Kościół niemiecki wysyła swą tyradę do Rzymu

Rewizja celibatu kapłańskiego oraz diakonat kobiet: to dwie prośby mające cechy ewidentnego zerwania figurujące czarno na białym w dwóch dokumentach Synodu niemieckiego i skierowane do Papieża. Jasny teraz staje się powód obrzucenia błotem prawdziwych przeciwników: od Voderholzera (Rudolf Voderholzer, biskup Ratyzbony – przyp. tłum.) przez Woelki’ego (Arcybiskup Kolonii kardynał Rainer Maria Woelki – przyp. tłum.) aż po Benedykta XVI.

Z prędkością 180 km/h ku schizmie. Taka jest prędkość i kierunek, jakie przybrał niemiecki Synod podczas swojego trzeciego zgromadzenia generalnego, jakie odbyło się od 3 do 5 lutego.

Najobszerniejszym dokumentem, jaki poddano w tym czasie pod głosowanie był ten poświęcony „kobiecie w posługach i urzędach w Kościele”. Otrzymał on 174 głosy poparcia, zaledwie 30 głosów sprzeciwu i 6 głosów wstrzymujących się. Za przyjęciem tego dokumentu było około 2/3 niemieckich biskupów obecnych na tym zgromadzeniu.

Dokument jest tyradą powtarzającą znane od dawna hasła, zawiera niedokładne historyczne analizy, pełen jest sloganów o równości płci, aby potem móc ukazać ucisk kobiety ze strony kapłana-mężczyzny, jest wyrazem czci oddawanej nowemu źródłu Objawienia, jakim staje się Nowoczesność oraz zawiera „radosne” (dziwne) interpretacje Soboru Watykańskiego.

Można zauważyć, że postulat domagający się przenalizowania możliwości udzielania święceń kapłańskich kobietom odwołuje się do tego, iż Sobór Watykański II jako priorytet działalności Kościoła wskazał niesienie Ewangelii na cały świat. Autorzy dokumentu wyciągają stąd wniosek, że wobec spadku ilości męskich powołań, należy otworzyć się na święcenia diakonatu i prezbiteratu udzielane kobietom, gdyż bez tego można pożegnać się z planami o ewangelizacji. (…) Ponadto przywołuje się soborową decyzję zawartą w Motu Proprio Pawła VI Sacrum Diaconatus Ordinem o ustanowieniu diakonatu dla żonatych mężczyzn (ściśle mówiąc nastąpiło to już po zamknięciu Soboru), aby potem stwierdzić, jakoby zgoda na diakonat stały dla żonatych mężczyzn miała być obietnicą dalszego otwarcia, tym razem na diakonat kobiet. Gdzie jest napisane, że diakonat stały mężczyzn miałby być otwarciem na diakonat kobiet? Oczywiście, że nigdzie, ale chodzi o to, aby użyć wszystkich możliwych sposobów, by postawić Kongregację Nauki Wiary „pod ścianą”.

Naprawdę trudno zrozumieć, jak to jest możliwe, że ponad 80% uczestników Synodu było w stanie zaaprobować stwierdzenia takie, jak to, które tutaj przytaczamy: „Bóg obrał ludzkie życie, aby człowiek mógł uczestniczyć w życiu Bożym. Kto w tym kontekście teologicznym uznaje za ważną i bezdyskusyjną kwestię biologicznej płci Jezusa jako mężczyzny, ryzykuje zakwestionowanie zbawienia przez Boga kobiety, ponieważ zbawiona została tylko ta ludzka natura, którą przyjął Bóg”. (…)

Tam, w Niemczech, zdają się nie rozumieć, że wcielając się, Bóg przyjął ludzką naturę, która jako „natura” nie jest ani męska, ani żeńska – i w tym sensie została ona przez Niego zbawiona. Dlatego też św. Paweł może stwierdzić, że „nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie” (Gal 3,28). Czymś innym jest zaś kapłaństwo urzędowe (in persona Christi capitis – uosabiające Chrystusa Głowę), które umiejscowione jest w relacji oblubieńczej pomiędzy Bogiem a swym ludem, wypełnionej w zaślubinach między Chrystusem i Kościołem, jak to precyzyjnie wyjaśniła Kongregacja Nauki Wiary w 1976.

(…)

Niezrozumienie fundamentalnego elementu oblubieńczego relacji pomiędzy Chrystusem i Kościołem leży u podstaw niesamowitych próśb sformułowanych przez Synod w dwóch innych dokumentach. Pierwszy (159 głosów „za”, 26 „przeciw” i 7 „wstrzymujących się”) zawiera pewien apel skierowany do Rzymu, aby ten zrewidował zasady Kościoła dotyczące celibatu, prosząc w tym celu o zwołanie Soboru powszechnego. Pośród ważniejszych osobistości popierających tego typu otwarcie znajduje się biskup Limburga i jednocześnie przewodniczący Konferencji Episkopatu Niemiec, Georg Bätzing, który określił się jako free-choice (za wolnością wyboru dotyczącą celibatu kapłańskiego – przyp. tłum.).

Prośba zawarta w dokumencie o celibacie przedstawia również pewien „plan B”, wskazując Stolicy Apostolskiej kroki pośrednie, które w międzyczasie można by już podejmować, aby uniknąć wrażenia zerwania z tradycją: wprowadzenie święceń kapłańskich dla diakonów stałych oraz dla innych mężczyzn, którzy obecnie pełnią funkcję referentów duszpasterskich lub wolontariuszy, choćby jedynie na razie na poziomie lokalnym; postuluje się większą łatwość w udzielaniu dyspens od celibatu w pojedynczych przypadkach, zachowując równocześnie ogólną zasadę celibatu, postuluje się też rozszerzanie kompetencji udzielania owych dyspens, aby Stolica Apostolska przyznała takie prawo biskupom miejsca.

W tekście znajduje się również prośba o zostawienie wolnego wyboru wyświęconym kapłanom (zapominając, że dokonali już takiego wyboru poprzez przyjęcie święceń). Formułuje się także postulat o sporządzeniu swoistego spisu ilościowego i jakościowego kapłanów zawieszonych w posłudze lub zwolnionych z funkcji kapłańskich z powodu relacji, w jaką weszli, aby następnie zastanowić się czy istnieje możliwość ponownego podjęcia przez nich działalności duszpasterskiej i ewentualnie samego urzędu kapłańskiego, traktując „kapłaństwo jako drugi zawód”. (…)

Dokument o diakonacie kobiet otrzymał 163 głosów „za”, 42 „przeciw” i 6 „wstrzymujących się”. Ukazuje się w nim, że w Niemczech są już gotowe rzesze odpowiednio przeszkolonych diakonis. Oto bowiem trwa już trzecia edycja kursu formacyjnego dla kobiet, który zawiera program studiów identyczny z tym przeznaczonym dla diakonów. Autorzy dokumentu mają nadzieję, że doświadczenie to może otrzymać wymiar uniwersalny i zostać uwzględnione przez rzymską komisję do spraw badania diakonatu kobiet. Ponadto należy przypomnieć, że już w tej chwili Konferencja Episkopatu Niemiec prosi o indult (od Stolicy Apostolskiej – przyp. tłum.) w odniesieniu do kanonu 1024 Kodeksu Prawa Kanonicznego […], aby otworzyć możliwość wprowadzenia urzędu diakońskiego dla kobiety”. Kanon, który – należy o tym przypomnieć – przewiduje, że „święcenia ważnie przyjmuje jedynie mężczyzna ochrzczony”.

Czarno na białym zostały więc sformułowane dwie prośby, skierowane do Papieża, zawierające rażące elementy rozłamu (…).

Można więc zastanawiać się czy to przypadek, że pomiędzy drugim i trzecim zgromadzeniem Synodu, obrzucono błotem prawdziwych przeciwników: od abpa Voderholzera przez kard. Woelki’ego aż po Benedykta XVI?

Tłumaczenie: o. Sylwester Pactwa CSsR

Źródło: https://lanuovabq.it/it/la-chiesa-tedesca-invia-la-sua-tesi-sproloquio-a-roma