Ewangelia na Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego  

Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra oraz do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: «Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono».

Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka.

Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą w jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.

J 20, 1-9

***

Spróbujmy przynajmniej rozważyć wydarzenia dnia Zmartwychwstania Pańskiego w kontekście nadziei (bo w innym raczej nie sposób).

Kiedy Maria Magdalena idzie do grobu, jest jeszcze ciemno. To tak, jakby Wielki Piątek wciąż trwał – ze swoim klimatem beznadziei, rozpaczy po śmierci Jezusa. Nawet pierwsza myśl, która się pojawia, czyli wyjaśnienie tajemnicy pustego grobu, jest prozaiczna: „Ktoś zabrał ciało Jezusa” („Zabrano Pana z grobu…”, por. J 20, 2). Wszystko na to wskazuje. Nie ma strażników pilnujących grobu, kamień u wejścia jest odsunięty. Nie wiadomo, gdzie znajduje się ciało. Nie pojawia się nawet przypuszczenie, że może rzeczywiście zmartwychwstał. Tą wiadomością – pogłębiającą jeszcze smutek i brak nadziei – Maria Magdalena biegnie podzielić się z uczniami.

Podobnie bywa nieraz w naszym życiu. Wiele, jeśli nie wszystko, zdaje się wskazywać na to, że to koniec naszych planów, zamiarów, projektów. Po prostu – brak nadziei. Leżymy na „marach” beznadziei, bez – wydawałoby się – jakiejkolwiek możliwości ratunku.

Następnie do pustego grobu przychodzą uczniowie. Po wejściu do jego wnętrza Piotr stwierdza, że nie ma tam ciała Jezusa. Zostały tylko ślady Jego śmierci – płótno, w które było owinięte Jego ciało, oraz chusta zakrywająca twarz zmarłego Mistrza. Ciała, dowodu Jego śmierci, już nie ma.

Warto w tym miejscu zastanowić się, czym jest nadzieja. To nie jest zwykłe stwierdzenie: „jakoś to będzie” albo „będzie dobrze”, czy też jakiś hurraoptymizm, który nie ma pokrycia w rzeczywistości – czyli tylko i wyłącznie pozytywne myślenie.

Nadzieja to coś więcej. To stan, który nie pozwala się poddać, załamać – nawet wtedy, gdy wszystko wydaje się stracone, albo nawet tak właśnie jest, bo straciliśmy wszystko: zdrowie, kogoś bliskiego, czyjąś miłość. Ktoś, kto ma nadzieję, cierpi – ale nie popada w załamanie czy totalną rozpacz, która niekiedy prowadzi do odebrania sobie życia albo życia w poczuciu bezsensu, pustki, jakiegoś braku, którego – wydaje się – nikt i nic, nawet Bóg, nie potrafi wypełnić.

Co jest źródłem nadziei? Wiara. Wiem, brzmi to „kościółkowo”, może nawet banalnie. Ale nie chodzi o wiarę rozumianą jako przekonanie o istnieniu Boga, regularne modlitwy i chodzenie do kościoła. Chodzi o taką wiarę, która pozwala zrozumieć Boga i Jego wszechmoc. A Jego wszechmoc polega na tym, że potrafi ze zła, którego doświadczamy, wyprowadzić dobro – i to jeszcze większe niż nasze cierpienie.

Dopiero kiedy drugi uczeń wchodzi do grobu, dostrzega coś więcej niż brak ciała Jezusa. Pomaga mu w tym budząca się wiara, wypływająca ze słów Jezusa, które dopiero teraz zrozumiał. Ujrzał i uwierzył, że Chrystus żyje, że pokonał śmierć.

Słowo „zmartwychwstanie” można podzielić tak, by zabrzmiało: „z mar twych wstań”. Jako pierwszy w tym fragmencie Ewangelii „wstał” ten drugi uczeń. Jednak to wydarzenie, które wspominamy dzisiaj, zachęca każdego, kto wierzy w Chrystusa, by powstał ze swoich „mar”: grzechu, braku nadziei, latami trwającej żałoby – czyli niepogodzenia się ze śmiercią bliskiej osoby.

Mama, która straciła swoje kilkuletnie dziecko, powiedziała kiedyś: „Gdyby nie miała w sobie wiary na spotkanie ze swoją zmarłą córką w niebie, to oszalałaby z rozpaczy”.

Zmartwychwstanie Chrystusa daje nadzieję. Nie tylko na to, że tu, na ziemi, może być lepiej, że cierpienie kiedyś się skończy – ale przede wszystkim nadzieję na życie z Nim w wieczności.

Dzisiejsza uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego po raz kolejny zaprasza nas do tego, byśmy przez wiarę przekroczyli próg nadziei.

o. Mariusz Simonicz CSsR/slowo.redemptor.pl