Ewangelia na Uroczystość Narodzenia Pańskiego
Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. Pojawił się człowiek posłany przez Boga, Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o Światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz posłanym, aby zaświadczyć o Światłości. Była Światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego, którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy. Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: „Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział. Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył.
J 1,1-18
* * *
Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany (Iz 9, 5). Przeżywamy dziś na nowo tajemnicę Bożego Narodzenia. To również dla ludzi naszego czasu rodzi się to Dziecię, niosące światu zbawienie, a wszystkim ludziom radość i pokój. Wzruszeni stajemy przed szopką, aby wraz z Maryją spotkać oczekiwanego przez narody Odkupiciela człowieka. Przychodzi Bóg, aby nas nawiedzić. Maryja kontempluje Go, tuli i ogrzewa. Rozważa sens cudownych znaków, jakie otaczają tajemnicę Bożego Narodzenia.
Boże Narodzenie to tajemnica radości! Aniołowie śpiewali tej nocy: Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania (Łk 2, 14). Mówili pasterzom o tym wydarzeniu jako o radości wielkiej, która będzie udziałem całego narodu. Wśród historii biblijnych opowiadanie o narodzinach Jezusa ma miejsce szczególne. Znamy na pamięć relację o zdziwionych i przelęknionych pasterzach, o rozśpiewanych radośnie posłańcach z nieba. Historia ta przemawia do naszej wyobraźni przez figury z szopek, przemawia bogatą treścią kolęd i pastorałek, całą świąteczną atmosferą. Odżywają w nas najszlachetniejsze tęsknoty, marzenia i pragnienia. Światło tamtej nocy zdaje się z nową mocą rozjaśniać naszą rodzinną, zawodową i osobistą codzienność. Słowa proroka Izajasza: Naród kroczący w ciemnościach nocy, ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroku światło zabłysło (Iz 9, 1), zdają się mówić o nas. Radość i nadzieja wlewają się do naszych serc i każą z optymizmem patrzeć w przyszłość. W tej radości uczestniczy Kościół napełniony dziś światłem Syna Bożego: nigdy nie zapanują nad nim ciemności. Oto chwała odwiecznego. Słowa, które z miłości stało się jednym z nas.
Boże Narodzenie to tajemnica miłości! Była to szaleńcza miłość Ojca, który posłał jednorodzonego Syna na świat. Jak powtarzał często św. Alfons Liguori – Bóg oszalał z miłości do człowieka. Świętujemy więc uroczyście wydarzenie, które nie ma sobie równych w historii ludzkości. Bo tylko jeden jedyny raz zdarzyło się, że Bóg stał się człowiekiem i zamieszkał między nami. Tylko jeden jedyny raz Bóg uniżył samego siebie, przyjąwszy postać sługi, i stał się do nas podobnym we wszystkim oprócz grzechu. Tylko jeden jedyny raz niebo dotknęło ziemi tak mocno i tak bezpośrednio. Świętujemy więc uroczyście i radośnie tę noc w blasku światła, razem z aniołami i pasterzami, w rytm wrażliwiej i mocniej bijących nam serc.
Nie zatrzymujemy się jednak na pięknej polskiej tradycji Bożego Narodzenia, ale po raz kolejny zadajemy sobie to fascynujące pytanie – dlaczego Bóg stał się człowiekiem? Pochylając się nad ubogim żłóbkiem Jezusa, dostrzegamy Boga, który wzbogaca nas swoim ubóstwem: Bóg stał się człowiekiem, by człowiek mógł stać się dzieckiem Boga. Śpiewając w naszych kościołach i w rodzinnym gronie kolędy i pastorałki, wyznajemy naszą wiarę w miłość Boga do człowieka i nasze przekonanie, że jest to również droga, która nas do Niego zaprowadzi. Gdy patrzymy na szopkę, na ubóstwo tamtej nocy, na uwłaczające ludzkiej godności warunki, w jakich przyszedł na świat Pan, staje się dla nas jasne, jak bardzo Bogu na człowieku zależy, jak wielka jest nasza godność.
Chcielibyśmy, aby Boże Narodzenie trwało dłużej niż tych kilka świątecznych dni.Jak to zrobić? Spoglądanie na szopkę i śpiewanie kolęd przez cały rok tego nie sprawi. Nie wyczarują nam tego również aniołowie z nieba. Tylko my sami możemy spowodować, że Boże Narodzenie znajdzie przedłużenie w kolejnych dniach, tygodniach i miesiącach roku. Matka Teresa z Kalkuty powiedziała kiedyś: „Zawsze ilekroć się uśmiechasz do swojego brata i wyciągasz do niego rękę, zawsze wtedy jest Boże Narodzenie. Zawsze ilekroć milkniesz, by innych wysłuchać, zawsze kiedy rezygnujesz z zasad, które jak żelazna obręcz uciskają ludzi w ich samotności, zawsze kiedy dajesz odrobinę nadziei załamanym, zawsze kiedy rozpoznajesz w pokorze, jak bardzo znikome są twoje możliwości i jak wielka jest twoja słabość, zawsze ilekroć pozwolisz, by Bóg pokochał innych przez Ciebie, zawsze wtedy jest Boże Narodzenie”.
Boże Narodzenie przypomina nam, że nie prezenty, bogactwo dają człowiekowi szczęście. Źródłem szczęścia jest miłość. Tę miłość otrzymujemy od Pana Boga, czego dowodem jest szopka betlejemska, w której rodzi się Boży Syn.
o. Andrzej Makowski CSsR
slowo.redemptor.pl