Nie przespać Wielkiego Tygodnia

Nie przespać Wielkiego Tygodnia!

Przeżywamy wyjątkowy czas Wielkiego Tygodnia. Sama ilość i różnorodność nazw tego okresu w językach obcych świadczy o jego bogactwie i wielowymiarowości. W łacinie na przykład na pierwszy plan wysuwa się znaczenie męki Chrystusa (passio), w niemieckim zaś podkreślony jest charakter skargi, troski i smutku (die Karwoche), jeszcze w innych językach uwaga skupia się na ciszy, albo świętości tego okresu. Wielki Tydzień to wyjątkowy czas również dlatego, że tak dużo się w nim dzieje,. Św. Jan poświęcił jedną trzecią część swej Ewangelii, a św. Łukasz jedną piątą, na opowiadanie wydarzeń, które wspominamy w Wielkim Tygodniu. Jest to  „wielki” czas, bo właśnie w nim dzieją się wielkie dzieła zbawcze Chrystusa. Liturgia w przepiękny sposób prowadzi nas przez Wielki Tydzień, ale stwarza również wiele wspaniałych szans, aby w osobistym rozważaniu towarzyszyć Jezusowi. Te dwa elementy – celebracje liturgiczne i osobista modlitwa powinny się nawzajem przenikać. W tym świętym okresie słowa Chrystusa – „Czuwajcie i módlcie się” (Mt 26,41) brzmią ze zdwojoną mocą. Niestety, szum medialny, przeciążenie pracą, albo po prostu zwykłe zaniedbania sprawiają, że często raczej przesypiamy Wielki Tydzień, albo gubi się on w przedświątecznej krzątaninie. Powinniśmy wszak przeżywać go w modlitewnym skupieniu towarzysząc Jezusowi. Spróbujmy więc odnaleźć konkretne impulsy do podjęcia osobistych rozważań na kolejne dni Wielkiego Tygodnia.

Niedziela Palmowa

Hosanna Synowi Dawida! (zob. Mt 21,1-10)

Lud Izraela wita Chrystusa wołając Hosanna. Ten hebrajski termin, który powtarzamy podczas każdej mszy świętej oznacza wprost – „Wybaw więc”. Odnajdujemy go w Psalmie 118: „O Panie, wybaw! O Panie, daj pomyślność! Błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie! Błogosławimy wam z domu Pańskiego” (Ps 118,25-26). Słowa psalmu ponownie rozbrzmiewały podczas wjazdu Jezusa do Jerozolimy. To niezwykle ważne, aby uświadomić sobie, że my także potrzebujemy zbawienia, aby na nowo zrozumieć od kogo je otrzymujemy. Na początku Wielkiego Tygodnia warto więc w głębi swego serca zawołać: Hosanna, Panie wybaw! A jednocześnie powinno do nas dotrzeć jak drogo kosztuje nasze zbawienie, jak wielką cenę zapłacił Jezus. Niestety, podobnie jak lud Izraela, nie rozumiemy jeszcze wszystkiego do końca.

Wielki Poniedziałek – Wielki Wtorek – Wielka Środa

Bo ubogich zawsze macie u siebie, Mnie zaś nie zawsze macie. (zob. J 12,8)

Początek Wielkiego Tygodnia stanowi wprowadzenie do tego wszystkiego co wydarzy się podczas Triduum Paschalnego. Właśnie teraz zapadają ostateczne decyzje, Judasz wydaje arcykapłanom swego Mistrza (Mk 14,10-14). W ewangeliach synoptycznych odnajdujemy opis wielu wydarzeń, które mają miejsce właśnie w tych dniach. Na pierwszy plan wysuwa się przede wszystkim wypędzenie sprzedawców ze świątyni (Łk 19,45-46). Ten czyn Jezusa był jedną z bezpośrednich przyczyn spisku przywódców żydowskich. Święte Pisma ukazują nam niezwykle wyraziście dwie postawy, jakie zostały przyjęte wobec Jezusa. Św. Marek opowiada o kobiecie, która wylała na głowę Jezusa flakonik drogocennego olejku. Ów gest symbolizuje całkowite i absolutne przylgnięcie do Chrystusa. Jest aktem zawierzenia oraz czci. Pan Jezus wyjaśnia ten gest jako namaszczenie przed swoim pogrzebem. Chrystus chwali kobietę i mówi: „Gdziekolwiek po całym świecie głosić będą tę Ewangelię, będą również na jej pamiątkę opowiadać o tym, co uczyniła” (Mk 14,9). A więc widzimy tę wspaniałą, szczodrą niewiastę, ale niestety z drugiej strony spostrzegamy także Judasza, który za marne 30 srebrników dokonuje straszliwej zdrady. Postępowanie Jezusa nie odpowiadało jego pomysłom na życie, jego wyobrażeniom i marzeniom o ziemskiej potędze. Aż trudno uwierzyć, że ktoś będąc tak blisko Jezusa, widząc cuda i słuchając Jego słów, mógł dopuścić się takiego czynu…

Warto z nabożną czcią rozważać te dwie postawy i pytać siebie z pokorą jaką postawę ja przyjmuję najczęściej? Czy oddaję Jezusowi całe swoje życie, czy raczej sam chcę rządzić, sam decydować?

Wielki Czwartek

Czy rozumiecie co Wam uczyniłem? (J 13,12)

W Ewangelii świętego Łukasza opis obmycia nóg zastępuję opis ustanowienia Eucharystii. Piotr wzbrania się przed umyciem nóg przez Chrystusa: „Nie, nigdy mi nie będziesz nóg umywał”. Odpowiedział mu Jezus: „Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną” (J 13,8). Wydarzenia Wielkiego Czwartku uświadamiają nam, że dzieło oczyszczenia człowieka pochodzi bezpośrednio od Boga. Nikt sam z siebie, przez swoje dobre uczynki nie jest w stanie zasłużyć sobie na życie wieczny. Zbawcza ofiara Jezusa obejmuje wszystkich, którzy przyjmują ją z wiarą i czcią. Jezus wprowadza Apostołów w tajemnice zbawienia, wyjaśnia im znaczenie swojej Misji, a my widzimy uczniów, którzy śpią w Ogrodzie Oliwnym, którzy nie rozumieją powagi chwili. Czy przypadkiem z nami nie jest często podobnie, chociażby wtedy, gdy wśród rozproszeń, bez należytego przygotowania przeżywamy Eucharystię?

Wielki Piątek

Ojcze w Twoje ręce powierzam ducha mego (Łk 23,46).

W tradycyjnych pieśniach pasyjnych odnajdujemy wielką mądrość, niezwykłą pomoc w rozważaniu męki Chrystusa. Wprost zachwycające jest współczucie i zrozumienie męki i śmierci Zbawiciela. Strofy  Gorzkich Żali czy pieśni opowiadających o cierpieniu Jezusa są znakomitym przedmiotem rozmyślań szczególnie w Wielki Piątek. Kultura masowa, której działaniu jesteśmy nieustannie poddawani spłaszcza głębie przeżywania tajemnic paschalnych. Głębi należy więc szukać w dziedzictwie naszych przodków:

„Płaczmy i my też, wierni chrześcijanie,
Dziękując Panu za najdroższe rany;
Iż, by nas zbawić, lejąc krew obficie,
dał za nas życie!”.

(Rozmyślajmy dziś wierni chrześcijanie, tekst napisany przez ks. Jakuba Wujka)

Do dawnej barokowej tradycji należało umieszczanie niekiedy w kościołach, tak jak na przykład w opactwie benedyktyńskim w Mondsee w Austrii, XV stacji Drogi Krzyżowej. Jej treścią było odnalezienie Świętego Krzyża przez cesarzową Helenę w IV wieku. Również ten wymiar może stać się podstawą modlitewnej refleksji w dniu Męki Chrystusa. Odnaleźć krzyż w swoim życiu, odnaleźć krzyż Chrystusa w swoim życiu oto wielka łaska, którą możemy otrzymać, jeśli prosimy o nią z wielką wiarą.

Wielka Sobota

Następnie Jezus rzekł do ucznia: „Oto Matka twoja” (J 19,27)

Wielka Sobota to dzień ciszy, dzień oczekiwania. Wtedy jednak szczególnie mocno  jednoczymy się z Maryją. Sobota jest dniem maryjnym, ponieważ Jezus w testamencie na krzyżu oddał nas w opiekę swojej Matce. Według tradycji Matka Najświętsza z nadzieją i pewnością wyczekiwała Zmartwychwstania Pana. Czas pomiędzy śmiercią Pana a Jego chwalebnym Zmartwychwstaniem jest czasem, w którym Maryja opiekuje się nami z ogromną troską.

Niedziela Zmartwychwstania

„Pokój wam” J 20,26 To nie przypadek, że Jezus ustanowił spowiedź właśnie w dniu Zmartwychwstania. Sakrament uzdrowienia jest bezpośrednim owocem śmierci i powstania z martwych Chrystusa. Zbawiciel pokonał zło i Jego zwycięstwo urzeczywistnia się również w odpuszczaniu grzechów, które zostały odkupione. Również każda spowiedź jest niezwykle osobistym spotkaniem ze zmartwychwstałym Chrystusem. Tak jak w Eucharystii następuje uobecnienie Ostatniej Wieczerzy, podobnie w spowiedzi uobecnia się owo spotkanie ze Zbawicielem, który mówi – „Pokój wam”. Z niezwykłą głębią te święte tajemnice wyjaśnia wielka mistyczka XX wieku Adrienne von Speyr: „W swym życiu Pan coraz świadomiej bierze na siebie brzemię grzechu świata. Ludzie by tego nie dostrzegli, gdyby w tym samym czasie Jego nauka nie rozszerzała się i nie stawała nauką całego świata, przeznaczoną dla całego świata, przeznaczoną dla wszystkich czasów i narodów. (…) Bo wszystkie słowa, wszystkie przypowieści prowadzą ostatecznie do krzyża” (Adiernne von Speyr, Spowiedź,Poznań 1993, s. 66).

 Wspaniałe wezwanie do refleksji a jednocześnie modlitwę o dar owocnych rozważań tajemnic naszej wiary odnajdujemy w Liście do Efezjan. Niech te słowa staną się zachętą do podjęcia wysiłku modlitwy myślnej w tym świętym czasie: „Niech (Bóg) da wam światłe oczy serca, byście wiedzieli czym jest nadzieja, do której On wzywa, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych i czym przeogromna Jego moc względem nas wierzących – na podstawie działania Jego potęgi i siły.

Wykazał On je, gdy wskrzesił Go (Chrystusa) z martwych” (Ef 1,18).

Ks. Grzegorz Bartko