Dwa lata od śmierci śp. prof. Józefa Szaniawskiego
Dziś mijają dwa lata od tragicznej śmierci śp. prof. Józefa Szaniawskiego – wybitnego politologa, sowietologa, publicysty a także wykładowcy WSKSiM oraz UKSW.
Prof. Józef Szaniawski zginął 4 września 2012 r. w Tatrach, spadł z trawersu do Dolinki pod Kołem. Wypadek miał miejsce około godziny 11.50. Profesor miał 68 lat.
Prof. Józef Szaniawski był historykiem, politologiem, wykładowcą WSKSiM, publicystą „Naszego Dziennika”, Radia Maryja oraz TV Trwam. Został odznaczony medalami „Za zasługi dla obronności kraju oraz Milito pro Christo, Orderem św. Stanisława, oficerską szablą honorową Wojska Polskiego, uhonorowany przez ministra obrony narodowej tytułem „Kustosza tradycji, sławy i chwały oręża Polskiego”.
– Wielu ludzi ceniło go za to, że był bardzo sceptyczny wobec władzy. Żywił odrazę do tzw. władzy ludowej i ten brak zaufania wobec pełnej pychy administracji pozostał mu aż do ostatnich dni. Z piętnem ostatniego więźnia politycznego PRL podjął walkę z kłamstwem historycznym, obłudą otaczającą elity III RP i bezpośrednio z tymi, którzy za to odpowiadali: Jaruzelskim, Kiszczakiem, Michnikiem, Wałęsą, postkomuną. Symbolem zapomnienia, osamotnienia, niesprawiedliwości oraz punktem odniesienia w jego walce stał się płk Ryszard Kukliński. Pracował zawsze i wszędzie. Ale nigdy w stałych godzinach. Praca dawała mu wolność. Wykładał na uniwersytetach, pisał artykuły, książki, prowadził Izbę Pamięci Pułkownika Kuklińskiego. Broniąc Kuklińskiego, wspominając historyczne zwycięstwa polskiego oręża, potępiając ustępstwa wobec imperialnej Rosji i zbrodniczego islamu, mógł jedynie liczyć na spełnienie się słów swego przyjaciela Zbigniewa Herberta: „Powtarzaj wielkie słowa […]/ a nagrodzą cię za to tym co mają pod ręką/ chłostą śmiechu”. Właściwie całe „Przesłanie Pana Cogito” przyświecało mu od 1974 roku. A już na pewno po 1989 roku – wspomina w Naszym Dzienniku Filip Frąckowiak.***
Józef Szaniawski urodził się w 1944 r. we Lwowie. W latach 1970-1985 był redaktorem PAP w Warszawie. Od 1973 r. intensywnie współpracował z Radiem Wolna Europa. Dla rozgłośni w ciągu 11 lat napisał i przesłał ponad pół tysiąca korespondencji.
W latach 70. i 80. prowadził działalność niepodległościową.
W 1985 r. sąd wojskowy skazał go na 10 lat więzienia. Był przetrzymywany w więzieniach na warszawskim Mokotowie przy ul. Rakowieckiej i w Barczewie. Uniewinniony przez Sąd Najwyższy, wyszedł na wolność 22 grudnia 1989 r. Sąd Najwyższy określił go, jako ostatniego więźnia politycznego PRL.
Był pełnomocnikiem i przyjacielem płk. Ryszarda Kuklińskiego, swoimi staraniami doprowadził do rehabilitacji w świetle prawa płk. Kuklińskiego. Był też założycielem izby pamięci pułkownika Kuklińskiego.
Wypowiadał się i działał na rzecz integracji Polski z NATO.
W latach 1990-2003 publikował w prasie polskiej i polonijnej w USA, m.in. w “Tygodniku Solidarność”, “Wprost”, “Polsce Zbrojnej”, “Nowym Świecie”, “Gazecie Polskiej”, “Dzienniku Chicagowskim”, “Nowym Dzienniku”, “Dzienniku Związkowym”.
Wśród publikacji Szaniawskiego wymienić można takie pozycje, jak “Samotna misja pułkownik Kukliński i zimna wojna” (2003), “Pułkownik Kukliński – Misja Polski”( 2005), “Victoria Polska. Marszałek Piłsudski w obronie Europy”, “Grunwald pole chwały”.
RIRM