Anioł Pański z Ojcem Świętym Franciszkiem 13.03.2022

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!

Ewangelia liturgii drugiej niedzieli Wielkiego Postu mówi o przemienieniu Jezusa (por. Łk 9, 28-36). Gdy modli się na wysokiej górze, zmienia swój wygląd, Jego szata staje się biała i olśniewająca, a w świetle Jego chwały ukazują się Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiają z Nim o Passze, która czeka Go w Jerozolimie.

Świadkami tego niezwykłego wydarzenia są apostołowie Piotr, Jan i Jakub, którzy weszli z Jezusem na górę. Wyobrażamy ich sobie z szeroko otwartymi oczami w obliczu tego wyjątkowego widowiska. I z pewnością tak musiało być. Św. Łukasz Ewangelista zauważa jednak, że „Piotr i towarzysze snem byli zmorzeni”, a „gdy się ocknęli”, ujrzeli chwałę Jezusa (por. w. 32). Sen trzech uczniów jawi się jako dysonans. Ci sami apostołowie również zasnęli w Getsemani, podczas modlitwy trwogi konania Jezusa, który prosił ich, aby czuwali (por. Mk 14, 37-41). Zaskakująca jest ta senność w tak ważnych chwilach.

Jeśli jednak czytamy uważnie, do dostrzeżemy, że Piotr, Jan i Jakub zasypiają przed rozpoczęciem Przemienienia, to znaczy w czasie, gdy Jezus się modli. Widać, że była to modlitwa, która trwała długo, w milczeniu i skupieniu. Można sądzić, że początkowo oni również się modlili, aż w końcu zmogło ich  zmęczenie.

Bracia, siostry, czyż ten niestosowny sen nie przypomina może wielu naszych snów, które nachodzą nas w chwilach, o których wiemy, iż są ważne? Może wieczorem, kiedy chcielibyśmy się pomodlić, spędzić trochę czasu z Jezusem po dniu spędzonym w tysiącu biegów i zajęć. Albo gdy nadchodzi czas, by zamienić kilka słów z rodziną, a my nie mamy już sił. Chcielibyśmy być bardziej przytomni, bardziej uważni, obecni, nie przegapić cennych okazji, ale nie potrafimy, albo udaje się nam do pewnego stopnia.

Okazją do tego jest intensywny okres Wielkiego Postu. Jest to czas, w którym Bóg chce nas obudzić z wewnętrznego letargu. Ponieważ – pamiętajmy o tym dobrze – czuwanie serca nie zależy tylko od nas: jest to łaska, o którą trzeba prosić. Świadczą o tym trzej uczniowie z Ewangelii: byli dobrzy, poszli za Jezusem na górę, ale o własnych siłach nie mogli czuwać. Jednakże obudzili się właśnie podczas Przemienienia. Możemy pomyśleć, że obudziło ich światło Jezusa. Podobnie jak oni, my także potrzebujemy światła Bożego, które sprawia, że widzimy rzeczy w inny sposób, przyciąga nas, budzi, rozpala pragnienie i siłę do modlitwy, do spojrzenia w głąb siebie, do poświęcenia czasu innym. Zmęczenie ciała możemy przezwyciężyć mocą Ducha Bożego

W tym okresie Wielkiego Postu, po trudach każdego dnia, warto, abyśmy nie gasili światła w pokoju, nie stając w świetle Bożym. Dajmy Panu możliwość, by nas zaskoczył i rozbudził nasze serca. Możemy to uczynić otwierając na przykład Ewangelię i dając się zadziwić Słowu Bożemu, ponieważ Pismo Święte oświeca nasze kroki i rozpala nasze serca. Możemy też patrzeć na Krucyfiks i podziwiać szaloną miłość Boga, która nigdy się nami nie znudzi i ma moc przemieniać nasze dni, nadawać im nowe znaczenie, inne i nieoczekiwane światło.

Niech Maryja Dziewica pomoże nam podtrzymać przytomność naszych serc, abyśmy mogli przyjąć ten okres łaski, jaki daje nam Bóg.

Tłumaczenie: Radio Watykańskie