Ojciec profesor Mieczysław Albert Krąpiec jako człowiek i filozof

Ojciec Mieczysław Albert Krąpiec był wybitnym filozofem myślicielem. Był również niezwykłym człowiekiem, bardzo bogatą osobowością. Wielkie zdolności intelektualne, fenomenalną pamięć łączył z silną wolą i wrażliwym sercem. Był niezwykle pracowity, odpowiedzialny, konsekwentny, skierowany od młodości na wartości najwyższe, z których na pierwszym miejscu stawiał prawdę.

Wybierając życie konsekrowane i kapłaństwo, ukierunkował swoje życie na Prawdę Najwyższą. W oddaniu się poszukiwaniu i głoszeniu prawdy pomogły mu duchowość dominikańska, formacja duchowa pod kierunkiem o. Michała Czartoryskiego (obecnie beatyfikowanego) i intelektualna inspirowana przez o. Jacka Woronieckiego. Od początku życia w zakonie z niezwykłą pilnością zgłębiał myśl św. Tomasza z Akwinu. Zafascynowany jego filozofią – jej zgłębianiu i rozwojowi poświęcił całe swoje życie.
Pracy naukowej w dziedzinie filozofii oddał się z pasją i z wielkim zaangażowaniem. Był duchowo i fizycznie silny, zorganizowany. Dzień (nawet pod koniec życia) zaczynał o godzinie 4.00 i wypełniał intensywną pracą i modlitwą. Patrząc na jego życie, można mówić o charyzmacie pracowitości. Nie rozpraszał się. Był odważny w podejmowaniu zadań i skupiony na dziele, konsekwentny, nie zrażał się napotykanymi trudnościami. Pracował w skromnych warunkach, obcy był mu luksus materialny.
Był człowiekiem jasno widzącym swoje powinności, spełniającym je konsekwentnie, niezależnie od warunków zewnętrznych, ludzkich opinii czy dominujących trendów. Był optymistą, zarażał nim innych, miał poczucie humoru.
Ojciec Krąpiec był otwarty na ludzi, w kontaktach międzyludzkich serdeczny (miał coś z serdeczności wschodniej, kresowej), przyjazny i życzliwy dla wszystkich – kolegów, uczniów, pracowników. Był zdolny do wielkich przyjaźni, w których podstawą była troska o dobro wspólne. Dobitnym tego przykładem jest filozoficzna szkoła lubelska, w której troska o prawdę i polską kulturę więzami przyjaźni połączyła wybitnych filozofów. Umiał korzystać z przyjacielskiej pomocy w kierowaniu Uniwersytetem w niezmiernie trudnych warunkach. W tej dziedzinie o. Krąpiec – wybitny teoretyk okazał się praktyczny – troszczył się o intelektualny, ale także materialny rozwój Uniwersytetu, troszczył się o jego pracowników i studentów. Był człowiekiem żywej wiary. Miał głębokie rozumienie spraw Bożych, teologicznych. Z wielkim przeżyciem sprawował Eucharystię, wyróżnioną modlitwą był Różaniec, od odmówienia którego rozpoczynał każdy dzień. Umiłowaną Ewangelię św. Jana w dużych fragmentach znał na pamięć. Niezmiernie cenił listy św. Pawła.
Kochał Ojczyznę. Znał jej dzieje, literaturę, sztukę. Cenił kulturę polską i podkreślał jej ścisły związek z katolicyzmem. Był z niej dumny, troszczył się o jej kształt, wzbogacał swoją twórczością. Ostatnie dzieło – Powszechną Encyklopedię Filozofii, poświęcił Narodowi Polskiemu.
Ojciec Krąpiec był nie tylko wybitnym profesorem filozofii – był filozofem myślicielem. Filozofią żył. Był myślicielem twórczym. W oparciu o głęboką znajomość myśli św. Tomasza (także Arystotelesa) inspirowany naczelnym momentem istnienia bytu (rzeczywistości) dokonał w kontekście myśli współczesnej nowej interpretacji całej rzeczywistości. Stworzył spójną realistyczną wizję (system filozoficzny). Sukcesywnie „od nowa” formował dyscypliny filozoficzne – z podstawową zawsze metafizyką, ubogaconą nowymi ujęciami, następnie antropologię filozoficzną – z koncepcją człowieka jako suwerennej osoby. Na niej nabudowywał dalsze dyscypliny: filozofię kultury, polityki, prawa, języka, uniwersytetu.
W XX wieku nękanym scjentyzmem, subiektywizmem filozoficznym, filozofiami ideologicznymi (marksizm) – głosił realizm i go bronił. Ukazywał, że filozofia bytu (istniejącej rzeczywistości) jest jej poznawaniem, wyjaśnianiem „do końca”, wskazuje na racje ostateczne (Boga). Filozofia jest mądrością, ukazując prawdę, dobro i piękno w całym wymiarze. Zdecydowanie ją odróżniał od różnych filozofii będących „myśleniem” czy „projektowaniem” rzeczywistości.
Ojciec Krąpiec przez przeszło pół wieku twórczej, wytrwałej, konsekwentnej pracy naukowej w dziedzinie filozofii i prowadzonej z pasją dydaktyki dokonał wielkiego dzieła. Wniósł nieoceniony wkład w kulturę filozoficzną, w kulturę ogólną, wykształcił wiele pokoleń filozofów realistów.

s. prof. dr hab. Zofia J. Zdybicka USJK,
członek Komitetu Naukowego PEF