W świecie tanich podróbek, jednonocnych przystanków i pigułek, które potrafią wszystko: od pobudzania do uciszania (w tym uciszania na zawsze) w zbiorowisku ludzi i rzeczy, gdzie relacje coraz częściej określa słowo „fun”, mówienie o rodzinie nie jest sprawą łatwą. Dla wielu już samo jej istnienie, usankcjonowane prawem, jest zagrożeniem dla wolności. W dyskusji, jaka się obecnie toczy na temat rodziny, jej koncepcji i roli społecznej, trudno nawet formułować kontrargumenty, ponieważ należałoby przekroczyć granice absurdu. Dlatego Kościół, promując rodzinę, sięga po wzór, który od wieków stanowi ciągle aktualną inspirację dla wielkiej rzeszy ludzi wierzących: Świętą Rodzinę. Wiara Maryi, cierpliwość i ufność św. Józefa, pokora Syna Bożego mogą być dla nas punktem odniesienia. Jego ponadczasowość tym mocniej się uwidacznia, im bardziej dokonuje się dekonstrukcja porządku społecznego. Nie da się zbudować szczęścia tylko na braniu, szukaniu siebie, uzależnianiu wszystkiego od kategorii przyjemności. Zwięzłe i precyzyjne relacje, jakie powinny łączyć chrześcijan – a w szczególności jakie powinny charakteryzować więzi rodzinne – opisuje św. Paweł: „Jako więc wybrańcy Boży – święci i umiłowani – obleczcie się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość, znosząc jedni drugich i wybaczając sobie nawzajem, jeśliby miał ktoś zarzut przeciw drugiemu: jak Pan wybaczył wam, tak i wy! Na to zaś wszystko /przyobleczcie/ miłość, która jest więzią doskonałości”.

Nie ma miłości bez przebaczenia. Rodzina jest jego największym i najważniejszym sanktuarium. Nic się nie da zbudować, gdy zabraknie zaufania do Boga i siebie nawzajem. Miłość wreszcie, bez odniesienia do Miłości ukrzyżowanej, wcześniej czy później zamieni się w tanią podróbkę oryginału.

Modlimy się dziś za nasze rodziny, aby były silne Bogiem, wzajemną miłością, otwartością na życie. By sięgając po wzorce, nie szukały ich w wątpliwej jakości obrazach popkulturowych, ale miały odwagę podjęcia życia na wzór Świętej Rodziny.