Ks. kard. Zenon Grocholewski laureatem Nagrody Radziszewskiego
Decyzją Zarządu Towarzystwa Naukowego KUL laureatem dorocznej Nagrody im. Księdza Idziego Radziszewskiego przyznawanej za wybitne osiągnięcia naukowe w duchu humanizmu chrześcijańskiego został ks. kard. Zenon Grocholewski.
Uroczystość wręczenia nagrody wybitnemu kanoniście, Prefektowi Kongregacji Edukacji Katolickiej odbyła się dziś na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
Nagroda im. Księdza Idziego Radziszewskiego – założyciela i pierwszego Rektora KUL, przyznawana jest dorocznie od 1974 r. przez Towarzystwo Naukowe KUL. Otrzymują ją osoby „za wybitne osiągnięcia naukowe w duchu humanizmu chrześcijańskiego”. Jej pierwszym laureatem był prof. Władysław Tatarkiewicz.
RIRM
***
Zenon Grocholewski urodził się w Bródkach (woj. poznańskie) 11 października 1939. Odbył studia filozoficzno-teologiczne w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu (1957-1963), po czym otrzymał święcenia kapłańskie w dniu 26 maja 1963. W 1972 uzyskał doktorat z prawa kanonicznego na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, nagrodzony złotym medalem. Ponadto w 1974 roku ukończył trzyletnie Studium Rotalne, zdobywając tytuł Adwokata Rotalnego.
Od października 1972 do listopada 1999 pracował w Najwyższym Trybunale Sygnatury Apostolskiej, spełniając w nim, w latach 1982-1998 urząd sekretarza a w latach 1998-1999 prefekta. W międzyczasie, 21 grudnia 1982 mianowany biskupem tytularnym Agropoli i 6 stycznia 1983 otrzymał święcenia biskupie z rąk Jana Pawła II; 16 grudnia 1991 został podniesiony do godności arcybiskupiej.
Od 15 listopada 1999 jest prefektem Kongregacji Edukacji Katolickiej. Podczas sprawowania tej funkcji został kreowany kardynałem na konsystorzu dnia 21 lutego 2001.
Oprócz pracy w Najwyższym Trybunale Sygnatury Apostolskiej (1972-1999) i obecnie w Kongregacji do Edukacji Katolickiej (1999-) spełniał i spełnia różne inne funkcje: w Kurii Rzymskiej oraz na wyższych uczelniach w Wiecznym Mieście.
Funkcje w Kurii Rzymskiej. W roku 1982 należał do siedmioosobowej Komisji, która z Ojcem Świętym studiowała projekt nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego; zaś w latach 1983-1985 był członkiem Komisji studiującej wraz z Ojcem Świętym projekt reformy Kurii Rzymskiej; w latach 1983-1999 był członkiem Komisji Dyscyplinarnej Kurii Rzymskiej; 1984-2000 był konsultorem Papieskiej Rady do interpretacji Tekstów Legislacyjnych (od 2000 jest jej członkiem: zob. poniżej); 1988-1999 był przewodniczącym Komisji dotyczącej Adwokatów Stolicy Apostolskiej i przy Kurii Rzymskiej; 1989-2001 był członkiem Papieskiego Komitetu Międzynarodowych Kongresów Eucharystycznych; 1998-1999 był prezesem Sądu Kasacyjnego Państwa Watykańskiego: 2000 był członkiem Komisji prawnej utworzonej „ad hoc” do przestudiowania nowego „Prawa Fundamentalnego” Państwa Watykańskiego. W latach 1999-2013 był także: Prezesem Papieskiego Dzieła Powołań Kapłańskich, Prezesem Permanentnej Komisji Interdykasterialnej dotyczącej Formacji Kandydatów do Święceń oraz Prezesem Permanentnej Komisji Interdykasterialnej dotyczącej Odpowiedniego Rozmieszczenia Księży w świecie.
Obecnie nadal jest członkiem: Kongregacji Biskupów (od 1999); Papieskiej Rady do interpretacji Tekstów Legislacyjnych (od 2000); Kongregacji Doktryny Wiary (od 2001); Rady Specjalnej dla Oceanii Sekretariatu Generalnego Synodu Biskupów (od 2003); Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów (od 2005); Kongregacji Rozkrzewienia Wiary (od 2006); Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej (od 2006).
Funkcje akademickie.1974-1982 współpracował w organizowaniu międzynarodowych kursów «Renovationis canonicae pro iudicibus» na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim; 1975-1999 wykładał na Wydziale Prawa Kanonicznego Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego, prowadząc kursy z kanonicznego prawa procesowego (początkowo także małżeńskiego); 1980-1984 wykładał kanoniczne prawo administracyjne na Wydziale Prawa Kanonicznego Papieskiego Uniwersytetu Lateraneńskiego w Rzymie; 1986-1998 był profesorem w «Studium Rotalnym» w Rzymie (wykładał sprawiedliwość administracyjną).
Od 1999 r. jest Wielkim Kanclerzem Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego i złączonego z nim Papieskiego Instytutu Biblijnego; a także Papieskiego Instytutu Muzyki Sakralnej, Papieskiego Instytutu Archeologii Chrześcijańskiej, Papieskiego Instytutu Studiów Arabskich i Islamistyki oraz Patronem Papieskiego Wyższego Instytutu Łaciny.
Poza tym wygłaszał referaty podczas kongresów i sympozjów międzynarodowych i krajowych w różnych państwach (w wielu z nich wielokrotnie i w różnych miejscowościach). Opublikował kilkanaście książek. Jest współautorem kilku innych oraz autorem licznych artykułów i recenzji w czasopismach specjalistycznych, w aktach Kongresów i Sympozjów oraz w dziełach zbiorowych różnych krajów. Należy do redakcji kilku czasopism naukowych prawa kanonicznego. Łącznie (wraz z tłumaczeniami na inne języki i reedycjami) ma ponad 1000 publikacji w 15 językach: włoskim, łacińskim, polskim, słowackim, niemieckim, angielskim, francuskim, hiszpańskim, portugalskim, rosyjskim, czeskim, węgierskim, chorwackim, białoruskim, rumuńskim. Są to publikacje naukowe (artykuły, recenzje), zwłaszcza z dziedziny kanonicznego prawa procesowego i małżeńskiego, a od 2000 roku także z dziedziny edukacji, oraz publikacje popularno-naukowe i o charakterze pastoralnym.
Jest honorowym członkiem: Papieskiej Akademii Św. Tomasza z Akwinu (2001); Stowarzyszenia Kanonistów Słowacji (1992); Stowarzyszenia Kanonistów Włoskich (1998); Stowarzyszenia Kanonistów Polskich (1999); Komitetu redakcji Ilustrowanego Słownika Biograficznego Polonii Świata ( 1992); polskiego Klubu Zbieraczy Znaczków o Tematyce Religijnej „Święty Gabriel” (1997).
Spośród bardzo wielu otrzymanych odznaczeń, na szczególne podkreślenie zasługują: 19 doktoratów „honoris causa” (4 w Polsce, 3 w Rumunii, po jednym w Niemczech, w Szkocji, na Słowacji, w Argentynie, na Tajwanie, w Chorwacji, w Stanach Zjednoczonych, w Brazylii, w Hiszpanii, w Kenii, na Węgrzech i w Wenezueli).
RIRM/ KUL