Audiencja Generalna Ojca Świętego Franciszka

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!

W Piśmie Świętym Miłosierdzie Boże jest obecne w całej historii ludu Izraela.

Pan towarzyszy ze swoim miłosierdziem drodze patriarchów, obdarza ich potomstwem, pomimo ich niepłodności, prowadzi ich drogami łaski i pojednania, jak to ukazuje historia Józefa i jego braci (por. Rdz 37-50). Ale, jak wiemy życie w Egipcie staje się dla ludu ciężkie. I właśnie kiedy Izraelici mają zamiar ulec, interweniuje Bóg i dokonuje zbawienia.

Czytamy w Księdze Wyjścia: „Po długim czasie umarł król egipski; Izraelici narzekali na swoją ciężką pracę i jęczeli, a narzekanie na ciężką pracę dochodziło do Boga. I wysłuchał Bóg ich jęku, pamiętał bowiem o swoim przymierzu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. Spojrzał Bóg na Izraelitów i ulitował się nad nimi” (2,23-25). Miłosierdzie nie może być obojętne na cierpienie uciśnionych, na wołanie tych, którzy są narażeni na przemoc, którzy są zniewoleni, skazani na śmierć. To bolesna rzeczywistość, która trapi każdą epokę, także i nasze czasy i sprawia, że ludzie czują się często bezsilni, kuszeni by ich serce było zatwardziałe i aby myśleć o czymś innym. Ale Bóg „nie jest obojętny” (Orędzie na Światowy Dzień Pokoju 2016, 1), nigdy nie odwraca oczu od ludzkiego cierpienia. Bóg Miłosierdzia odpowiada i troszczy się o ubogich, tych, którzy wykrzykują swoją rozpacz. Bóg słucha i interweniuje, aby zbawić, pobudzając ludzi zdolnych do usłyszenia jęku cierpienia i działania na rzecz uciśnionych.

W ten sposób zaczyna się historia Mojżesza, jako pośrednika wyzwolenia dla ludu. Staje przed faraonem, by go przekonać do wypuszczenia Izraela. Następnie poprowadzi lud przez Morze Czerwone i przez pustynię ku wolności. Mojżesz, którego jako noworodka Boże miłosierdzie uratowało od śmierci w wodach Nilu, staje się pośrednikiem tego samego miłosierdzia, pozwalając ludowi ocalonemu z wód Morza Czerwonego zrodzić się do wolności.

Boże Miłosierdzie zawsze działa, aby zbawić. Pan, poprzez swego sługę Mojżesza prowadzi Izraela przez pustynię jakby był synem. Wychowuje go do wiary i przymierza z Nim, tworząc więź bardzo silnej miłości, podobnej do więzi łączącej ojca z synem i oblubieńca z oblubienicą.

Boże miłosierdzie posuwa się tak daleko. Bóg proponuje relację szczególnej wyłącznej, uprzywilejowanej miłości. Gdy daje wskazania Mojżeszowi dotyczące przymierza, mówi: „jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich narodów, gdyż do Mnie należy cała ziemia. Lecz wy będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem świętym” (Wj 19,5-6).

Oczywiście, Bóg posiada już całą ziemię, ponieważ ją stworzył; ale lud staje się dla Niego inną, szczególną własnością: Jego osobistym „zasobom złota i srebra”, jak te, o których król Dawid mówił, że dał na budowę świątyni.

Cóż, takimi stajemy się dla Boga przyjmując Jego przymierze i pozwalając się Jemu zbawić. Miłosierdzie Pana czyni człowieka cennym, jak osobiste bogactwo, które On strzeże i w którym ma upodobanie.

To są cuda miłosierdzia Bożego, które osiąga swoją pełnię w Panu Jezusie, w tym „nowym i wiecznym Przymierzu” dokonanym w Jego krwi, które wraz z przebaczeniem niszczy nasz grzech i czyni nas ostatecznie dziećmi Bożymi, (por. 1 J 3, 1), cennymi klejnotami w rękach dobrego i miłosiernego Ojca.

Streszczenie po polsku

Drodzy bracia i siostry, Pismo Święte przypomina, że Miłosierdzie Boże jest obecne w całej historii ludu Izraela. Szczególnym tego świadectwem jest opis wyjścia narodu wybranego z niewoli egipskiej. Ucisk Izraelitów, ich rozpaczliwe położenie, jęk, narzekanie na pracę ponad ludzkie siły, spotykają sią z Bożym Miłosierdziem, które nie jest obojętne na cierpienie uciśnionych, na wołanie narażonych na przemoc, zniewolonych, skazanych na śmierć. Pośrednikiem miłosierdzia staje się Mojżesz. Ludowi ocalonemu z wód morza Czerwonego, Bóg pozwala zrodzić się do wolności. Pod wodzą Mojżesza prowadzi lud na pustynię, wychowuje go w wierze, przygotowuje do zawarcia przymierza, zadzierzga więź miłości podobną do więzi łączącej ojca z synem. Pragnie uczynić go swoją szczególną własnością, ludem świętym, królestwem kapłanów (Wj 19, 6). Miłosierdzie czyni człowieka cennym, jakby osobistym bogactwem Boga, którego On sam strzeże i w którym ma upodobanie. To miłosierdzie osiąga swoją pełnię we Krwi Chrystusa przelanej za nas na Krzyżu, w „nowym i wiecznym Przymierzu”, które prowadzi do przebaczenia, niweczy nasz grzech i czyni nas ostatecznie dziećmi Bożymi, (por. 1 J 3, 1). Pamiętajmy, że w rękach dobrego i miłosiernego Boga jesteśmy Jego szczególnym bogactwem.

Słowa Ojca Świętego skierowane do Polaków

Witam przybyłych na tę audiencję pielgrzymów polskich. Nadzwyczajny Jubileusz zaprasza nas, byśmy otworzyli serca na dary Bożego Miłosierdzia: nawrócenia, przebaczenia grzechów, odnowy ducha, miłości i pokoju. Umocnieni tymi darami pamiętajmy, że Bóg nieustannie nas kocha, słucha, oczekuje naszej wierności przymierzu, które zawarł z nami w dniu naszego Chrztu świętego. Bądźmy dla bliźnich i świata całego świadkami Jego miłości. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.

Tłumaczenie: Radio watykańskie

drukuj