Otoczmy troską życie

List pasterski ks. bp. Antoniego Pacyfika Dydycza, ordynariusza drohiczyńskiego, na IV Niedzielę Adwentu, w Roku św. Pawła

Drodzy Bracia w kapłaństwie,

Ukochani Bracia i Siostry, Diecezjanie!


1. BOŻE NARODZENIE PUKA DO DRZWI

Już tylko parę dni dzieli nas od Świąt Bożego Narodzenia, od żłóbka betlejemskiego, od gwiazdy, choinki, pasterzy i kolęd! Nie musimy więc długo czekać na przyjście Syna Bożego, aby oddać Mu cześć razem z Matką Najświętszą i św. Józefem, aby wsłuchując się w śpiew Aniołów, podążać za pasterzami do Betlejem i wyznać naszą wiarę w Syna Bożego, jak to uczynili Trzej Królowie!

Przywołuję w tym miejscu na pamięć Misterium Narodzin Syna Bożego, aby podzielić się z całą naszą diecezją tematyką duszpasterską, do której będziemy często powracali w czasie całego roku liturgicznego. To prawda, że najczęściej mówi się o tym zaraz na początku Adwentu, ale wydaje się, że ostatnia niedziela czasu oczekiwania jest równie dobrym dniem, aby przypatrzeć się naszemu programowi duszpasterskiemu po odbytych rekolekcjach adwentowych, z sercem oczyszczonym w sakramencie pojednania i ze świadomością umocnioną Eucharystią Świętą.

Naszą tegoroczną tematykę wyraża zdanie: „Otoczmy troską życie”. Czyż jest lepszy moment, aby tę tematykę rozważać, jak nadchodzące dni, które nas coraz bardziej przybliżają do narodzin Pana Jezusa?! To przecież w świetle Jezusa Chrystusa, w świetle Jego życia – nasze życie jawi się przed nami jako coś wyjątkowo nam bliskiego i pięknego zarazem. Po to właśnie przyszedł Pan Jezus na ziemię, co dobitnie wyraża św. Jan, wyjaśniając sens obecności Jezusa Chrystusa wśród ludzi. On przyszedł, „aby [ludzie] mieli Życie i mieli je w obfitości” (J 10, 10b).

Co więcej, sam Syn Boży zapewnił, że jako Dobry Pasterz jest bez reszty oddany naszemu życiu, gdyż „Dobry pasterz daje życie swoje za owce” (J 10, 11).


2. OTOCZMY TROSKĄ ŻYCIE DUCHOWE

Tematyka duszpasterska, nad którą zastanawiamy się, jest swego rodzaju rozwinięciem tego, co wiąże się z cnotą nadziei. W ogólnej bowiem wizji naszej obecności w świecie, u progu nowego tysiąclecia – nadzieja zajmuje pierwsze miejsce. Ale nadzieja musi mieć swoje umocowanie w życiu każdej i każdego z nas. Życie więc ludzkie poszukuje nadziei, do niej się odwołuje, ale też stanowi dla niej niezbędne oparcie.

Ta ścisła więź pomiędzy nadzieją i życiem jest widoczna w doświadczeniu Dawida, które przypomniało nam pierwsze czytanie. Król marzył o tym, miał nadzieję, że zdoła zbudować Panu Bogu godną świątynię. I nawet był gotów podjąć konkretne starania. Prorok Natan najpierw jest tego samego zdania, po wysłuchaniu jednak głosu Bożego zmienia swoje stanowisko i powstrzymuje Dawida przed budową, gdyż Pan Bóg nie chciał, aby świątynię budował ten władca, który był odpowiedzialny za przelanie niewinnej krwi ludzkiej. Jego postępowanie, jego codzienne życie stanęło na przeszkodzie.

I nie jest to sprawa drugorzędna. Kiedy zastanawiamy się nad tym, jak otoczyć troską nasze życie, wówczas nie można zapominać, że nasze życie ziemskie ma jakby dwie płaszczyzny: tę fizyczno-biologiczną i tę duchową. Najpierw rozważamy nasze życie duchowe, gdyż nasze podejście do życia ziemskiego jest zasadniczo skutkiem jakości naszego życia duchowego. Dawid nie zawsze pamiętał o potrzebie duchowej czujności. Zlekceważył nawet przykazanie Boże, dlatego nie może być budowniczym Świątyni Pańskiej. Musi najpierw pokutować.

To wciąż należy mieć na uwadze. Wiele przecież kryzysów występujących w życiu publicznym ma swój początek w braku troski o życie duchowe. I z tego to względu, jak pisze św. Paweł: „Gdy (…) nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo. Na dowód tego, że jesteśmy synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: 'Abba, Ojcze!'” (Gal 4, 4-6). Stale winniśmy być zjednoczeni z Bogiem, „który jedynie jest mądry”, a przez Jezusa Chrystusa oddawać Mu cześć (por. Rz 16, 25-27). Tak to widzi św. Paweł, szczególnie nam bliski w tym roku.

A znacznie wcześniej tak to rozumiała Matka Najświętsza, kiedy w czasie zwiastowania miała odwagę i moc wyznać: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa” (Łk 1, 37). Na takie wyznanie mogła się zdobyć, ponieważ była „pełna łaski”, w jej duchowym życiu panował ład i porządek, gdyż Maryja po Bożemu troszczyła się o swoje postępowanie.

I to jest dla nas bardzo istotne, żebyśmy zabiegali o właściwy moralny poziom naszego życia, a owoce rekolekcyjnych przeżyć niech trwają w nas stale, aż do następnych rekolekcji, do następnego sakramentu pojednania. Umacniajmy je naszą modlitwą, osobistą i rodzinną. Starajmy się te owoce zakorzeniać i rozwijać w naszym postępowaniu, ale też w postępowaniu młodzieży i dzieci. Niech pamiętają o tym kapłani, katecheci i rodzice. Niech ułatwiają takie podejście do życia kolejnym pokoleniom przez dobre wychowanie. Wtedy to będzie nam wszystkim łatwiej odkrywać sens życia ziemskiego i otaczać szczerą troską życie duchowe, nasze własne i życie każdego człowieka.


3. OTOCZMY TROSKĄ ŻYCIE FIZYCZNE

Mając mocne oparcie w duchowości, we współpracy z łaską Bożą, przyjdzie nam łatwiej otaczać troską każde życie fizyczne. Ta troska dotyczy szacunku dla każdego życia, od samego poczęcia do naturalnej śmierci. Ta troska wyklucza jakiekolwiek frymarczenie życiem, jego traktowanie po kupiecku. Życie jest bowiem wielkim darem. Nikt z nas nie może powiedzieć, ani nawet pomyśleć, że na swoje życie zapracował, i to przed poczęciem. Jest to dar, który Stwórca nam udziela przy współpracy z rodzicami, a w ten sposób podkreśla dodatkowo godność osoby ludzkiej. Psalmista to wyznaje: „Gdy patrzę na niebo, dzieło Twoich palców, na księżyc i na gwiazdy, które uczyniłeś, [wtedy pytam] kimże jest człowiek, że o nim pamiętasz, kim syn człowieczy, że Cię tak obchodzi?” (Ps 8, 4-5).

A skoro jest tak, to powinniśmy z szacunkiem podchodzić do wszelkiego życia, do własnego i cudzego. W takiej wizji nie ma miejsca ani na aborcję, ani na eutanazję, ani na jakiekolwiek przedmiotowe traktowanie życia ludzkiego. Otrzymaliśmy przecież tak wiele od Stwórcy, że nie do pomyślenia jest postawa i zachowanie, które lekceważyłyby wolę najlepszego Ojca. Owszem, zdarza się, że człowiek potrafi podnieść rękę na życie, ale niech pamięta on i my wszyscy pamiętajmy, że to będzie prowadziło do uśmiercania rodzaju ludzkiego, jeśli się nie spotka z naszą zdecydowaną obroną życia. Czyż nasze problemy demograficzne nie są skutkiem frymarczenia ludzkim życiem?!

Troska o ludzkie życie ma bardzo szeroki zakres. Ona obejmuje każde zagrożenie życia ludzkiego, a więc: terroryzm, wypadki drogowe, nadużywanie różnych środków uzależniających, samobójstwa i samookaleczanie się. Troska o ludzkie życie ma stać na straży każdego życia i jego jakości. Z tego to względu te problemy tak często poruszał Ojciec Święty Jan Paweł II. Wypada, abyśmy sięgnęli do „Evangelium vitae” i „Donum vitae”. Warto, abyśmy zajrzeli do Katechizmu, a w Święta częściej pochylali się nad Pismem Świętym, zwłaszcza Listami św. Pawła i prasą katolicką.

Spojrzenie na ludzkie życie zostało mocno zaciemnione przez grzech i przez wszelkie zło. Niech nasza duchowa odnowa dopomoże nam w jaśniejszym świetle patrzeć na życie, budzić entuzjazm i radość przy spotkaniu z każdym życiem. Nie żałujmy też czasu na modlitwę przed Nowonarodzonym Jezusem. Pozwólmy naszym sercom, aby przywróciły życiu ludzkiemu miejsce w miłości, naszej miłości.


4. ZE ŚW. PAWŁEM ODKRYWAJMY SENS I PIĘKNO LUDZKIEGO ŻYCIA

Zawsze starajmy się pamiętać, że życie jest jednym z najwspanialszych darów, niezależnie od tego, jak wygląda jego strona fizyczna. Patrzmy na niepełnosprawnych, jak oni się cieszą życiem! A wszystkich nas niech przepaja to dążenie, o którym mówi św. Paweł w drugim Liście do Tymoteusza, zachęcając do starania się, „(…) aby człowiek był doskonały, przysposobiony do każdego dobrego czynu” (2 Tm 3, 17).

W tym miejscu pragnę także szczerze wyznać, że o tym wszystkim rozmawialiśmy podczas ostatniej w tej kadencji sesji Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej. Wszystkim radnym za ofiarowane zaangażowanie i serce gorąco dziękuję. W marcu będziemy wybierali nową radę, ale nie mogę nie podkreślić, że tej radzie zawdzięczamy wiele inspiracji i inicjatyw.

To radni apelują do wszystkich rodzin i do wszystkich wspólnot kościelnych o pogłębioną lekturę listów św. Pawła, i to pod kątem tego wszystkiego, co on pisze o życiu. W Roku św. Pawła w naszej diecezji wszystkie kościoły i kaplice pod wezwaniem św. Apostołów Piotra i Pawła są tymi, w których można zyskać specjalne odpusty. Znajdują się one w Dołubowie, Mierzwicach, Serpelicach, Siemiatyczach Stacji, Śledzianowie i Węgrowie (bazylika). Korzystajmy chętnie z tych darów.

W czasie tegorocznej kolędy każda rodzina otrzyma specjalny folder, nawiązujący do osoby i działalności św. Pawła. Niech czas Bożego Narodzenia i Rok św. Pawła pomogą nam w oczyszczeniu naszego spojrzenia na życie. I starajmy się dzielić nawzajem radością życia. Nie bądźmy w tej dziedzinie skąpcami, gdyż nie ma lepszej odpowiedzi na wszelkie zagrożenia naszego życia, jak ufne i radosne podjęcie współpracy ze Stwórcą, jak chętne korzystanie z pomocy ofiarowanych nam przez Jezusa, jak szczere i serdeczne odkrywanie urody życia przy żłóbku betlejemskim. A wtedy każda i każdy z nas za św. Pawłem będzie mógł powtarzać: „…pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie, do jakiej Bóg wzywa w górę, w Jezusie Chrystusie” (Flp 3, 14). Niech moje błogosławieństwo umacnia w życiu nadzieję, dodaje sił i rozjaśnia drogę, a udzielam go z wiarą i ufnością: „W imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego! Amen”.