Biografia śp. o. prof. dr hab. M.A. Krąpca

Mieczysław Albert Krąpiec OP


Urodził się 25 maja 1921 r. w Berezowicy Małej (woj. tarnopolskie na Podolu, obecnie Ukraina). 

W 1939 r. ukończył Gimnazjum klasyczne im. Wincentego Pola w Tarnopolu i w tym samym roku wstąpił do zakonu oo. dominikanów w Krakowie. W tym też mieście, w czasie okupacji niemieckiej, odbył studia w dominikańskim Instytucie Filozoficzno-Teologicznym, gdzie później (w latach 1946-1954) pracował jako wykładowca. Święcenia kapłańskie przyjął w 1945 r. Rozpoczęta w Instytucie droga naukowa O. Krapca zaowocowała dwoma dysertacjami doktorskimi: jedną z filozofii – De naturali amore Dei super omnia in creaturis (O miłości przyrodzonej nade wszystko względem Boga), napisaną pod kierunkiem J. Woronieckiego (doktorat ten został zaakceptowany przez „Angelicum” w Rzymie w 1946 r.), a drugą z teologii – De amore hypostatico in Sanctissima Trinitate secundum St. Thomam Aquinatem (O miłości osobowej w Trójcy Świętej według św. Tomasza), napisaną pod kierunkiem ks. A. Słomkowskiego, którą O. Krąpiec obronił na KUL w 1948 r. Rozprawę habilitacyjną na temat Egzystencjalne podstawy transcendentalnej analogii bytu rozpoczął na sekcji filozoficznej Wydziału Teologicznego UW (1951 r.), a po jego likwidacji przez władze komunistyczne przewód habilitacyjny zakończył na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL w roku 1956. Tytuł docenta uzyskał w roku 1956, prof. nadzwyczajnego – w 1962, prof. zwyczajnego – w 1968.
Z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim Jan Pawła II O. Krapiec jest związany od 1951 r. Trzykrotnie sprawował tu funkcję dziekana Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej (1958-1961, 1969-1970), natomiast w latach 1970-1983 był pięciokrotnie wybierany na rektora tej uczelni. W czasie pełnienia tej funkcji znacząco przyczynił się do rozwoju i odnowienia naukowego KUL, jedynej wówczas uczelni niepaństwowej w bloku krajów komunistycznych, oraz promocji KUL w Polsce i na arenie międzynarodowej.
Mieczysław A. Krąpiec OP jest jednym z głównych twórców lubelskiej szkoły filozoficznej, zwanej też lubelską szkołą filozofii klasycznej. Szkoła ta już w latach 50. skupiła tak wybitnych myślicieli, jak S. Swieżawski, J. Kalinowski, ks. S. Kamiński, ks. M. Kurdziałek, ks. K. Wojtyła. Kształtowała swoją tożsamość, przejmując spuściznę wielkiej tradycji filozofii klasycznej – Arystotelesa i św. Tomasza z Akwinu. Nawiązywała do realistycznego nurtu neoscholastyki XIX i XX w., w tym głównie E. Gilsona i J. Maritaina. Przekroczyła ramy historyczne i scholastyczne, podejmując dialog z najważniejszymi kierunkami filozofii współczesnej, takimi jak neopozytywizm, neokantyzm, fenomenologia, filozofia analityczna, egzystencjalizm. Stała się poważnym antidotum na obowiązującą wówczas w państwach bloku sowieckiego filozofię i ideologię marksistowską. W efekcie powstała wszechstronna i oryginalna synteza filozoficzna, obejmująca podstawowe dziedziny filozofii, którą wyróżniało podejście mądrościowe i realistyczne. Rozumienie rzeczywistości zogniskowano wokół istnienia, będącego podstawową racją realizmu ontycznego i poznawczego. Rozumienie człowieka w jego strukturze i działaniu oparto na wizji człowieka jako osoby.
O. Krapiec skoncentrował się na badaniach w zakresie podstawowych dziedzin filozofii, czego efektem są jego monografie z zakresu metafizyki ogólnej, metodologii metafizyki, antropologii filozoficznej, filozofii prawa, filozofii polityki, filozofii kultury (nauki, etyki, religii, sztuki), filozofii języka, metafizyki poznania, filozofii narodu, a także kultury chrześcijańskiej. Piśmienniczy dorobek naukowy tego wybitnego filozofa obejmuje 30 pozycji książkowych oraz ponad 400 artykułów, studiów i rozpraw. Jako opiekun naukowy wypromował trzystu magistrów i sześćdziesięciu doktorów, wielu z jego uczniów zostało profesorami.
O. Krąpiec jest członkiem wielu towarzystw naukowych w kraju i za granicą, m.in. Papieskiej Akademii Św. Tomasza w Rzymie, Academia Scientiarum et Artium Europea, Societé Internationale pour l”Etude de la Philosophie Médievale, Görres Gesellschaft, Societas Humboldtiana Polonorum, Societa Internazionale Tommaso d’Aquino, Towarzystwa Naukowego KUL, Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, PAN, PAU, Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, a także przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Tomasza z Akwinu Oddziału Societa Internazionale Tommaso d’Aquino. Posiada tytuły doktora honoris causa kilku uczelni: Pontifical Institute of Mediaeval Studies w Toronto w Kanadzie (1989), Katolickiego Uniwersytetu w Leuven w Belgii (1990), Tarnopolskiego Eksperymentalnego Instytutu Pedagogicznego na Ukrainie (1993). Za swoją wybitną działalność naukową był wielokrotnie odznaczany i nagradzany, m.in. Orderem Palm Akademickich Rządu Francuskiego, Orderem Grand Officier Leopolda II (Belgia), Polonia Restituta z Gwiazdą, Premio Internazionale Salsomaggiore Parma (Włochy), otrzymał Medal za zasługi dla KUL, a także medal „Polonia mater nostra est” od Społecznej Fundacji Pamięci Narodu Polskiego.

drukuj
Tagi:

Drogi Czytelniku naszego portalu,
każdego dnia – specjalnie dla Ciebie – publikujemy najważniejsze informacje z życia Kościoła i naszej Ojczyzny. Odważnie stajemy w obronie naszej wiary i nauki Kościoła. Jednak bez Twojej pomocy kontynuacja naszej misji będzie coraz trudniejsza. Dlatego prosimy Cię o pomoc.
Od pewnego czasu istnieje możliwość przekazywania online darów serca na Radio Maryja i Tv Trwam – za pomocą kart kredytowych, debetowych i innych elektronicznych form płatniczych. Prosimy o Twoje wsparcie
Redakcja portalu radiomaryja.pl