Ewangelia -XVIII niedziela zwykła

Żydzi szemrali przeciwko Jezusowi, dlatego że powiedział: „Jam jest chleb, który z nieba zstąpił”, i mówili: „Czyż to nie jest Jezus, syn Józefa, którego ojca i matkę znamy? Jakżeż może On teraz mówić: „Z nieba zstąpiłem”?”. Jezus im odpowiedział: „Nie szemrajcie między sobą. Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. Napisane jest u Proroków: „Oni wszyscy będą uczniami Boga”. Każdy, kto od Ojca usłyszał i nauczył się, przyjdzie do Mnie. Nie znaczy to, aby ktokolwiek widział Ojca; jedynie Ten, który jest od Boga, widział Ojca. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, ma życie wieczne. Jam jest chleb życia. Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. To jest chleb, który z nieba zstępuje: kto go spożywa, nie umrze. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata”.

J 6, 41-51

Dar i tajemnica

Niedzielna Liturgia Słowa zawiera kontynuację Mowy Eucharystycznej Jezusa. Chrystus nazywa siebie chlebem, „który z nieba zstąpił” i który niesie w sobie życie wieczne. Żydzi nawet nie próbują zrozumieć tych słów – mentalną granicą nie do przebycia jest świadomość pochodzenia Chrystusa. Ich ciasne ludzkie spojrzenie nie dopuszcza myśli, iż może On być obiecanym Mesjaszem. Życie jawi się im zbyt jednowymiarowo, Bóg jest zanadto „uwięziony” w Prawie, aby uwierzyli, iż tak nisko zszedł do człowieka.
Rodzi się pytanie, na ile my dziś potrafimy (chcemy) przebić się przez meandry pozytywistycznego postrzegania świata i dostrzec w Eucharystii najcenniejszy Dar, jaki kiedykolwiek otrzymaliśmy. Zobaczyć w nim nie relikt przeszłości, ale dynamizm, który będzie w stanie zmienić nas, struktury społeczne, wypełnić pustkę i bezsens świata. Podczas synodu, który odbył się w Rzymie w 2005 roku („Eucharystia źródłem i szczytem życia oraz misji Kościoła”), biskupi próbowali osadzić go w realiach XXI wieku. W „Instrumentum laboris” pojawiło się stwierdzenie, nad którym warto się dłużej zatrzymać. Eucharystia „jest najpełniejszą odpowiedzią na znaki czasu współczesnej kultury – napisali. – Na kulturę śmierci Eucharystia odpowiada kulturą życia. Na przekór egoizmowi jednostki i egoizmowi społecznemu Eucharystia potwierdza całkowity dar z siebie. Nienawiści i terroryzmowi Eucharystia przeciwstawia miłość. W obliczu pozytywizmu naukowego Eucharystia głosi tajemnicę. Sprzeciwiając się rozpaczy, Eucharystia uczy pewnej nadziei na szczęśliwą wieczność. Ukazuje, że Kościół i przyszłość rodzaju ludzkiego są związane z Chrystusem, jedyną prawdziwie trwałą skałą, a nie z żadną inną rzeczywistością. Dlatego zwycięstwem Chrystusa jest lud chrześcijański, który wierzy w tajemnicę eucharystyczną, sprawuje ją i żyje nią”.

ks. Paweł Siedlanowski