Nie bójcie się mówić o Bogu

Przemówienie Ojca Świętego Benedykta XVI wygłoszone podczas procesji
z pochodniami na placu przed sanktuarium maryjnym w Fatimie 12 maja 2010
roku

Drodzy Pielgrzymi!
Wszyscy razem, z zapalonymi świecami w rękach,
wydajecie się morzem światła otaczającym tę prostą kaplicę wzniesioną z miłości
ku czci Matki Bożej i Matki naszej, której drogę z ziemi do nieba pastuszkowie
postrzegali jako promień światła. Ale ani Maryja, ani my sami nie cieszymy się
własnym światłem – otrzymujemy je od Jezusa. Jego obecność w nas odnawia
tajemnicę i wspomnienie gorejącego krzewu, tego samego, który niegdyś
przyciągnął do siebie Mojżesza na górze Synaj i który nie przestaje fascynować
tych, którzy zdają sobie sprawę ze szczególnego światła, które płonie w nas, ale
nas nie spala (por. Wj 3, 2-5). My sami jesteśmy jedynie skromnym krzewem, na
który jednak spłynęła chwała Boża. Jemu więc niech będzie wszelka chwała, my zaś
pokornie wyznajmy swoją nicość i posłusznie uwielbmy plany Boże, które zostaną
spełnione, gdy „Bóg będzie wszystkim we wszystkich” (por. 1 Kor 15, 28).
Niezrównaną Służebnicą tych planów jest Dziewica pełna łaski: „Oto ja służebnica
Pańska, niech mi się stanie według słowa twego” (Łk 1, 38).
Drodzy
Pielgrzymi, naśladujmy Maryję, pozwólmy, aby w naszym życiu rozbrzmiało Jej
„Niech mi się stanie”. Mojżeszowi Bóg polecił: „Zdejm sandały z nóg, gdyż
miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą” (Wj 3, 5). I tak uczynił; założył
ponownie sandały, aby iść wyzwolić swój lud z niewoli egipskiej i zaprowadzić go
do Ziemi Obiecanej. Nie chodzi tu o wejście w posiadanie jakiegoś kawałka ziemi
czy obszaru narodowego, do którego każdy lud ma prawo; albowiem w walce o
wyzwolenie Izraela i w jego wyjściu z Egiptu tym, co zostało podkreślone, jest
przede wszystkim prawo do wolności uwielbienia, do wolności własnego kultu.
Dlatego przez całą historię Narodu Wybranego obietnica ziemi nabiera coraz
bardziej tego znaczenia: ziemia została dana, aby stać się miejscem
posłuszeństwa, aby istniała przestrzeń otwarta na Boga.
W naszych czasach, w
których wierze na rozległych obszarach ziemi grozi zgaśnięcie niczym
niepodsycanemu płomieniowi, pierwszym z priorytetów jest uobecnienie Boga na tym
świecie i otwarcie ludziom dostępu do Boga. Nie jakiegoś boga, ale tego Boga,
który przemawiał na Synaju; tego Boga, którego oblicze rozpoznajemy w miłości
wyrażonej aż do końca (por. J 13, 1), w Jezusie Chrystusie ukrzyżowanym i
zmartwychwstałym. Drodzy Bracia i Siostry, uwielbiajcie Chrystusa Pana w swoich
sercach (por. 1 P 3, 15)! Nie bójcie się mówienia o Bogu i okazywania bez
zawstydzenia znaków wiary, sprawiając, że zajaśnieje w oczach wam współczesnych
światło Chrystusa tak, jak śpiewa o tym Kościół w noc Wigilii Paschalnej, która
rodzi ludzkość jako rodzinę Bożą.
Bracia i Siostry, w tym miejscu budzi
zdumienie widok trojga dzieci, które uległy sile wewnętrznej, jaka napełniła je
w czasie objawień Anioła i Matki z Nieba. Tutaj, gdzie tak wiele razy byliśmy
proszeni o odmawianie Różańca, pozwólmy dać się pociągnąć przez tajemnice
Chrystusa, tajemnice Różańca Maryjnego. Modlitwa różańcowa pozwala nam utkwić
swój wzrok w Jezusie i zwrócić ku Niemu swe serca, jak Jego Matka będąca
niedościgłym wzorem kontemplowania Syna. Rozważając tajemnice radosne, światła,
bolesne i chwalebne wraz z odmawianiem „Zdrowaś Maryjo”, kontemplujemy całą
tajemnicę Jezusa, od Wcielenia aż po Krzyż i chwałę Zmartwychwstania,
kontemplujemy głęboki udział Maryi w tym misterium i nasze życie w Chrystusie
dzisiaj, również utkane z chwil radości i bólu, z cieni i światła, ze wstrząsów
i nadziei. Łaska napełnia nasze serca, budząc pragnienie wyrazistej i
ewangelicznej przemiany życia tak, aby móc powiedzieć za św. Pawłem: „Dla mnie
bowiem żyć to Chrystus” (Flp 1, 21), we wspólnocie życia i przeznaczenia z
Chrystusem.
Czuję, że towarzyszą mi pobożność i miłość wiernych tu
zgromadzonych i całego świata. Niosę ze sobą troski i nadzieje tych naszych
czasów oraz bóle zranionej ludzkości, problemy świata i przybywam, aby złożyć je
u stóp Pani Fatimskiej: Dziewico, Matko Boga i nasza umiłowana Matko, wstawiaj
się za nami u swego Syna, aby wszystkie rodziny narodów, zarówno tych, które
wyróżniają się mianem chrześcijańskich, jak i tych, które nie znają jeszcze
swego Zbawiciela, żyły w pokoju i zgodzie aż zjednoczą się ostatecznie w jednym
tylko Narodzie Bożym, ku chwale Przenajświętszej i Niepodzielnej Trójcy.
Amen.

Tekst za KAI. Tytuł pochodzi od redakcji.