27 czerwca w kalendarzu liturgicznym obchodzimy wspomnienie Matki Bożej Nieustającej Pomocy, które w Zgromadzeniu Redemptorystów oraz w diecezji toruńskiej przeżywane jest jako święto.

 

Obraz Maryi pod wezwaniem Nieustającej Pomocy przywieziono w XV w. do Rzymu z wyspy Krety. Przez 300 lat doznawał on czci w kościele św. Mateusza należącym do augustianów. W czasie wojen napoleońskich kościół ten zburzono, a obraz został zapomniany. Po odnalezieniu przekazany został redemptorystom za zgodą papieża Piusa IX w celu rozwijania jego kultu. W 1866 r. umieszczono go w kościele św. Alfonsa przy ulicy Merulana na Eskwilinie, a kult Matki Bożej Nieustającej Pomocy zaczął się szybko rozszerzać po całym świecie.

 

W tym samym roku papież Pius IX nawiedził ikonę w kościele św. Alfonsa, a rok później odbyła się koronacja obrazu koronami papieskimi. W 1871 r. powstało Bractwo Matki Bożej Nieustającej Pomocy, zaś w 1876 r. ustanowiono święto Matki Bożej Nieustającej Pomocy wraz z formularzem mszalnym i własnym oficjum. Do różnych krajów rozsyłano tysiące wiernych kopii obrazu, a samo nabożeństwo przybrało ostatecznie bardzo cenioną przez ludzi formę Nieustannej Nowenny, która celebrowana jest co tydzień w wielu kościołach w Polsce i na świecie. W obecnym roku przypada 90 rocznica powstania w Stanach Zjednoczonych Nieustannej Nowenny, która w Polsce po raz pierwszy została odprawiona publicznie w 1951 roku w kościele Podwyższenia Krzyża Świętego w Gliwicach.

 

W związku z tegorocznym świętem Matki Bożej Nieustającej Pomocy przełożony Prowincji Warszawskiej Redemptorystów o. Janusz Sok skierował do współbraci specjalny list, w którym zachęcił do przeżywania tego wydarzenia w perspektywie rozpoczynającego się wkrótce Roku Wiary. Podkreślił w nim, że Maryja jest nieustanną przewodniczką na drogach ciągłego poszukiwania bliskości Boga i wzrastania w bogatszym przeżywaniu daru wiary. CZYTAJ WIĘCEJ

 

 

Z okazji 125 rocznicy przekazania pod opiekę redemptorystów obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy, w niedzielę 30 czerwca 1991 roku papież Jan Paweł II nawiedził kościół św. Alfonsa w Rzymie, gdzie odprawił Mszę św. i wygłosił homilię. Następnie w sali wspólnej, podejmując zaproszenie Przełożonego Generalnego o. Juana M. Lasso de la Vega, Ojciec Święty wygłosił krótkie przemówienie. Nie miał on przygotowanego tekstu i wszyscy, którzy byli tam obecni, zauważyli, że papież mówi z serca. Publikujemy poniżej obydwa teksty.

 

 

***

 

PRZEMÓWIENIE JANA PAWŁA II DO REDEMPTORYSTÓW

O MATCE BOŻEJ NIEUSTAJĄCEJ POMOCY

 

Rzym, dom generalny redemptorystów – niedziela 30 czerwca 1991

 

 

Drodzy Bracia,

Wasz Przełożony Generalny już podkreślił zasadniczy punkt: mianowicie więź łączącą Stolicę Świętą z waszą rodziną zakonną poprzez misterium Odkupienia.

Pragnąłbym jednak dodać kilka osobistych słów dotyczących innej więzi, która trwa poprzez misję zleconą wam poprzez Sługę Bożego papieża Piusa IX; misję szerzenia pobożności i zaufania do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Tutaj muszę powrócić do lat mojej młodości, kiedy podczas wojny i okupacji nazistowskiej Krakowa pracowałem w fabryce. Wiele razy po nocnej zmianie, kiedy wracałem do domu, gdzie mieszkałem, odwiedzałem wasz kościół w Krakowie, kościół redemptorystów, gdzie jest ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Zatrzymywałem się tam, ile razy byłem w drodze pomiędzy fabryką a domem. I nie tylko z tego powodu, lecz ze względu na to, że było to święte miejsce i była tam piękna ikona. To doświadczenie pozostało w mojej pamięci na całe moje życie. Kontynuowałem nawiedzanie tego kościoła również potem, kiedy zostałem biskupem i kardynałem Krakowa. Często modliłem się i służyłem swoją duszpasterską pomocą w waszym kościele, szczególnie poprzez sprawowanie sakramentu bierzmowania. Te więzy były silne i trwałe.

Wasze Zgromadzenie jest silnie obecne w Kościele i ma duży udział w historii Kościoła w Polsce, a to szczególnie poprzez wasze misje ludowe.

Dlatego też, przychodząc tutaj dzisiaj powtórnie, przeszedłem poprzez moją przeszłość, poprzez dni mojej młodości. I z tego powodu pragnę podziękować Bożej Opatrzności i Matce Bożej Nieustającej Pomocy, która zawsze okazywała się dla mnie jako „nieustająca pomoc” w trudnych chwilach, ośmielam się nawet powiedzieć – w bardzo trudnych chwilach.

Chciałbym jeszcze coś dodać do słów waszego Przełożonego Generalnego. Oczywiście, postać św. Alfonsa de Liguori jest postacią człowieka wielkiej duchowości, maryjnej duchowości, teologa, doktora Kościoła, szczególnie w kwestiach teologii moralnej i teologii duchowości. Wszystko to prowadzi razem do was jako do tych, którzy zajmują jego miejsce, podejmują jego zadanie, jego pastoralną i doktrynalną odpowiedzialność w Kościele.

Przychodzę na to miejsce po 125 latach od ostatniej wizyty papieża. Myślałem, że jestem pierwszym papieżem, który tutaj przyszedł. Dobrze więc, jestem drugim (aplauz). Lecz wydaje mi się, że kiedy papież Pius IX przyszedł pierwszy raz, nie był ani razem z kardynałem ani z nowym arcybiskupem, który co dopiero otrzymał paliusz. Dzisiaj jest dzień następujący po wielkiej uroczystości w Kościele rzymskim, w Kościele Powszechnym, uroczystości świętych Piotra i Pawła, po mianowaniu nowych kardynałów. Jeden z nich jest tutaj, ponieważ jest nowym biskupem tytularnym waszego kościoła (odnosi się to do kardynała Bevilacqua). Obecny jest także metropolita, nowy metropolita Kanady, który wczoraj otrzymał paliusz jako znak jego uczestnictwa w posłudze papieża. Ze względu na te wydarzenia jest to druga wizyta papieża. Będąc po raz drugi otrzymujemy jakieś dalsze znaczenie: nowy kardynał i nowy metropolita są tutaj razem z papieżem. (…)

Życzę wam kontynuowania dobrej pracy tutaj w Rzymie, w tym sanktuarium i wszędzie na świecie; w różnych prowincjach i krajach Europy Wschodniej. Tam są także redemptoryści obrządku wschodniego, rytu bizantyjskiego, jak również wielu redemptorystowskich biskupów w Kościele ukraińskim. Ich obecność jest znacząca.

Nadto życzę wam pomyślności w waszej misji, kontynuowania sukcesów waszej misji, ponieważ żniwo jest wielkie. Musicie zawsze prosić o nowych pracowników dla tego żniwa i o to też ja proszę dla was i z wami. Niech Bóg wyśle wielu pracowników na to wielkie żniwo jako znak Odkupienia.

 

***

 

Homilia Jana Pawła II w Sanktuarium

Matki bożej nieustającej pomocy w rzymie

 

Kościół św. Alfonsa – niedziela 30 czerwca 1991

 

 

„I od tej chwili uczeń wziął Ją do siebie” (J 19, 27).

 

1. Za każdym razem, gdy zatrzymujemy się, by kontemplować i przeżywać tę scenę męki i miłości na Kalwarii, nie możemy nie odczuć tego, że słowa Jezusa, w których powierza nam swoją Matkę, skierowane są do nas. W osobie Jana są obecni Kościół i wierzący wszystkich czasów; jest obecny każdy z nas. „Oto Matka twoja”, oto Matka każdego człowieka! Otwierając drzwi swojego domu, uczeń wziął ją do siebie, aby jego serce pulsowało zgodnie z rytmem serca Matki.

Idąc za przykładem Jana, również i my jesteśmy wezwani do duchowego otwarcia się przed Maryją. Gromadząc się dzisiaj na modlitwie przed ikoną Matki Bożej Nieustającej Pomocy nie możemy nie odnowić się w naszej postawie oddanych Jej dzieci i sług.

 

2. W moim utrapieniu wspomóż mnie Panie! (Ps 70).

Wezwanie dzisiejszej liturgii, wznoszące się z łona ludzkości utrudzonej doświadczeniem zła i cierpienia, nie trafia w pustkę. Droga człowieka, również wtedy, gdy jest męcząca i trudna do przebycia, nie jest pozbawiona nadziei. Jest Matka, która czuwa u boku każdej ludzkiej istoty!

O Jej obecności świadczą liczne znaki przez Nią uczynione na przestrzeni wieków; mówią o Niej sanktuaria, kościoły, rzeźby i wielość obrazów, którymi pobożność i sztuka ludowa wzbogaciły tradycję chrześcijańską. Przede wszystkim jednak Matka Boża staje się obecna potęgą Jej miłosiernego wstawiennictwa, kiedy słucha, interweniuje, osłania i otwiera wiernym bramy zbawienia.

 

3. „Wspaniałe rzeczy głoszą o Tobie”, o Maryjo, ponieważ w Twoim dziewiczym łonie Pan Bóg umieścił „źródła zbawienia” (Ps 86, 3.7).

Dziewicze łono Córki Syjonu przyjęło umiłowanego Syna, Słowo Wcielone. Jesteś błogosławiona, Maryjo, ponieważ „wspaniałe rzeczy głoszą o Tobie”!

Tym wezwaniem biblijnym skierowanym do Matki Odkupiciela pozdrawiam serdecznie wszystkich was, drodzy bracia i siostry, którzy uczestniczycie w tej celebracji eucharystycznej. Pozdrawiam szczególnie generała Redemptorystów, ojca Juana M. Lasso de La Vega, radnych generalnych, zakonników tej wspólnoty i poprzez was wszystkie wspólnoty waszego Instytutu na całym świecie. Wyrażam moje szczere uznanie dla dzieła, które rozwijacie, wierni nauczaniu św. Alfonsa, wyśpiewującego „uwielbienia Maryi”. Dziękuję Matce Najświętszej za to, że mam dziś możliwość spotkania się z wami pod Jej błogosławionym spojrzeniem.

Minęło już 125 lat od 26 kwietnia 1866 roku, kiedy to papież Pius IX powierzył waszemu Instytutowi rozpowszechnianie kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Od tego czasu nie przestaliście strzec z miłością tej bizantyjskiej ikony, która przybyła ze Wschodu i stała się punktem odniesienia dla wiernych przychodzących na modlitwę do tej świątyni.

 

4. Jak napisałem w Liście Apostolskim Duodecimum saeculum (1987), „trzeba, aby również dzisiaj, podobnie jak w przeszłości, człowiek wierzący mógł odnajdywać w dziełach, które ukazują całą tajemnicę, w niczym jej nie przysłaniając, pomoc dla swej modlitwy oraz wsparcie dla życia duchowego” (Jan Paweł II, Duodecimum saeculum, 11).

Ikona przywołuje misterium Bożego macierzyństwa i zapraszając do zaufania podkreśla znaczenie, jakie posiada Dziewica Maryja w życiu każdego wierzącego. Maryja jest matką nadziei i dobroci, matką miłosierdzia i łaski. „Bóg postanawiając zbawić ludzi – zauważa św. Alfons Maria de Liguori inspirując się myślą św. Bernarda – złożył całą wartość Odkupienia w ręce Maryi, aby nią mogła szafować według swej woli” (Św. Alfons M. de Liguori, Dzieła ascetyczne, Rzym 1936, tom VI, str. 109).

W tej ikonie Maryja przekazuje nam tę wartość poprzez radosną nowinę, że Nowe Przymierze właśnie w Niej zrealizowało się w pełni i za Jej pośrednictwem ofiarowane zostało wszystkim ludziom. Jezus ściska Jej prawą dłoń, jakby chciał Jej przekazać pierwociny Odkupienia i zaświadczyć o nadzwyczajnym sposobie współpracy Matki Pana w zbawianiu ludzkości. Oczy Dziewicy patrzą na lud i promieniują na niego darem łaski Bożej.

 

5. „Oto Panna pocznie i porodzi syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel” (Iz 7, 14).

Czyż patrząc na ten święty wizerunek nie dostrzega się nadzwyczajnego wypełnienia tej obietnicy, zapowiedzianej przez proroka Izajasza, o której mówi pierwsze czytanie? Dziewica wyda na świat Emmanuela, Boga, który pozostanie z nami. Syna odwiecznego Ojca, który stał się człowiekiem i w którym wypełnia się pradawna obietnica Odkupienia. Jakże to niezwykła tajemnica! Misterium Zbawienia i nadziei, misterium prawdziwego pokoju i głębokiej radości.

Ale Dziewica pełni wciąż rolę Matki: rodzi duchowo Emmanuela dla ludzi, ofiaruje nam Odkupiciela, którego jest pierwszą, najwierniejszą Służebnicą i zachęca lud chrześcijański, by nawracał się nieustannie do Boskiego Mistrza i Pana.

 

6. Wam, drodzy bracia i siostry, którzy uczęszczacie do tego świętego miejsca, mówię: niech ta celebracja przynagli was do odnowienia waszej pobożności maryjnej, waszego nabożeństwa do Matki Bożej Nieustającej Pomocy, którą tutaj możecie kontemplować. Nie zapominajcie, że Dziewica Maryja „zajmuje miejsce najwyższe po Chrystusie, a zarazem nam najbliższe” (Lumen Gentium, 54) i „jest złączona ze wszystkimi ludźmi potrzebującymi Zbawienia” (Tamże, 53). Kiedy ta dobra Matka odkrywa nasze ograniczenia, zbliża się, aby przyjść nam z pomocą, zanim jeszcze o nią poprosimy.

Pan dał Ją nam jako orędowniczkę i udzielił Jej mocy wspomagania nas.

Maryja wspiera Kościół, który spogląda na Nią z ufnością. To Ona podtrzymuje swoim miłosierdziem tego, kto cierpi i ulega przygnębieniu. Patrzy łaskawie na poważne problemy, którymi ludzkość żyje w obecnym czasie.

Oby wszyscy mogli zaczerpnąć właśnie od Niej, Matki Nieustającej Pomocy, światła i natchnienia, by podążać odważnie i wiernie drogą zbawienia.

Nie zapominajcie słów św. Alfonsa Marii de Liguori, który zauważył, że „wszelkie dobro, wszelka pomoc, wszelka łaska, jaką ludzie od Boga otrzymali i do końca świata otrzymywać będą, dokonało się i dokona przez przyczynę i pośrednictwo Maryi” (Św. Alfons M. de Liguori, Dzieła ascetyczne, Rzym 1936, tom VI, str. 110).

 

7. „Na niebie ukazał się wielki znak: Niewiasta obleczona w słońce” (Ap 12, 1).

Na niebie ludzkości ukazuje się znak pewnej nadziei: Maryja, Matka Nieustającej Pomocy.

To prawda! Tylko Bóg jest źródłem wszelkich łask i absolutnym Panem wszystkich rzeczy. Bogu jednak jest ogromnie miłe wstawiennictwo Maryi, Niewiasty obleczonej w słońce, która wszystko może otrzymać, ponieważ nie prosi dla siebie, ale dla nas. Prosi w imię Jezusa Chrystusa, a jej modlitwy rodzą się w matczynym sercu. Dlatego nie mogą nie być wysłuchane.

 

Wołamy do Ciebie,

o Matko Nieustającej Pomocy,

święta Matko Odkupiciela,

wielki Znaku naszej nadziei.

Przybądź z pomocą Twojemu ludowi,

który gorąco pragnie powstać do nowego życia,

udzielaj wszystkim radości podążania ku trzeciemu tysiącleciu,

aby żyli solidarnie z najbardziej ubogimi,

głosząc w sposób nowy i odważny

Ewangelię Twojego Syna,

który jest fundamentem i celem życia ludzkości

pragnącej prawdziwego, sprawiedliwego i trwałego pokoju.

Jak Dziecię Jezus,

które podziwiamy na tej czcigodnej ikonie,

także my chcemy uchwycić Twoją dłoń.

Tobie nie brak mocy ani dobroci,

by wspomóc nas w każdej trudności i potrzebie.

Teraz jest Twoja godzina!

Przybądź nam z pomocą

i bądź dla wszystkich ucieczką i nadzieją.

Amen.