Myśląc Ojczyzna – red. Stanisław Michalkiewicz
Pobierz
Walka trwa
Szanowni Państwo!
Dzisiaj przypada Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych. Skoro to „Dzień Pamięci”, to wypada przypomnieć, kto to był, ci „Żołnierze Wyklęci”, dlaczego zostali wyklęci i przez kogo. Otóż byli to polscy żołnierze, którzy jako ochotnicy, podczas okupacji niemieckiej wstąpili do podziemnego wojska, podporządkowanego rządowi Rzeczypospolitej. Fakt, że byli ochotnikami, a nie żołnierzami z poboru oznacza, że w ich przypadku ładunek patriotyzmu musiał być wyższy od przeciętnego. Nic więc dziwnego, że z punktu widzenia każdego okupanta stanowili element wyjątkowo niebezpieczny i przeznaczony do likwidacji. Opowiadał mi rosyjski dysydent Włodzimierz Bukowski, że kiedy jeszcze w czasach Jelcyna udało mu się wejść do archiwum KGB, przekonał się, że w każdym kraju, który Sowieci zamierzali ujarzmić, obcinali miejscowemu narodowi głowę, to znaczy – likwidowali mniej więcej 10 procent tak zwanych „zaczinszczikow” – a więc ludzi obdarzonych zdolnościami przywódczymi. Toteż kiedy alianci na przełomie listopada i grudnia 1943 roku w Teheranie ustalili ze Stalinem, ze granica między Związkiem Sowieckim i Polską będzie przebiegała wzdłuż tak zwanej „linii Curzona”, a terytorium Polski znajdzie się w strefie operacyjnej Armii Czerwonej, Sowieci przystąpili do eksterminowania warstwy przywódczej narodu polskiego. Zaczęli od penetracji wywiadowczej, w której niezwykle użyteczna okazała się partyzantka komunistyczna, w przeważającej części złożona z kryminalistów, podporządkowanych przysłanym z Rosji dowódcom i politrukom. Kiedy w roku 1944 Armia Czerwona wkroczyła na Kresy Wschodnie Rzeczypospolitej, a następnie – w głąb Polski, rozpoczęła się eksterminacja polskiej warstwy przywódczej na tych terenach. Z dawnych Kresów Wschodnich Rzeczypospolitej deportowano w głąb Rosji 40-50 tys. Polaków, a po zajęciu w roku 1944 przez Armię Czerwoną części Polski środkowej, aresztowano i wywieziono w głąb Rosji około 45 tys. Polaków – przede wszystkim żołnierzy Rzeczypospolitej. Niektórzy propagandziści nazywają to „wojną domową” w Polsce – ale żadnej „wojny domowej” wtedy nie było. Stalin, przy pomocy żydokomuny i polskich renegatów, którzy z bandytów jednym susem awansowali na płomiennych szermierzy nieubłaganego postępu, po prostu eksterminował warstwę przywódczą narodu polskiego. Zagrożeni eksterminacją stawiali rozpaczliwy opór – ale żadną „wojną domową” tego rozpaczliwego oporu nazwać nie można, bo nie miał on już żadnego celu politycznego. Stało się to jasne zwłaszcza po konferencji w Jałcie w lutym 1945 roku, kiedy to zachodni alianci w osobach amerykańskiego prezydenta Franklina Delano Roosevelta i brytyjskiego premiera Winstona Churchilla, ostatecznie sprzedali Polskę Stalinowi tak, jak rzeźnikowi sprzedaje się krowę. W rezultacie nic już nie stało na przeszkodzie nie tylko fizycznej eksterminacji, czy zgnojeniu w więzieniach najwierniejszych żołnierzy Rzeczypospolitej, ale nawet unicestwieniu pamięci o nich. I jedno i drugie było bardzo ważne nie tylko dla Sowietów, ale przede wszystkim – dla ich tubylczych kolaborantów, którzy na wdeptywaniu w niepamięć „Żołnierzy Wyklętych” budowali własne heroiczne legendy i kładli fundamenty pod mit założycielski Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. W ten oto sposób, obok historycznego narodu polskiego, na polskim terytorium zainstalowała się polskojęzyczna wspólnota rozbójnicza. Odtwarza się ona w kolejnych pokoleniach ubeckich i partyjnych dynastii, a urastającym do rangi symbolu jej reprezentantem jest były prezydent naszego nieszczęśliwego kraju, Aleksander Kwaśniewski. Jest on żywym dowodem, że Jałta, mimo upływu 71 lat, ciągle pozostaje krwawiącą raną w ciele narodu polskiego. Jednak wskutek zmiany pokoleniowej, w następstwie której część młodych Polaków zaczęła rozgarniać śmietnik historii, odrzucając zaśmierdziałe „legendy”, jakie żydokomuna sprokurowała na użytek mniej wartościowego narodu tubylczego, w poszukiwaniu korzeni swojej tożsamości, natrafiła na kości bohaterów i nie tylko ożywia pamięć o nich, ale właśnie otacza ją miłością i chwałą. Można powiedzieć, że na naszych oczach odtworzyło się trzecie pokolenie Armii Krajowej, na widok którego trzecie pokolenie UB reaguje wściekłością, próbując utrzymać swoją dominację tym razem oskarżając swoich przeciwników o „wzniecanie nienawiści”. Te głosy wywołują rezonans w szeregach ideowych spadkobierców Stalina, którzy zainstalowali się w instytucjach Unii Europejskiej, no i oczywiście – wśród ich krajowych kolaborantów, którzy aktualne miejsce postoju Stalina wyczuwają nieomylnym tropizmem, kierując się w tę stronę, jak słonecznik kieruje się ku słońcu.
red. Stanisław Michalkiewicz