Nowa Błogosławiona

Marta Wiecka urodziła się 12 stycznia 1874 roku w Nowym Wiecu. Pochodziła z wielodzietnej rodziny – była trzecią spośród trzynaściorga dzieci właściciela ziemskiego Marcelego de Wiecki herbu Leliwa i Pauliny z Kamrowskich.

Rodzina Wieckich była głęboko religijna, a w domu pielęgnowano tradycje polskie i patriotyczne.

Marta była wzorem dla rodzeństwa. Jako że była jednym z najstarszych dzieci, często opiekowała się młodszym rodzeństwem, które za jej dobroć i ciepło nazwało ją „mateczką”. Lubiana przez nauczycieli i koleżanki motywowała je do modlitwy, do uczęszczania na katechezę.

Dwunastoletnia dziewczyna bardzo głęboko przeżyła dzień swojej Pierwszej Komunii Świętej (październik 1886 roku). Od tego wydarzenia pogłębiała się jej pobożność, a równocześnie coraz bardziej budziło się powołanie do życia zakonnego.

Marta bardzo dużo się modliła, jednak szczególne nabożeństwo żywiła do Matki Bożej (w dzieciństwie została uzdrowiona przez Matkę Bożą w Piasecznie) oraz do św. Jana Nepomucena. To właśnie z jej inicjatywy przy drodze, obok rodzinnego domu stanęła figura św. Jana, znaleziona na strychu jednego z domostw.

Jako szesnastoletnia dziewczyna postanowiła wstąpić do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Siostry stwierdziły jednak, że jest jeszcze za młoda i kazały jej zgłosić się dopiero, kiedy osiągnie pełnoletność. I tak się stało. Marta wraz ze swoją koleżanką Moniką Gdaniec zapukały do furty Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego ? Paulo w Krakowie.

26 kwietnia 1892 roku Marta została przyjęta do postulatu, a 12 sierpnia tegoż roku rozpoczęła seminarium. Rok później przywdziała strój szarytki i została skierowana do opieki nad chorymi w szpitalu powszechnym we Lwowie. Szybko zyskała opinię siostry, która kocha chorych i służy im z oddaniem i poświęceniem.

Kolejną placówką, na której pracowała s. Wiecka, były Podhajce. Tam przez pięć lat pracowała również w szpitalu, jednocześnie przygotowując się do ślubów, które złożyła 15 sierpnia 1897 roku.

19 października 1899 roku s. Marta Wiecka rozpoczęła pracę w szpitalu w Bochni. Tam spotkało ją ciężkie doświadczenie. Jeden z pacjentów kierowany zazdrością rzucił na nią oszczerstwo, posądzając o czyn niemoralny. Przełożeni jednak, ufając siostrze Marcie, nie dali mu wiary.

Po dwóch latach władze zakonne skierowały s. Wiecką do pracy w szpitalu na wschodnich rubieżach Polski do Śniatyna (dziś Ukraina). Tam s. Marta spędziła ostatnie dwa lata życia.

Zmarła 30 maja 1904 roku w Śniatynie, po tym jak podjęła się dobrowolnie uporządkowania i dezynfekcji sali po chorej na tyfus. Kierując się miłością bliźniego, zastąpiła w tym młodego ojca rodziny.

Siostra Marta Wiecka została pochowana na miejscowym cmentarzu. Ludzie, którym ofiarnie służyła do końca swoich dni, nie zapomnieli o niej. Nieustający kult przy jej grobie, trwający ponad sto lat, wpłynął na rozpoczęcie procesu kanonizacyjnego (czerwiec 1997 roku). W grudniu 2004 roku Sługa Boży Jan Paweł II promulgował dekret o heroiczności cnót siostry Marty Wieckiej. Ojciec Święty Benedykt XVI w lipcu 2007 roku zatwierdził dekret o uznaniu cudu przypisywanego wstawiennictwu siostry Marty.

14 września 2007 roku pismem z Sekretariatu Stanu została zakomunikowana decyzja Ojca Świętego Benedykta XVI, iż uroczystość beatyfikacji s. Marty Wieckiej odbędzie się 24 maja 2008 roku we Lwowie.

Małgorzata Pabis