Droga krzyżowa Jezusa

Piąte kazanie pasyjne wygłoszone w katedrze świdnickiej w czasie nabożeństwa Gorzkich Żali.



Wstęp



W naszym rozważaniu męki Pańskiej, podjętej w kazaniach pasyjnych, przeszliśmy już z Jezusem trasę od Wieczernika poprzez Ogród Oliwny, pałac najwyższego Kapłana, gdzie Wysoka Rada Sanhedryn przesłuchiwała Jezusa – do sądu Jezusa przed Piłatem. Namiestnik rzymski nie stwierdził wprawdzie u Jezusa winy kwalifikującej Go na śmierć krzyżową, ale naciskany i szantażowany przez krzyczący tłum, wydał ostatecznie wyrok śmierci na Jezusa przez ukrzyżowanie. W naszej medytacji pasyjnej pozostały nam jeszcze dwa odcinki: droga Jezusa z krzyżem na Golgotę oraz konanie i śmierć na krzyżu. Dziś pójdziemy z Jezusem drogą krzyżową, a za tydzień, w Niedzielę Palmową, staniemy pod krzyżem na Kalwarii. Medytację obecną podzielimy na trzy odcinki, które będą mieć następujące tytuły: uczestnicy drogi krzyżowej, ewangeliczne stacje drogi krzyżowej oraz stacje drogi krzyżowej ukształtowane przez tradycję chrześcijańską.

1. Uczestnicy drogi krzyżowej Jezusa



Droga Jezusa z krzyżem na miejsce stracenia prowadziła od dziedzińca Piłata na szczyt niewysokiej Góry Golgoty, Kalwarii. Znajdowała się ona wówczas poza murami Jerozolimy. Trasa z dziedzińca Piłata na Górę wynosiła ok. jednego kilometra.

Kto towarzyszył Jezusowi w tej drodze krzyżowej? W gronie osób towarzyszących były trzy grupy ludzi. Najbliżej Jezusa szli żołnierze z rzymskiego legionu, z narzędziami kary i zbrodni, których zadaniem było dokonanie egzekucji przez ukrzyżowanie. Byli to wyszkoleni kaci, oprawcy, których pasją było zadawanie cierpień i zabijanie drugich. W pobliżu nich kroczyli najbardziej wojujący i agresywni z tłumu, którzy przedtem krzyczeli na dziedzińcu Kajfasza i Piłata, domagając się śmierci Jezusa. Dla nich wieszanie i zabijanie na krzyżu było widowiskiem, które miało im przynieść wiele satysfakcji.

Druga grupa podążająca na Kalwarię ze Skazańcem to gromada przygodnych, ciekawskich gapiów, kibiców, pragnących zobaczyć, jak będzie przebiegać egzekucja. Wśród nich – być może – byli także pielgrzymi przybyli do Jerozolimy na święto Paschy. Z pewnością chcieli zobaczyć egzekucję, by było potem było o czym opowiadać.

Zbawicielowi towarzyszyła także trzecia grupa. Byli to ludzie z grona najbliższych Jego przyjaciół: Jego Matka – Maryja, grono współczujących niewiast. Była wśród nich Maria Magdalena oraz św. Jan Ewangelista, jedyny z grona dwunastu Apostołów. Być może, że inni Apostołowie, przynajmniej niektórzy, obserwowali z daleka ten szczególny pochód ze Skazańcem.

Jeżeli przyjmiemy, że droga krzyżowa trwa nadal, to trzeba by zapytać, jacy ludzie są dziś reprezentantami tamtych grup ludzi, którzy podążali z Jezusem niosącym krzyż na Golgotę. Nie będziemy jednak tych ludzi wyszukiwać i przydzielać ich do tamtych grup z ulic Jerozolimy, ale każdy z nas niech postawi sobie pytanie, do której grupy należy; czy jestem kimś z grona niewiast, może Weroniką, Marią Magdaleną, jedną z płaczących niewiast; może Szymonem z Cyreny, czy Janem Ewangelistą, a może czasem wcielam się także w rolę gapiów, kibiców, czy może nawet oprawców?

Jezus idzie dziś drogą krzyżową w ludziach prześladowanych, krzywdzonych, wyśmiewanych, idzie jakoś w każdym człowieku, na którego patrzę, z którym żyję, o którym słyszę. Sługa Boży Jan Paweł II uczył nas, że Chrystus jakoś zjednoczył się z każdym człowiekiem, że w niektórych ludziach w pewnych okresach życia odbiera chwałę. a kiedy indziej cierpi i niesie krzyż. Do kogo jesteśmy podobni, gdy doświadczamy cierpienia drugich, gdy patrzymy na drogę krzyżową naszych towarzyszy życia?

Przejdźmy do drugiej części naszej refleksji i rozważmy najpierw stacje drogi krzyżowej, które są wymienione w Ewangeliach.

2. Ewangeliczne stacje drogi krzyżowej



W czterech Ewangeliach droga krzyżowa Jezusa jest przedstawiona bardzo krótko. Z zapisu Ewangelii w nabożeństwie Drogi Krzyżowej znalazły się cztery stacje: stacja V. – z Szymonem Cyrenejczykiem; stacja VIII – z płaczącymi niewiastami; stacja X – obnażenie z szat i stacja XI – ukrzyżowanie. Spójrzmy na Jezusa w tych momentach Jego drogi z krzyżem na Golgotę.

a) Stacja piąta – Szymon z Cyreny pomaga dźwigać krzyż Jezusowi

W Ewangelii św. Marka czytamy: „Następnie wyprowadzili Go, aby Go ukrzyżować. I niejakiego Szymona z Cyreny, ojca Aleksandra i Rufusa, który idąc z pola, (tamtędy) przechodził, przymusili, żeby niósł Jego krzyż” (Mk 15,20b-21).

Zaszła obawa, że Jezus bardzo opada z sił, że nie doniesie drzewa krzyża na miejsce stracenia, dlatego przynaglono przypadkowego przechodnia – Szymona z Cyreny, by zaradził potrzebie. Nie wzięto – być może – do pomocy kogoś z towarzyszących osób, gdyż uważano, że byłoby to ubliżające. Dlatego zaangażowano człowieka przypadkowego.

W moim życiu ta stacja drogi krzyżowej może mieć dwie odmiany. To ja spotykam pomagających mi Szymonów, to ja także jestem Szymonem dla kogoś, komu pomagam w jakiejś potrzebie. Za pomoc, której doznaję od różnych Szymonów, winieniem być wdzięczny, a wobec potrzebujących nie wolno mi nigdy powiedzieć: „to mnie nie obchodzi, są inni do tego”. Nie powinienem wstydzić się funkcji Szymona „Jeden drugiego brzemiona noście” (Ga 6,2) – przypomniał nam Jan Paweł II w Gdańsku 12 czerwca 1987 roku.

b) Stacja ósma – Pan Jezus upomina płaczące niewiasty

O niewiastach opłakujących Chrystusa niosącego krzyż jest tylko mowa w ewangelii św. Łukasza. Czytamy tam: „A szło za Nim mnóstwo ludu, także kobiet, które zawodziły i płakały nad Nim. Lecz Jezus zwrócił się do nich i rzekł: ” (Łk 23,27-28).

A więc już wiem, Jezus nie czeka na współczucie, na płacz. Każe płakać mad sobą i swoimi najbliższymi, nad tymi którzy grzeszą. Opłakujmy nasze grzechy, a nie Jezusa. Chrystus podjął mękę i śmierć krzyżową, by nas oczyścić z grzechów.

c) Stacja dziesiąta i jedenasta – Obnażenie Jezusa z szat i ukrzyżowanie

W Ewangelii św. Jana czytamy: „Żołnierze zaś, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili na cztery części dla każdego żołnierza jedna część; wzięli także tunikę. Tunika zaś nie była szyta, ale cała tkana od góry do dołu. Mówili więc między sobą: Tak miały się wypełnić słowa Pisma: . To właśnie uczynili żołnierze” (J 19,23-24).

Jezus przed przybiciem do krzyża jest odzierany z szat. To odzieranie trwa do dziś. Trwa wtedy, gdy innych pozbawiamy szat, albo sami się ich pozbywamy w celach lubieżnych. Jest też odzieranie z szat duchowych, gdy kogoś pozbawiamy dobrej opinii, sławy, dobrego imienia, gdy ujawniamy słabości drugich i powodujemy ból. Wtedy jesteśmy przy stacji dziesiątej Drogi Krzyżowej i Jezus cierpi w tych, którym dokuczamy.

Tę stację Drogi Krzyżowej ponawiamy też wtedy, gdy dzielimy się łupem zagarniętym od kogoś, gdy procesujemy się, żeby coś ugrać dla siebie. Żołnierze podzielili między siebie szaty Jezusa. Nie robili tego, by mieć relikwie, pamiątkę, ale w celach zupełnie przyziemnych.

Po obnażenie i podziale szat nastąpiło ukrzyżowanie. Nie podano żadnych środków znieczulających. Poszły w ruch gwoździe i młotki. Czynność krzyżowania oznaczała definitywne pozbycie się Jezusa. Sądzono bowiem, że śmierć kończy wszystko, zamyka ostatecznie historię człowieka. Tam może też niektórzy myśleli przed rokiem, gdy zginął prezydent Lech Kaczyński, dla niektórych niewygodny.

Przy tym fragmencie męki Chrystusa warto uwydatnić jeszcze dwie myśli. Jedna jest zawarta w pieśni pasyjnej w słowach: „To nie gwoździe Cię przybiły, lecz mój grzech”. Nie jest to dogmat, ale jest to przekonanie wiernych chrześcijan, że naszymi grzechami jak gwoźdźmi przybijamy Chrystusa do krzyża. A zatem, gdy sobie uświadomisz, że popełniasz grzech, to także pamiętaj, że to jest gwóźdź, którym przybijasz Jezusa do krzyża. „To nie gwoździe Cię przybiły, lecz mój grzech”.

I druga myśl z tej stacji: ilekroć słyszysz czy widzisz jak Jezus jest usuwany z ludzkich serc, jak jest usuwany z życia publicznego, z książek, z mediów, oznacza to, że jest krzyżowany, że chce się Go zabić, wyeliminować z życia, żeby Go więcej nie było, bo podobno jest szkodnikiem i zawadza człowiekowi.

„Jezu, do sromotnego drzewa przytępionymi gwoźdźmi przykowany, Jezu mój kochany!

Po spojrzeniu na te cztery stacje drogi z krzyżem, zapisane w ewangeliach, popatrzmy jeszcze na Jezusa przy stacjach wprowadzonych przez tradycję Kościoła.

3. Stacje drogi krzyżowej ukształtowane przez tradycję Kościoła



Spośród stacji drogi krzyżowej ukształtowanych przez tradycję Kościoła odnajdujemy pięć: Stacje trzech upadków Pana Jezusa pod krzyżem (Są to stacje: III, VII i IX), stacja IV – spotkanie z Matką i stacja VI – spotkanie z Weroniką.

a) Upadki Pana Jezusa na drodze krzyżowej

„Jezu, srogim krzyża ciężarem, na kalwaryjskiej drodze zmordowany, Jezu mój kochany!.”

Wedle tradycji Jezus potykał się i upadał trzykrotnie pod ciężarem krzyża w drodze na Kalwarię.. Oznacza to, że jego cierpienie i ból były autentyczne, że Jego ludzkie siły były ograniczone. Ze wszystkich trzech upadków Jezus się podniósł i kontynuował ciężką drogę na miejsce stracenia.

Jakie przesłanie dla nas mają te upadki? Upadki te urzeczywistniają się w naszym życiu, na naszych drogach krzyżowych. Kiedy to się zdarzało? – wtedy, gdy może mówiłeś: jestem u kresu wytrzymałości, u kresu sił, ja już więcej nie zniosę, nie wytrzymam, jestem totalnie załamany, albo też wtedy, gdy obiecywałeś sobie, że coś, co nazwałeś grzechem, już więcej się w twoim życiu nie powtórzy, albo, gdy uroczyście oznajmiłeś: koniec z tym nałogiem!. Ale oto nałóg cię pokonał, przyrzeczenie okazało się pustym słowem. I co wtedy?. Nie wolno leżeć pod tym brzemieniem wad, nałogów, pod ciężarem trudnych obowiązków. Trzeba się poderwać i iść dalej. Trzeba ponowić zobowiązanie i na nowo podjąć wysiłek. W tym powstawaniu niektórym ludziom pomaga religijna piosenka: „Ciągle zaczynam od nowa, choć czasem w drodze upadam, i ciągle słyszę te słowa: „.

b) Spotkanie z Matką

W ewangelii św. Jana zostały zapisane słowa, jakie Jezus wypowiedział z krzyża do swojej Matki i do umiłowanego ucznia na Kalwarii. Wynika z tego, że Maryja kroczyła w milczeniu na swoim Synem drogą krzyżową. Tradycja chrześcijańska mówi o bezpośrednim, milczącym spotkaniu Maryi z Jezusem niosącym krzyż. Owo spotkanie wspominamy przy czwartej stacji Drogi Krzyżowej.

Nie mogło Jej tu nie być. Mogła Jezusa fizycznie zostawić, gdy Ten nauczał, gdy na oczach tłumów czynił cuda, gdy przemawiał w świątyni, gdy był na ostatniej Wieczerzy i gdy modlił się w Ogrodzie Oliwnym. Przybyła na Drogę Krzyżową i potem stanęła pod krzyżem.

Śpiewaliśmy przed chwilą słowa: „Ach, widzę Syna mojego przy słupie obnażonego, rózgami z sieczonego… Obym ja, Matka strapiona, mogła na swoje ramiona złożyć krzyż Twój, Synu mój, złożyć krzyż Twój, Synu mój!”.

Maryja idzie z nami drogą naszego życia. Jest z nami zwłaszcza wtedy, gdy nas przygniata krzyż. Popatrzmy dobrze na ściany Jasnogórskiej kaplicy. Ile tam znaków wdzięczności za obecność Maryi na drogach ludzkiego cierpienia, za wyproszone przez Maryję łaski. Dlaczego więc zapominasz, że masz Maryję przy sobie, że idzie z tobą przez ciemne doliny twego życia?

„Proszę, o Panno jedyna, niechaj krzyż Twojego Syna, zawsze w sercu swym noszę”

c) Spotkanie z Weroniką

W stacji szóstej Drogi Krzyżowej rozważamy spotkanie Jezusa z Weroniką i jej niewieścią przysługę. Jej obecność na kalwaryjskiej drodze i złożona przysługa była dla Jezusa wsparciem i rekompensatą za nieobecność przy Nim, w godzinie Jego cierpienia, tylu przez niego uzdrowionych i obdarowanych, tylu uczniów i przyjaciół.

Stacja ta pokazuje, że na kobiety można zawsze liczyć. Dzisiaj widzimy Weroniki w szpitalach przy łóżkach starców, dorosłych i dzieci. Widzimy je na salach operacyjnych. Widzimy przy łóżkach matek, babci, ojców dziadków, także przy łóżkach dzieci kalek, niepełnosprawnych. Chciejmy pamiętać, że tam one są i pełnią samarytańska posługę. Ponawiają i przedłużają gest otarcia skrwawionego oblicza Jezusa.

Zakończenie



„Niech Ci, mój Jezu, cześć będzie w wieczności za Twe obelgi, męki, zelżywości, któreś ochotnie, Syn Boga jedyny, cierpiał bez winy!”…A Ty, o Matko Bolesna: „Święta Panno, uproś dla mnie, bym ran Syna Twego znamię miał na sercu wyryte. Proszę o Panno jedyna, niechaj krzyż Twojego Syna, zawsze w sercu swym noszę, zawsze w sercu swym noszę”. Amen.

Bp Ignacy Dec

 

drukuj
Tagi:

Drogi Czytelniku naszego portalu,
każdego dnia – specjalnie dla Ciebie – publikujemy najważniejsze informacje z życia Kościoła i naszej Ojczyzny. Odważnie stajemy w obronie naszej wiary i nauki Kościoła. Jednak bez Twojej pomocy kontynuacja naszej misji będzie coraz trudniejsza. Dlatego prosimy Cię o pomoc.
Od pewnego czasu istnieje możliwość przekazywania online darów serca na Radio Maryja i Tv Trwam – za pomocą kart kredytowych, debetowych i innych elektronicznych form płatniczych. Prosimy o Twoje wsparcie
Redakcja portalu radiomaryja.pl