Kogo wypatrują aniołowie?

Baczcie, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem
powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego,
który jest w niebie. Albowiem Syn Człowieczy przyszedł ocalić to, co zginęło.
(Mt 18, 10)

W naszej Ojczyźnie, jak w wielu innych katolickich krajach, trwają obchody
związane z Dniem Świętości Życia. Msze Święte w intencji obrony dzieci
poczętych, marsze, odczyty, pielgrzymki do sanktuariów i podejmowane licznie
duchowe adopcje dzieci poczętych – wszystkie te działania to dojrzały owoc
zasiewu Ojca Świętego Jana Pawła II, wielkiego obrońcy życia ludzkiego,
kontynuatora nauczania Pawła VI, autora encykliki „Humanae vitae”.
W
najbliższych dniach po raz kolejny będziemy wspominać rocznicę jego odejścia do
Domu Ojca. Testament, który pozostawił, zobowiązuje. „Czasy, w których żyjemy,
są niewymownie trudne i niespokojne. Trudna także i nabrzmiała właściwą dla tych
czasów próbą stała się droga Kościoła, zarówno Wiernych, jak i Pasterzy. W
niektórych krajach Kościół znajduje się w okresie takiego prześladowania, które
niczym nie ustępuje pierwszym stuleciom”. Niestety, nadal doświadczamy
wszystkiego, o czym pisał Ojciec Święty: prześladowania i mordy chrześcijan na
całym świecie nie ustają, wręcz przeciwnie – osiągnęły rozmiary niewyobrażalnego
męczeństwa (Afryka, Azja). W krajach Unii Europejskiej przestrzega się natomiast
„praw” człowieka, dzięki którym bez przeszkód można przelewać niewinną krew
dzieci poczętych. Kraje członkowskie poszerzają możliwości dokonywania zabójstw
poczętych (np. Hiszpania).
Stopień agresji i nienawiści wydaje się wprost
proporcjonalny do stosunku społeczeństw do życia. Jeśli nie jest ono szanowane,
nie istnieją bariery, by je zniszczyć. Dlatego musimy pamiętać i realizować to,
o co prosił Jan Paweł II: „Potrzebna jest więc powszechna mobilizacja sumień i
wspólny wysiłek etyczny, aby wprowadzić w czyn wielką strategię obrony życia.
Dzisiaj świat stał się areną bitwy o życie. Trwa walka między cywilizacją życia
a cywilizacją śmierci. Dlatego tak ważne jest budowanie kultury życia: tworzenie
dzieł i wzorców kulturowych, które będą podkreślały wielkość i godność ludzkiego
życia; zakładanie instytucji naukowych i oświatowych, które będą promowały
prawdziwą wizję osoby ludzkiej, życia małżeńskiego i rodzinnego; tworzenie
środowisk wcielających w praktykę codziennego życia miłość miłosierną, którą Bóg
obdarza każdego człowieka, zwłaszcza cierpiącego, słabego, i ubogiego,
nienarodzonego” (Kalisz, 4 VI 1997 r.).
Nie musimy czynić rzeczy wielkich. W
przesłaniu Ojca Świętego do nas zawarte jest wszystko, co powinniśmy robić, by
Ewangelia życia mogła trwać najpierw w nas samych, później w rodzinach i
wreszcie w społeczeństwie. Warunkiem jest sięganie do źródła i czerpanie z niego
siły, jak nieustannie głosi Kościół katolicki, nawet za cenę prześladowań i
ataków, których szczególnie doświadcza obecny Następca Świętego Piotra.

Hanna Wujkowska