STACJA XII – Jezus umiera na krzyżu

Kłaniamy Ci się, Panie, Jezu Chryste i błogosławimy Tobie,
Żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył!

«Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią» (Łk 23, 34). W apogeum cierpienia Chrystus nie zapomina o człowieku, szczególnie o tym, który stał się przyczyną Jego cierpienia. On wie, że człowiek najbardziej potrzebuje miłości; najbardziej potrzebuje miłosierdzia, które w tym momencie rozlewa się nad światem.

«Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju» (Łk 23, 43). Tak odpowiada Jezus na prośbę wiszącego po prawej stronie przestępcy: «Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa» (Łk 23, 42). Obietnica nowego życia. To pierwszy owoc męki i rychłej śmierci Chrystusa. Słowo nadziei dla człowieka. U stóp krzyża stała Matka, a obok Niej uczeń — Jan Ewangelista. Jezus mówi: «Niewiasto, oto syn Twój», a do ucznia: «Oto Matka twoja!» «I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie» (J 19, 26-27). Testament dla osób najbliższych sercu. Testament dla Kościoła.

Umierający Chrystus pragnie, aby matczyna miłość Maryi objęła wszystkich, za których oddawał życie, całą ludzkość.

Potem Jezus powiedział: «Pragnę» (J 19, 28). To słowo było wyrazem straszliwego pragnienia, które paliło całe Jego ciało. Tylko to jedno słowo mówi wprost o Jego fizycznym cierpieniu.

A potem dodaje: «Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił» (Mt 27, 46; por. Ps 22 [21], 2). To słowa Psalmu, którymi modli się. Zdanie, które wbrew swemu brzmieniu świadczy o najgłębszym zjednoczeniu z Ojcem.

W ostatnich chwilach swego ziemskiego życia Jezus zwraca się do Ojca. Odtąd dialog będzie się już toczył tylko pomiędzy Synem, który umiera i Ojcem, który przyjmuje Jego ofiarę miłości. Gdy nadeszła trzecia godzina, Jezus zawołał: «Wykonało się!» (J 19, 30). Oto dopełniło się dzieło odkupienia. Spełniona już misja, dla której przyszedł na świat. Reszta należy do Ojca: «Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego» (Łk 23, 46). To powiedziawszy skonał. «A oto zasłona przybytku rozdarła się na dwoje»… (Mt 27, 51).

Miejsce «święte świętych» w świątyni jerozolimskiej otwiera się w tym momencie, gdy wchodzi do niego Kapłan Nowego i Wiecznego Przymierza.