Ewangelia
XXVII niedziela zwykła
Apostołowie prosili Pana: Przymnóż nam wiary. Pan rzekł: Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze, a byłaby wam posłuszna. Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: Pójdź i siądź do stołu? Czy nie powie mu raczej: Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać.
Łk 17,5-10
Panie, przymnóż nam wiary
Chciałoby się powiedzieć: – Skoro apostołom, którzy byli świadkami tylu cudów Jezusa, trudno było uwierzyć w Jego mesjańskie posłannictwo, to co dopiero nam?
Wiara to skomplikowana rzeczywistość. Z jednej strony zakłada zaangażowanie człowieka, gotowość do przyjęcia prawdy wymykającej się rozumowi, trud wejścia na drogę nieustannej przemiany życia, z drugiej strony to łaska. Bez tego przenikania się nie może powstać nowa jakość.
Wiara nie jest ślepa, jak zarzucają jej to niektórzy. Zakłada wewnętrzny dyskurs. Zawsze jego początkiem jest Słowo Boże. Bóg przez nie zaprasza do siebie, obwieszcza nowinę o zbawieniu, wybraniu, nie naruszając przy tym w najmniejszym stopniu ludzkiej wolności. Obdarowuje swoją mocą. Aby mogła w nas „zadziałać”, najpierw musi dokonać się wewnętrzna akceptacja Bożego działania, a to zwykle jest proces, bywa, że dość długi. Jest w nim miejsce na pytania, wątpliwości, poszukiwania, powstania i powroty. Ważne, że nie jesteśmy skazani na samych siebie. Duch Święty towarzyszy nam. Prowadzi, umacnia, pociesza, „kiedy nie umiemy się modlić, przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami”.
Aby na stałe w ludzkim sercu zamieszkał Bóg, potrzebna jest pokora, przyznanie w swoim życiu pierwszeństwa prawu Bożemu, zgoda na śmierć wewnętrznego „starego człowieka” i nowe stworzenie (św. Paweł), które rozpoczyna się w momencie przyjęcia chrztu świętego. A potem życie jego mocą. To jest owo ziarnko gorczycy, o którym mówi dziś Jezus. I stąd płynie potencjał jego wzrostu.