Ofiara modlitwy i poświęceń
Łucja wielokrotnie przywołuje słowa Matki Najświętszej, która w Fatimie powiedziała: „Składajcie nieustannie Najwyższemu ofiary z modlitw i poświęceń” (PF 21, 22). Tym samym wskazuje na trzy elementy, które mają moc zmienić świat. To modlitwa, poświęcenie i wreszcie nieustanność – zarówno naszych modlitw, jak i naszego poświęcenia.
Jak kapitalne znaczenie mają właśnie taka ciągła modlitwa i poświęcenie, widać w cytacie zaczerpniętym z zapisków Siostry Łucji: „Serca Jezusa i Maryi oczekują od nas modlitwy i poświęcenia, by przyjąć je i zanieść Ojcu jako owoc kontynuacji Jego dzieła Odkupienia, dla zbawienia ludzkości”. Ten „owoc” jest tym, co możemy dać Bogu najlepszego; jednoczymy się bowiem z Męką Zbawiciela i dopełniamy Jego Ofiarę Krzyżową. Siostra Łucja przypomina: „To właśnie mówi św. Paweł – wypełnić w nas to, czego zabrakło w Męce Chrystusa. Zabrakło tego, co każdy z nas wnosi jako członek mistycznego Ciała Chrystusa, jednocząc naszą modlitwę z Jego modlitwą, a także nasze poświęcenie z poświęceniem Chrystusa Zbawiciela” (PF 22).
Jak niezwykłe znaczenie dla świata mają nasza modlitwa i poświęcenie, jeśli są nieustanne! Nie ma chwili, w której owoce zbawczej Męki nie byłyby pomnażane przez nasze zjednoczenie z Chrystusem. Tak ubogacona Męka Chrystusa ma moc zwinąć w kłębek całą tkaninę, z której utkaliśmy świat i z tej samej nici stworzyć go ponownie – nowy i święty.
Nowe poświęcenie
Największy akcent kładzie Siostra Łucja na poświęcenie. Tłumaczy cierpliwie, że Chrystus „miał stać się prawdziwą żertwą ofiarowaną Ojcu za grzechy ludzkości. Ta właśnie ofiara Chrystusa (…) ponawia się codziennie na ołtarzu w Celebracji Eucharystycznej, w tym bezkrwawym powtórzeniu Ofiary Krzyża. Ale to nie wystarcza, albowiem – jak mówi św. Paweł (Kol 1,24) – powinniśmy dopełniać to, czego brakuje Męce Chrystusa, gdyż jesteśmy członkami Jego Ciała Mistycznego”. (A 93)
Wizjonerka tłumaczy tajemnicę zjednoczenia Chrystusa ze swym Mistycznym Ciałem:
„Otóż kiedy jeden członek cierpi, wszystkie inne członki cierpią razem z nim, a kiedy jeden się poświęca, wszystkie inne członki mają udział w tej ofierze; jeżeli jeden członek choruje, a zło jest poważne, to chociaż to zło i cierpienie lokalizuje się w nim samym, całe ciało cierpi i umiera. To samo dzieje się w życiu duchowym: wszyscy jesteśmy słabi, wszyscy mamy wiele braków i grzechów, i dlatego wszyscy jesteśmy zobowiązani poświęcać się – w ścisłym zespoleniu z tą niewinną żertwą ofiarną, którą jest Chrystus – dla naprawienia zła grzechów swoich i naszych braci, albowiem wszyscy jesteśmy członkami tego samego Mistycznego Ciała Pana” (A 93).
Czym jest poświęcenie? Raz jeszcze Siostra Łucja daleko odchodzi od tradycyjnego rozumienia tego pojęcia. Poświęcenie to nie tylko pobożny akt, wypowiedzenie religijnej formuły. To nie wystarczy, ponieważ „poświęcić” to „coś oddać”, „z czegoś zrezygnować”. Poświęcenie to nie słowa, ale czyny – czyny, które wiele nas kosztują, które bolą! Siostra Łucja tłumaczy:
„Przede wszystkim chodzi o poświęcenie nas samych, naszych nieprawych upodobań, wyrzeczenie się naszych grzesznych skłonności mających swe źródło w zmysłowości, egoizmie, wygodnictwie i ambicji. Na drugim miejscu – dodaje – chodzi o poświęcenia przyjmowane i podejmowane dobrowolnie, by ofiarować je Panu jako pokorny dar naszej miłości i wdzięczności” (PF 22).
Pierwszy rodzaj poświęcenia to poświęcenie obowiązkowe. Jesteśmy bowiem zobowiązani do porzucenia grzechu, i nieważne, jak bardzo owo oderwanie się od niego boli. Siostra Łucja pisze:
„Jak może być przyjacielem Boga, zasługującym na życie wieczne ktoś, kto się nie poświęca i nie wyrzeka niczego, aby móc iść drogą Jego przykazań, rezygnując z niedozwolonych uciech światowych, poruszeń pychy, próżności, żądzy posiadania, skąpstwa, nadmiernych wygód, uchybiając miłości i sprawiedliwości wobec bliźniego, porzucając jarzmo codziennego krzyża albo też uzależniając je od swojej woli, nie upodabniając się do Krzyża Chrystusa i z Nim się nie jednocząc?” (A 94-95).
Wizjonerka tłumaczy:
„Pan chce powiedzieć, że powinniśmy być gotowi raczej oddać swoje życie, niż popełnić choćby jeden tylko grzech ciężki, przez który możemy stracić życie wieczne. Otóż to samo, choć w dużo większym stopniu, dotyczy sytuacji, w której zachowanie Prawa Bożego wymaga od nas ofiar wewnętrznych – aż po ofiarę ze swojego życia”
(A 94).
Jeszcze raz ostrzega:
„Wyrzeczenie się tego wszystkiego, co może nas prowadzić do grzechu, jest drogą zbawienia. I dlatego Pan mówi nam, że „kto chce zachować swoje życie, straci je”. To znaczy, że kto chce zaspokajać swe nieuporządkowane namiętności, wieść grzeszne życie, kroczyć szeroką drogą grzechu, nie wzbudzając przy tym żalu ani się nie poprawiając, ten traci życie wieczne” (A 94).
Siostra Łucja podkreśla, że ważne jest przede wszystkim to, „byśmy potrafili się poświęcać, kiedy jest to wymagane ze względu na konieczność wypełnienia swego zobowiązania wobec Boga, bliźniego i siebie samego. Co więcej, kiedy taka ofiara jest nieodzowna do tego, by nie przekroczyć któregoś z przykazań Prawa Bożego, w takim przypadku ofiara, którą winniśmy sobie narzucić, jest obowiązkowa, albowiem jesteśmy zobowiązani poświęcać się, aby nie grzeszyć. Jest to wymóg, od którego zależy nasze życie wieczne” (A 94).
W świetle tych słów „poświęcenie” nie jest dowolnym wyborem, czyli takim, który chrześcijanin może, ale którego wcale nie musi dokonać. Ono musi zostać wpisane w życie każdego wierzącego. Wymazanie go ze swej codzienności oznaczałoby, że nasze zbawienie staje pod wielkim znakiem zapytania. Nie odbija się w nas Oblicze Chrystusa…
Zadośćuczynienie
Poświęcenie, któremu Siostra Łucja nadaje zasadniczą rolę w wypełnieniu tych wszystkich wielkich obietnic, które Bóg zawarł w Orędziu z Fatimy, może nieść ze sobą jeszcze jedną dodatkową wartość. Jest nią zadośćuczynienie.
To ono uratuje świat
Dla Matki Bożej zadośćuczynienie jest częścią naszego poświęcenia, które staje się w ten sposób aktem naszej miłości nie tylko do Boga, ale i do tych, którzy są przedmiotem największej miłości naszego Stwórcy i Odkupiciela – do największych grzeszników. Aby ich ratować i przywrócić Bogu, mamy być gotowi na to, by poświęcić się niejako w drugim wymiarze: już nie tylko dla chwały Boga, ale i dla zbawienia grzeszników. Siostra Łucja przypomina:
„Oto motyw, dla którego Maryja tak bardzo zaleca nam modlitwę i ofiarę za nawrócenie grzeszników: „Módlcie się, módlcie się wiele i składajcie ofiary za grzeszników. Wiele dusz idzie do piekła, albowiem nie ma nikogo, kto by składał ofiary i modlił się za nie” (Fatima, 19 sierpnia 1917 r.). A przecież z racji naszego zjednoczenia z Chrystusem i Jego Kościołem powinniśmy się stawać żertwami przebłagalnymi, błagającymi Boga o nawrócenie naszych braci. Stanowi to idealny wyraz naszej miłości: miłować tych, którzy mówią niekiedy źle o nas, złorzeczą nam i nas prześladują. Nasze wybaczenie ofiarowane im w świetle wiary, nadziei i miłości przyciągnie ich na nowo w Boże ramiona” (A 57).
Orędzie, uczy Siostra Łucja, „nawołuje nas do tego, abyśmy składali Bogu ze wszystkiego, co w naszej mocy, ofiarę: „Ze wszystkiego, co robicie, składajcie ofiarę w akcie zadośćuczynienia za grzechy, jakimi jest obrażany, i prosząc o nawrócenie grzeszników”. Można ofiarowywać dobra duchowe, intelektualne i materialne; niekiedy będziemy mieć okazję ofiarować siebie samych albo też innych. Ważne jest, abyśmy byli gotowi wykorzystywać te wszystkie okazje, które się nam przytrafiają” (A 94).
Wincenty Łaszewski
W odnośnikach umieszczonych w artykule posługuję się skrótem „A” dla książki: Irmč Lúcia, Apelos da mensagem de Fatima, Secretariado dos Pastorinhos, Fatima 2000. Przekład polski: Apele orędzia fatimskiego, Pallotinum, Poznań 2001.