Byliśmy dumni z polskiej kultury
Generał Janusz
Brochwicz-Lewiński, ps. "Gryf"
żołnierz Armii Krajowej i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, uczestnik
Powstania Warszawskiego
Urodziłem się w 1920 r. w patriotycznej rodzinie ziemiańskiej. Wielu moich
krewnych było zawodowymi żołnierzami, kilku służyło w Wojsku Polskim w randze
generałów. Ja również po ukończeniu gimnazjum zacząłem naukę w szkole
podchorążych. Tak jak wielu moich kolegów kochałem mundur. Tak jak większość
mojej rodziny byłem zwolennikiem Marszałka Józefa Piłsudskiego, który przyczynił
się do szybkiej odbudowy Polski i połączenia ziem podzielonych przez wiele lat
przez trzech zaborców. Polska szybko podnosiła się z ruin. Byliśmy już na dobrej
drodze do osiągnięcia dobrobytu. Niestety, plany te przerwał wybuch II wojny
światowej.
W naszej rodzinie było również wielu inteligentów, w tym kilku profesorów.
Dbaliśmy o polską kulturę i byliśmy z niej dumni. Z pasją czytałem książki
Wacława Gąsiorowskiego i Henryka Sienkiewicza. Opisywane przez nich sylwetki
bohaterów zapamiętałem na całe życie. Takie zainteresowania i poglądy miała
większość moich rówieśników. Wszyscy myśleliśmy podobnie, mieliśmy wspólne cele
i wartości.
Już w wieku 10 lat rozpocząłem działalność w harcerstwie i trwało to do wybuchu
II wojny światowej. Byłem też aktywnym działaczem Sodalicji Mariańskiej.
Zaangażowanie w ten ruch nauczyło mnie wrażliwości na potrzeby innych ludzi. To
również wpłynęło na wychowanie moje i moich rówieśników. W mojej szkole
podstawowej i gimnazjum większość nauczycieli zajmowała postawę patriotyczną.
Kochaliśmy Polskę. Z kolei na zajęciach szkolnych z przysposobienia obronnego
uczono nas służyć Ojczyźnie podczas pokoju, a jeśli będzie trzeba, bronić jej i
nawet ginąć w jej obronie. Tak zostało ukształtowane moje pokolenie. Zasady te
zdały egzamin podczas wojny, gdy wielu Polaków zaangażowało się w działalność
różnych organizacji podziemnych. Ja byłem członkiem Armii Krajowej i brałem
udział w Powstaniu Warszawskim.
Zebrał i opracował Mariusz Bober