”– radość i nadzieja. Pamiętajmy, że Sobór Watykański II rozpoczął się zaledwie 17 lat po zakończeniu II wojny światowej, kiedy te rany wojenne w Europie były wciąż niezabliźnione i ślady wojny były obecne na każdym kroku oraz w życiu ówczesnego pokolenia. I po tych mrocznych latach wojny, w której zginęło kilkadziesiąt milionów ludzkich istnień, niemal na wszystkich kontynentach potrzebna była nadzieja, że świat nie jest jednak czymś wyłącznie mrocznym, tylko że w tym świecie jest obecny i działa Bóg i że Kościół oraz wierzący są narzędziami tego działania.
Drugi wymiar to jest ten wymiar wewnętrzny. Mianowicie Sobór uświadomił katolikom, czym jest Kościół naprawdę i uświadomił wielką potrzebę budowania odnowy jedności Kościoła, wielką potrzebę oczyszczenia, tego wszystkiego co jest skutkiem podziałów i rozłamów jakie przez prawie 2 tyś. lat miały miejsce w Kościele. Był to Sobór prawdziwie ekumeniczny, dlatego że z jednej strony ukierunkowany ku innym wyznaniom chrześcijańskim, ale nie tylko teoretycznie tylko właśnie praktycznie i właśnie z drugiej strony obserwatorami na tym Soborze byli wybitni przedstawiciele innych wyznań chrześcijańskich. Sobór sprawił zatem znaczące zbliżenie z Kościołami prawosławnymi i wniósł nowego ducha do wzajemnych ekumenicznych relacji. Do tego doszła nowa świadomość, odnowiona świadomość i w swej roli Jezusa Chrystusa zarówno w Jego wymiarze historycznym jako tego, który żył i nauczał 2 tyś. lat temu, jak i w wymiarze sakramentalnym, ponieważ Kościół ukazał Jezusa Chrystusa żyjącego w swoim Kościele i ukazał przede wszystkim wagę i znaczenie Słowa Bożego, czyli Pisma Świętego oraz Eucharystii. To połączenie Pisma św. i Eucharystii w nauczaniu soborowym jest bardzo wyraziste, do tego trzeba dodać coś co dla przeciętnego katolika jest najbardziej widoczne chociaż już dzisiaj znacznie mniej, bo wyrosły pokolenia posoborowe, mianowicie ogromne, czasami dramatyczne przemiany w Liturgii. Zarówno w tym co dotyczy wyglądu świątyni, zwłaszcza tej strefy prezbiterium, ołtarza, a więc sprawowanie Mszy św. twarzą do ludu, jak i wprowadzenia do Liturgii języków narodowych. Dla dzisiejszych pięćdziesięciolatków jest czymś oczywistym, że Mszę św. sprawuje kapłan w języku narodowym, w naszym przypadku w języku polskim, ale dla tych którzy pamiętają okres przed soborowy i tuż posoborowy, nie jest to wcale takie oczywiste. Msza św. była wtedy sprawowana podobnie jak pozostałe sakramenty w języku łacińskim i to przez ponad półtora tysiąca lat, łacina była językiem Kościoła. Tych zmian jest bardzo wiele i żeby ogarnąć je wszystkie to oczywiście potrzebny jest wielki wysiłek i taka szerokość horyzontów, bo te zmiany sięgają bardzo głęboko zarówno w życie całej wspólnoty kościelnej, jak i w życie pojedynczych wiernych.
RIRM