Prymas: Potrzeba jasności i przejrzystości naszego kapłańskiego świadectwa

Nasze przyrzeczenia odnawiane przez nas w dzień ustanowienia sakramentu święceń są wołaniem o jasność i przejrzystość naszego kapłańskiego świadectwa – mówił w czwartek podczas Mszy św. Krzyżma do księży archidiecezji gnieźnieńskiej prymas Polski ks. abp Wojciech Polak.

W Wielki Czwartek w kościołach katedralnych biskupi odprawiają Msze św., podczas których księża z całej diecezji odnawiają przyrzeczenia kapłańskie. Święcone są też oleje używane przy udzielaniu sakramentów: olej katechumenatu, chorych i krzyżma świętego.

W trakcie Mszy św. w katedrze gnieźnieńskiej prymas podkreślił, że odnawiane przez kapłanów „w ten dzień ustanowienia sakramentu święceń nasze przyrzeczenia są wołaniem o jasność i przejrzystość naszego kapłańskiego świadectwa”.

„Mówił nam kiedyś w Wielki Czwartek papież Franciszek, że naszą odpowiedzią na przeobfite przebaczenie Pana powinno być zawsze zachowanie owego zdrowego napięcia między godnym wstydem a godnością, która potrafi się wstydzić: postawa kogoś, kto sam stara się upokorzyć i uniżyć, ale jest też zdolny zaakceptować to, że Pan go wyniesie dla dobra misji, unikając samozadowolenia z tego powodu” – mówił prymas.

Zwracając się do kapłanów dodał, że sami, „patrząc szczerze w nasze serca, musimy przed odnowieniem kapłańskich przyrzeczeń rozstrzygnąć, czy jest dziś w nas więcej powodów do upokorzenia i uniżenia niż do wyniesienia dla dobra misji”.

„Czy czasem nie byliśmy zbyt ospali i ociężali, by odpowiadać na wezwania Ducha Świętego? Czy nie byliśmy zbyt bojaźliwi i zalęknieni, by dać wiarę, że Jego moc ożywia wszystko? Czy mieliśmy dość ufności, że nawet, gdy prowadzi nas ciemną doliną, Jego ręka zawsze jest przy nas i umacnia nas Jego ramię? Czy nie straciliśmy Ducha, nie daliśmy sobie Go odebrać, nie zwątpiliśmy i nie zamknęliśmy szczelnie naszych umysłów i serc na Jego ożywcze tchnienie?” – pytał ks. abp Wojciech Polak w homilii.

Cytując papieża Franciszka prymas podkreślił, że „odnowienie proroctwa to odnowienie naszego zaangażowania, aby nie czekać na świat idealny, na wspólnotę idealną, na idealnego ucznia, na idealnego człowieka, aby żyć lub ewangelizować”.

„Kocha się nie sytuacje i idealne wspólnoty, ale kocha się osoby. Do nich jesteśmy posłani w mocy Ducha Świętego, namaszczeni świętym olejem, by głosić dobrą nowinę ubogim, więźniom wolność, niewidomym przejrzenie, uciśnionym odpoczynek, a wszystkim radość i pokój w Duchu Świętym” – wskazał prymas Wojciech Polak.

PAP/RIRM