Rozważania adwentowe: Odwiedź mnie czasem!

Odwiedź mnie czasem!

To nie takie proste z tym czasem.

Goni człowiek zawsze po strażacku,

Kalendarz zapisany, dni brakuje,

noce za krótkie.

Tak się człowiek tłumaczy,

ale czasu nie mają

tylko ci,

którzy nic nie robią.

A piszę Ci o tym dlatego,

że w Adwencie czytam często,

jak Maryja, po Zwiastowaniu

biegła z radością do Elżbiety,

aby swojej cioci, starszej pani, pomóc,

bo ta była już szósty miesiąc oczekującą.

To zawołanie Elżbiety:

A skądże mi to, że Matka mego Pana

przychodzi do mnie?

Tak mnie zachwyca, że chciałbym

wciąż Matce Bożej to powtarzać.

Widzę wtedy Maryję tak zaskoczoną

i zdziwioną: Elżbieto, Ciociu Kochana,

a skąd Ty to wiesz?

Bo skoro w drzwiach powiedziałaś:

Niech będzie Bóg pochwalony,

poruszyło się z radości dzieciątko,

które noszę pod sercem.

O jaka Ty jesteś szczęśliwa, Miriam,

że uwierzyłaś w to, co powiedział Ci Pan.

O Boże! To już wszyscy wi edzą?

Odtąd błogosławioną mnie nazywać będą!

To są chyba najpiękniejsze

pod słońcem odwiedziny.

Gość w dom, Bóg w dom.

Pewnie stąd polska gościnność.

Brama na wciąż otwarta

przechodniom ogłasza,

że gościnna i wszystkich

w gościnę zaprasza.

Dla Ciebie drzwi moje

są wciąż otwarte.

Bóg zapłać!

Są czasem odwiedziny

niemiłe, przykre, niechciane,

ale może i te są w życiu potrzebne?

I ja muszę się nauczyć, żebym

nie był natrętnym,

niechcianym, nieproszonym.

Są czasem odwiedziny takie

uroczyste z biletami, napuszone,

ze służbą, bon ton, sztywne,

wyprostowane, z serwetkami,

sztućcami, kieliszkami, toastami,

fałszywymi życzeniami, przemówieniami.

Nie lubię takich.

Do domu to się dzwoni po prostu.

Krzysiu, co masz na obiad?

Mamy świeże pierogi, przyjedź!

Jadę.

I pomyśl, jaki cudowny jest Pan Bóg.

Prosi, żeby Go odwiedzić.

Idę.

A On mnie wita, za stołem sadza

i Sam posługuje. Daje mi Chleb

i częstuje Winem, a to jest

Msza Święta i święta Komunia.

Mój Boże! A skądże mi to?


ks. Tymoteusz