FIFA World Cup 2018. Polscy bohaterowie mundiali

Piłkarska reprezentacja Polski po raz ósmy wystartuje w mistrzostwach świata. Jej największe sukcesy na tej imprezie to trzecie miejsca, zdobyte podczas turniejów w 1974 oraz 1982 roku. Nie byłoby tych wyników, gdyby nie znakomici zawodnicy, którzy występowali wówczas w biało–czerwonych barwach. Przybliżamy sylwetki niektórych z nich.

---

Grzegorz Lato – 20 meczów i 10 goli na MŚ

Jedyny Polak, który wywalczył tytuł króla strzelców mistrzostw świata. Na turnieju w 1974 r. w RFN zdobył 7 bramek. Strzelał gole w ważnych meczach, m.in. ze Szwecją, Jugosławią i Brazylią. Brał udział w trzech mundialach (1974, 1978, 1982). Wybrany do Zespołu Gwiazd mistrzostw globu w 1974 r. Wraz z reprezentacją Polski dwukrotnie zajmował trzecie miejsce na MŚ (1974, 1982). W polskiej kadrze ogółem rozegrał 100 spotkań, strzelając w nich 45 bramek.

Swoją karierę klubową rozpoczynał w Stali Mielec. Wraz z tym zespołem zdobył dwukrotnie mistrzostwo Polski (1973, 1976). W 1973 i 1975 r. wygrywał ligową klasyfikację strzelców. Dla Stali zaliczył łącznie 112 trafień w 295 meczach. W 1980 r. przeszedł do belgijskiego Lokeren, gdzie grał przez 2 lata. Pod koniec kariery (1982-2984) występował jeszcze w meksykańskim Atlante, wygrywając w jego barwach Puchar Mistrzów CONCACAF (1983).

W latach 90-tych zajął się trenerką. Prowadził m.in. Stal Mielec, Olimpię Poznań, Amicę Wronki czy Widzew Łódź. Od 2008 do 2012  r. piastował również stanowisko prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej.

***

Kazimierz Deyna – 13 meczów i 4 gole na MŚ

Uznany za trzeciego najlepszego piłkarza mundialu w 1974 r. Podczas tego turnieju umiejętnie dyrygował poczynaniami reprezentacji Polski, doprowadzając ją do trzeciego miejsca. Wybrano go do Zespołu Gwiazd imprezy. Wystąpił również na MŚ w Argentynie. Łącznie w biało-czerwonych barwach wystąpił 97 razy, strzelając 41 goli.

Pierwszy mecz w karierze seniorskiej rozegrał w zespole Łódzkiego Klubu Sportowego w 1966 r. Po tym spotkaniu został powołany do wojska, co było równoznaczne z transferem do Legii Warszawa. W barwach Wojskowych zagrał w 304 meczach, zdobył 94 bramki. Dwukrotnie wywalczył mistrzostwo Polski (1969, 1970).

Kolejnym etapem kariery była gra dla Manchesteru City (lata 1978-1981). Następnie pomocnik wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie występował w San Diego Sockers, grając również w lidze halowej.

Kazimierz Deyna zginął w wypadku samochodowym w San Diego 1 września 1989 r.

***

Władysław Żmuda – 21 meczów i 0 goli na MŚ

W latach 70-tych i 80-tych filar obrony reprezentacji Polski. Rekordzista pod względem liczby występów dla biało-czerwonych w finałach MŚ. Brał udział w czterech mundialach (1974, 1978, 1982, 1986). Ma na koncie dwa medale z imprez tej rangi. W 1974 r. otrzymał nagrodę dla najlepszego młodego zawodnika MŚ. Łącznie w kadrze wystąpił 91 razy, zaliczając dwa gole.

Karierę klubową rozpoczynał w Motorze Lublin. W latach 1972-1974 występował w Gwardii Warszawa. W 1974 r. przeszedł do Śląska Wrocław, w którego barwach zdobył mistrzostwo Polski w 1977 r. Trzy lata później został zawodnikiem Widzewa Łódź, z którym dwukrotnie świętował mistrzostwo kraju (1981, 1982). W 1982 r. wyjechał za granicę. Kontynuował karierę w takich klubach, jak Hellas Werona czy Cosmos Nowy Jork. Zakończył granie w piłkę w 1987 r., jako zawodnik US Cremonese.

Po zakończeniu kariery próbował swoich sił jako trener. Prowadził m.in. polską młodzieżówkę podczas eliminacji MME w 2006 r. oraz reprezentację Polski do lat 16.

***

Andrzej Szarmach – 13 meczów i 7 goli na MŚ

Jeden z architektów sukcesu reprezentacji w 1974 r., przyczyniając się do zdobycia trzeciego miejsca na MŚ. Na boiskach RFN zdobył 5 bramek, będąc drugim strzelcem naszej kadry narodowej. Wystąpił także na mundialach w 1978 i 1982 r., dzięki czemu ma w dorobku również medal wywalczony z biało-czerwonymi w Hiszpanii. Dla Polski wystąpił 61 razy i strzelił 32 gole.

Karierę seniorską rozpoczynał w Arce Gdynia, ale już w 1972 r. trafił do Górnika Zabrze. Po czterech latach został zawodnikiem Stali Mielec, gdzie grał do 1980 r. Wówczas opuścił Polskę i wyjechał do Francji. Występował w barwach AJ Auxerre, gdzie dorobił się statusu klubowej legendy. Zagrał w 148 meczach, zdobywając aż 94 bramki. W 1985 r. przeszedł do Guingamp, a karierę zakończył w Clermont Foot (1989 r.).

Po zakończeniu kariery piłkarskiej próbował sił jako trener. Pracował w takich klubach, jak Clermont Foot, LB Chateauroux, AS Angouleme, FC Aurillac oraz Zagłębie Lubin.

***

Jan Tomaszewski – 11 meczów i 5 czystych kont na MŚ

Znany jako „człowiek, który zatrzymał Anglię”. Swoją klasę potwierdził nie tylko podczas słynnego meczu na Wembley, ale również w czasie mundialu w RFN. Podczas tej imprezy obronił dwa rzuty karne – w starciach ze Szwecją oraz gospodarzami. Brał udział w dwóch turniejach o mistrzostwo świata – w 1974 oraz 1978 r. W reprezentacji zanotował 63 spotkania.

Klubową karierę rozpoczynał w zespołach z Wrocławia: Gwardii oraz Śląsku. Wiosną 1971 r. został zawodnikiem Legii Warszawa. Z powodu braku regularnej gry w 1972 r. odszedł do ŁKS Łódź, gdzie przebywał do 1978 r. Następnie wyjechał do Belgii, aby występować w barwach Koninklijke Beerschot. W sezonie 1981/1982 był piłkarzem Herculesa Alicante. Karierę zakończył jako zawodnik ŁKS w 1983 r.

Później Jan Tomaszewski próbował różnych zajęć. Był m.in. przez krótki czas trenerem bramkarzy polskiej kadry, jak również prowadził – jako szkoleniowiec – m.in. Widzew Łódź oraz ŁKS. Bardzo często występuje również w roli eksperta telewizyjnego.

***

Zbigniew Boniek – 16 meczów i 6 goli na MŚ

Lider polskiej drużyny podczas mistrzostw świata w 1982 r. Zdobył wówczas cztery gole, przyczyniając się do zajęcia przez biało-czerwonych trzeciego miejsca na tej imprezie. Ogółem wystąpił na trzech mundialach (1978, 1982, 1986). Nominowany do Zespołu Gwiazd MŚ w 1982 r. W reprezentacji Polski rozegrał łącznie 80 spotkań, zaliczając 24 trafienia.

Karierę seniorską rozpoczynał w bydgoskim Zawiszy. W 1975 r. trafił do Widzewa Łódź. W barwach tego klubu dwukrotnie zdobywał mistrzostwo Polski: w 1981 i 1982 r. W 1982 r., jeszcze przed mundialem w Hiszpanii, został zawodnikiem Juventusu Turyn. Jako gracz Starej Damy, w 1984 r. mógł cieszyć się z mistrzostwa Włoch, a rok później – z triumfu w Pucharze Europy. W 1986 r. przeszedł do Romy i właśnie tam, w 1988 r., zakończył karierę piłkarską.

W latach 90-tych próbował swoich sił jako trener. Prowadził zespoły włoskie. W 2002 r. objął posadę selekcjonera piłkarskiej reprezentacji Polski. Funkcję tę pełnił przez pięć spotkań, rezygnując z prowadzenia kadry w grudniu 2002 r.

W 2012 r. został wybrany na prezesa Polskiego Związku Piki Nożnej. Cztery lata później z powodzeniem ubiegał się o reelekcję. W kwietnia 2017 r. został członkiem Komitetu Wykonawczego UEFA.

Sport.RIRM