33. rocznica śmierci ks. kard. Stefana Wyszyńskiego
Dziś przypada 33. rocznica śmierci Sługi Bożego ks. kard. Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Tysiąclecia. Uroczystości odbędą się w Warszawskiej Archikatedrze św. Jana Chrzciciela na Starym Mieście. Eucharystia sprawowana w intencji beatyfikacji Sługi Bożego Prymasa Tysiąclecia rozpocznie się o godz. 19.00.
28 dnia każdego miesiąca ma miejsce modlitwa o beatyfikację Sługi Bożego Prymasa Tysiąclecia ks. kard. Stefana Wyszyńskiego. Tak samo i dziś – w 33. rocznicę śmierci Prymasa Tysiąclecia, wierni zarówno w Warszawie, jak i w wielu miejscach Polski będą prosić w modlitwie o wyniesienie Sługi Bożego ks. kard. Wyszyńskiego na ołtarze.
– Dla wielu instytucji, szkół, uniwersytetów, które noszą imię Księdza Prymasa jest to dzień szczególny – święto ich Patrona. Zawsze w maju szkoły Księdza Prymasa pielgrzymują na Jasną Górę. W tym roku pielgrzymka miała miejsce 15 maja. Zgromadziła ponad 1000 osób – młodzieży i dzieci z ponad 40 szkół z całej Polski – powiedziała Iwona Czarcińska, członek Instytutu Prymasa Wyszyńskiego.„Ksiądz Prymas bardzo głęboko patrzył na człowieka w taki Boży sposób. Dla niego było oczywiste, że człowiek jest stworzony z miłości Boga; że to Boża miłość powołuje nas do życia. Czułam, że ks. kard. tak patrzy na drugiego człowieka, że widzi w nim Boga; rozpoznaje w nim Boże rysy, dlatego szacunek do człowieka, godność człowieka były dla niego bardzo ważne” – akcentuje Iwona Czarcińska.
Ten szacunek do drugiego człowieka dał się zauważyć choćby w geście umycia nóg, podczas Liturgii Wielkiego Czwartku – mówi Iwona Czarcińska.
– Często powracam do wspomnień związanych z Księdzem Prymasem; zaczynając od pierwszego spotkania, które chyba najmocniej zapisało się w moim sercu. Dla mnie ‘67 rok był szczególny. Wtedy pierwszy raz zobaczyłam ks. kard. Wyszyńskiego w geście pochylania się do nóg 12. starszych panów – tak jak Chrystus pochylał się do nóg Apostołów. Szacunek do człowieka, godność człowieka były dla niego bardzo ważne. To było widoczne w całym jego życiu – wspomina Iwona Czarcińska.Członek Instytutu Prymasa Wyszyńskiego podkreśla, że nauczanie księdza kardynała jest dziś niezwykle ważne i aktualne.
– Dziedzictwo ks. kard. Wyszyńskiego jest dla nas drogowskazem w drodze Polski do Pana Boga. Realizacja Ślubów Jasnogórskich – milenijnego aktu oddania, jego troska, aby Polska była wierna Bogu i Maryi jest dzisiaj właściwie „być albo nie być” dla naszej Ojczyzny. Bardzo ważne jest iść za Chrystusem, korzystając z tych wskazań, które zostawił nam ks. kard. Wyszyński – wielki miłośnik naszej Ojczyzny; człowiek, który kochał ją – tak jak sam mówił – ponad wszystko. Bóg, Kościół, Ojczyzna i Człowiek – te wielkie miłości w życiu ks. kard. Wyszyńskiego to również wielkie drogowskazy dla nas, jak żyć – jak pięknie żyć. Idźmy za nim – za tym wielkim Polakiem, o którym Jan Paweł II powiedział, że Pan Bóg takiego Prymasa daje raz na tysiąc lat – powiedziała Iwona Czarcińska.
Wypowiedź Iwony Czarcińskiej
Pobierz
***
Życiorys ks. kard. Stefana Wyszyńskiego
Ksiądz Prymas Wyszyński urodził się 3 sierpnia 1901 roku w Zuzeli nad Bugiem, na pograniczu Podlasia i Mazowsza, jako drugie dziecko w wielodzietnej rodzinie Stanisława i Julianny Wyszyńskich. Mając 9 lat stracił matkę. W latach 1914-17 uczęszczał do gimnazjum męskiego im. Piotra Skargi w Łomży. Po ukończeniu liceum we Włocławku Stefan Wyszyński wstąpił do tamtejszego Wyższego Seminarium Duchownego, a dnia 3 sierpnia 1924 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk ks. bp. Wojciecha Owczarka w kaplicy Matki Bożej w bazylice katedralnej we Włocławku. Po kilkuletniej pracy jako wikariusz ks. Stefan Wyszyński został skierowany na studia w zakresie prawa kanonicznego i nauk społecznych na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Podczas studiów pracował jako wicedyrektor konwiktu księży studentów oraz prowadził duszpasterstwo wśród studentów w Stowarzyszeniu Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie” oraz w „Bratniaku”. W 1929 roku obronił pracę doktorską na temat „Prawa Kościoła do szkoły”, a następnie odbył podróż naukową do Austrii, Włoch, Francji, Belgii, Holandii i Niemiec. Przedmiotem jego zainteresowań były problemy związków zawodowych, organizacje katolickiej młodzieży robotniczej, a przede wszystkim doktryny i ruchy społeczne. Owocem tej podróży była publikacja „Główne typy Akcji Katolickiej za granicą” opublikowana w 1931 roku. Po powrocie do kraju pełnił funkcję wikariusza w katedrze włocławskiej. Od 1932 roku pełnił obowiązki redaktora naczelnego miesięcznika „Ateneum Kapłańskie” we Włocławku i jednocześnie kierował Sodalicją Mariańską, prowadził także tzw. „Chrześcijański Uniwersytet Robotniczy” i rozwijał pracę społeczno-oświatową w chrześcijańskich związkach zawodowych. Był również sekretarzem Liceum im. Papieża Piusa X. Powierzono mu wykłady z „ekonomii społecznej” w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku i był dyrektorem Diecezjalnych Dzieł Misyjnych. W 1937 roku ks. dr Stefan Wyszyński został mianowany przez ks. kard. Augusta Hlonda członkiem Rady Społecznej przy Prymasie Polski. W czasie II wojny światowej był imiennie poszukiwany przez Gestapo i na polecenie ks. bp. Michała Kozala, sufragana włocławskiego opuścił Włocławek i musiał się ukrywać. Udał się m.in. do Kozłówki, gdzie podjął opiekę duchową nad grupą sióstr zakonnych i niewidomych dzieci, przesiedlonych z Lasek pod Warszawą. Prowadził wykłady i dyskusje dla inteligencji z dziedziny katolickiej myśli filozoficznej i społecznej. Zagrożony chorobą płuc, na polecenie lekarzy wyjechał do Zakopanego, gdzie w przypadkowej łapance został aresztowany. Udało mu się jednak uciec, zanim ustalono jego tożsamość. Od czerwca 1942 roku do sierpnia 1944 roku był kapelanem Zakładu dla Niewidomych w Laskach, pod Warszawą.
Po wojnie, 4 marca 1946 roku został mianowany przez papieża Piusa XII biskupem lubelskim, a 12 maja na Jasnej Górze, w Częstochowie otrzymał sakrę biskupią z rąk księdza kardynała Augusta Hlonda, Prymasa Polski. Porządkował zniszczoną przez okupację diecezję lubelską, wizytował parafie, wygłaszał liczne kazania, szczególnie w dzielnicach robotniczych Lublina, prowadził rekolekcje, organizował kursy katechetyczne, wykładał także na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i opiekował się nim jako wielki Kanclerz. W listopadzie 1948 roku ks. biskup Stefan Wyszyński wyjechał na konsystorz do Rzymu, gdzie z okazji uroczystości Pięciu Polskich Braci Męczenników, Ojciec Święty Pius XII mianował biskupa lubelskiego arcybiskupem gnieźnieńskim i warszawskim, Prymasem Polski. Bulla nominacyjna została podpisana 16 listopada 1948 roku w uroczystość Matki Bożej Ostrobramskiej.
Ksiądz Prymas Wyszyński podjął służbę Kościołowi w Polsce w czasach wyjątkowo trudnych i ciężkich. Od początku, wobec nowej sytuacji ustrojowej i politycznej dostrzegał palącą potrzebę znalezienia modus vivendi Kościoła w naszej Ojczyźnie. Przewidując trafnie dalszy rozwój wydarzeń w kraju i na arenie międzynarodowej, wybrał drogę tzw. „porozumienia” z rządem PRL-u, co wcale nie znaczyło, że poszedł na ustępstwa lub na „naiwną” współpracę. W 1950 roku wobec braku konstytucji, ks. Prymas Wyszyński podpisał „Porozumienie z rządem komunistycznym”. Była to jedyna deklaracja prawna określająca sytuację Kościoła w Polsce. Władze komunistyczne jednak nie zamierzały dotrzymywać tych zobowiązań. Prymas Tysiąclecia z wielką roztropnością, a jednocześnie z wyjątkową odwagą, bronił zawsze praw wierzącego Narodu. Dnia 12 stycznia 1953 roku na konsystorzu w Watykanie ks. abp Stefan Wyszyński został ogłoszony kardynałem przez papieża Piusa XII. W tym czasie wzmogło się w kraju prześladowanie Kościoła, ciągłe ograniczanie jego wolności, podstawowych praw do bytu i działalności duszpasterskiej. Władze PRL-u odmówiły paszportu kardynałowi elektowi, który miał pojechać do Rzymu na konsystorz i odebrać kapelusz kardynalski. Ingerencje komunistycznych władz państwowych w sprawy Kościoła coraz bardziej przybierały na sile. Stalinowski rząd PRL-u, po zlikwidowaniu opozycji politycznej, poczuł się na tyle silny, że uznał za stosowne przejść – mimo zawartego „porozumienia” – do ostrej walki z Kościołem. Nastąpiły liczne aresztowania biskupów, księży i zakonników. Dnia 25 września 1953 roku aresztowany został sam Prymas Polski, ks. kard. Stefan Wyszyński. Wywieziony pod „osłoną nocy” z Warszawy, został uwięziony w Rywałdzie koło Grudziądza, następnie w Stoczku koło Lidzbarka Warmińskiego, w Prudniku Śląskim i ostatecznie w Komańczy, gdzie 28 października 1956 roku w łączności z pielgrzymami zebranymi na Jasnej Górze składał Jasnogórskie Śluby Narodu Polskiego. Okres więzienia ks. kard. Stefana Wyszyńskiego to lata ofiary, cierpienia i odosobnienia. Był to także czas, kiedy z modlitwy i medytacji powstały jego wyjątkowe dzieła, m.in.: „List do moich kapłanów”, a przede wszystkim „Śluby Narodu” i program „Wielkiej Nowenny” przed Tysiącleciem Chrztu Polski.
Dnia 28 października 1956 roku wśród wielkiej radości całego Kościoła polskiego ks. kard. Stefan Wyszyński Prymas Polski wrócił do Warszawy. Wiosną następnego roku zainaugurował Wielką Nowennę – dziewięcioletni czas przygotowania Narodu Polskiego do obchodów Millenium Chrześcijaństwa. Był to wielki program odnowy Ojczyzny w oparciu o Jasnogórskie Śluby Narodu. Prymas niezmordowanie głosił Słowo Boże w całej Ojczyźnie, zniewolonej komunistycznymi prześladowaniami. To z jego inicjatywy rozpoczęło się Nawiedzenie, czyli wędrówka (peregrynacja) Matki Bożej Częstochowskiej, w kopii Obrazu Jasnogórskiego po wszystkich polskich diecezjach i parafiach. W latach 1962 – 1965 ks. kard. Stefan Wyszyński brał czynny udział w pracach Soboru Watykańskiego II, najpierw w jego przygotowaniu, a potem w obradach wszystkich czterech sesji. W nurt prac soborowych włączył cały Kościół w Polsce, inicjując w nim modlitwy w intencji Soboru m.in.: „Czuwania Soborowe z Maryją Jasnogórską”. Episkopat Polski, doświadczywszy potężnej pomocy Matki Chrystusowej w pracy Kościoła w Ojczyźnie, dzielił się tym bogactwem z całym Kościołem Powszechnym. Biskupi polscy złożyli na III Sesji Soboru specjalny memoriał do Ojca Świętego z prośbą o ogłoszenie Maryi – Matką Kościoła i oddanie pod Jej opiekę całego świata. Dokonało się to, dnia 21 listopada 1964 roku, na zakończenie III Sesji. Papież Paweł VI, ku wielkiej radości wszystkich biskupów ogłosił Maryję – Matką Kościoła. Ksiądz Prymas Wyszyński był także inicjatorem „Orędzia biskupów polskich do biskupów niemieckich”, za co spotkała go bardzo ostra krytyka ze strony komunistycznych władz Polski Ludowej. W 1967 roku władze państwowe nie dały zezwolenia Prymasowi na wyjazd do Rzymu na Synod Biskupów. W ramach jedności Episkopatu i na znak protestu, z wyjazdu zrezygnował także ks. kard. Karol Wojtyła oraz inni członkowie polskiej delegacji biskupów.
Wobec narastających konfliktów społecznych (1968 rok) Prymas zdecydowanie występował w obronie podstawowych praw człowieka i Narodu.
Wołał: „Nie wolno bić! Chrześcijanin nigdy na nikogo ręki nie podnosi, bo w każdym widzi godność dziecięcia Bożego. Ugodzony może wydawać się sponiewieranym. Ale bardziej poniewiera się ten, który uderza, niż ten, który jest uderzany … Najmilsi, przezwyciężajcie nienawiść miłości”. A po tragicznych wypadkach na Wybrzeżu (1970 rok) Prymas Wyszyński wypowiedział wstrząsające słowa: „Wasz ból jest naszym wspólnym bólem. Gdybym mógł w poczuciu sprawiedliwości i ładu, wziąć na siebie całą odpowiedzialność za to, co się ostatnio stało w Polsce, wziąłbym jak najchętniej … Bo w Narodzie musi być ofiara okupująca winy Narodu … Jakżebym chciał w tej chwili – gdyby ta ofiara przyjęta była – osłonić wszystkich przed bólem i przed męką”.
W październiku 1971 roku ks. kard. Wyszyński udał się do Rzymu na kolejny Synod Biskupów oraz uczestniczył w pracach Kongregacji ds. Kapłanów i Papieskiej Komisji Rewizji Prawa Kanonicznego. Wraz z dwutysięczną rzeszą pielgrzymów z kraju uczestniczył w Bazylice Św. Piotra w Rzymie w uroczystościach beatyfikacyjnych ojca Maksymiliana Kolbego. Była to pierwsza po II wojnie światowej tak liczna pielgrzymka z Polski do Stolicy Świętej. Do Rzymu przybyła również Polonia z całego świata. Ojciec Święty Paweł VI dokonał aktu beatyfikacji i wygłosił przemówienie o współczesnym polskim męczenniku. Pielgrzymkę polską otoczył szczególną opieką i gościnnością zapraszając do Ogrodów Watykańskich i przyjmując najserdeczniej na specjalnej audiencji. Do Prymasa Polski powiedział potem: „Polacy sprawili mi wielką radość przez swoje rozmodlenie„. W dniach 21 – 25 września 1978 roku ks. kard. Prymas wraz z ks. kard. Wojtyłą i delegacją Episkopatu Polski odbył podróż do Niemiec – Stała się ona znakiem chrześcijańskiego przebaczenia oraz pragnienia jedności i pokoju. W Fuldzie delegacja polska spotkała się z niemiecką Konferencją Episkopatu. Ponadto polscy biskupi odwiedzili: Kolonię, Neviges, Monachium, Dachau, Frankfurt, Moguncję.
Po nagłej śmierci papieża Jana Pawła I ks. kard. Stefan Wyszyński brał udział w konklawe, które wybrało ks. kardynała Karola Wojtyłę na papieża. Był to okres wielkich przemian w dziejach narodu polskiego: w czerwcu 1979 roku odbyła się I wizyta Ojca świętego Jana Pawła II w Polsce, w tym samym czasie (na przełomie lat 1979/1980) datuje się narodziny wielkiego ruchu społecznego w Polsce – „Solidarność”, którego Duchowym Ojcem jest Prymas Tysiąclecia. Na początku 1981 roku ks. kard. Stefan Wyszyński śmiertelnie zachorował, a jego stan zdrowia pogorszyła jeszcze wiadomość o zamachu na Ojca Świętego Jana Pawła II w dniu 13 maja 1981 roku. Wtedy ks. kard. Prymas mówił do Polaków: „Proszę was, aby te heroiczne modlitwy, które zanosiliście w mojej intencji, ( …) skierowali wraz ze mną ku Matce Chrystusowej o zdrowie i siły dla Ojca Świętego”.
Ksiądz kardynał Stefan Wyszyński, wielki Prymas Polski umarł w dniu 28 maja 1981 roku w Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, o godzinie 4.40 rano w Warszawie.
katolik.pl/RIRM