Anioł Pański z Ojcem Świętym Franciszkiem

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!

W dzisiejszym fragmencie Ewangelii (por. Łk 12,32-48) Jezus wzywa swoich uczniów do nieustannej czujności, aby dostrzec przejście Boga w swoim życiu. Wskazuje sposoby dobrego przeżywania tej czujności: „Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie. A wy podobni do ludzi, oczekujących swego pana” (w. 35). Przede wszystkim „przepasane biodra”, to obraz przypominający postawę pielgrzyma, gotowego do wyjścia. Chodzi o nie zapuszczanie korzeni w domach wygodnych i kojących, ale powierzenie się z prostotą i ufnością woli Boga, która prowadzi nas do następnego celu. Istotnie ci, którzy ufają Bogu, dobrze wiedzą, że życie wiary nie jest czymś statycznym, ale dynamicznym: jest to ciągła podróż, zmierzająca ku coraz to nowym etapom, które sam Pan wskazuje dzień po dniu.

Następnie wymaga się od nas podtrzymywania „lamp zapalonych”, byśmy potrafili rozjaśnić ciemność nocy. Jesteśmy zaproszeni do przeżywania wiary autentycznej i dojrzałej, zdolnej oświecić wiele „nocy” życia. Pochodnia wiary wymaga nieustannego podsycania poprzez osobiste spotkanie z Jezusem na modlitwie i słuchaniu Jego Słowa. Ta lampa została nam powierzona dla dobra wszystkich: zatem nikt nie może intymistycznie wycofać się w  pewność swego własnego zbawienia, nie interesując się innymi. Prawdziwa wiara otwiera nasze serca na bliźniego i pobudza nas do konkretnej jedności z naszymi braćmi, zwłaszcza potrzebującymi.

Następnie Jezus opowiada przypowieść o sługach, którzy oczekują na powrót swego pana, kiedy powróci z uczty weselnej (w. 36-40), przedstawiając w ten sposób inny aspekt czujności: być gotowym na ostatnie  i ostateczne spotkanie z Panem. „Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie; … Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie!” (w. 37-38). Tymi słowami Pan przypomina nam, że życie jest drogą do wieczności. Jesteśmy zatem wezwani do tego, aby wszystkie talenty przyniosły owoce, nie zapominając nigdy, że „nie mamy tutaj trwałego miasta, ale szukamy tego, które ma przyjść” (Hbr 13,14). W tej perspektywie każda chwila staje się cenna, dlatego trzeba żyć i działać na tej ziemi, mając w sercu tęsknotę za niebem.

Jeśli żyliśmy zgodnie z Ewangelią i przykazaniami Boga, On, w niebiańskiej ojczyźnie, uczyni nas uczestnikami swego wiecznego szczęścia. Nie możemy tak naprawdę zrozumieć, na czym polega ta najdoskonalsza radość, ale Jezus pozwala nam to wyczuć poprzez porównanie z panem, który wracają widzi, że jego słudzy wciąż czuwają „przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc będzie im usługiwał” (w. 37). W ten sposób objawia się wieczna radość nieba: sytuacja się odwróci i to już nie słudzy czyli my będziemy służyli Bogu, lecz sam Bóg będzie nam usługiwał. Myśl o ostatecznym spotkaniu z Ojcem, bogatym w miłosierdzie, napełnia nas nadzieją i pobudza do ciągłego starania o nasze uświęcenie oraz o budowania świata bardziej sprawiedliwego i braterskiego.

Niech Najświętsza Maryja Panna, swoim macierzyńskim wstawiennictwem, wspiera te nasze starania.

Tłumaczenie: Radio watykańskie