Święta w sowieckim więzieniu

Przed trzema laty, 2 marca 2003
r., w Konstancinie k. Warszawy odeszła do Domu Ojca siostra zakonna Wanda
Boniszewska. W książce ks. prof. dr. hab. Jana Pryszmonta
zatytułowanej "Ukryta stygmatyczka", wydanej w Szczecinku w roku 2004,
znajdujemy jej "Pamiętnik więzienny. 'Czyściec’ – Więzienie. Rok 1950-1956".

Siostra Wanda Boniszewska ze Zgromadzenia Sióstr od Aniołów, stygmatyczka,
była niewiastą wybraną przez Boga. Żyła na tym świecie 95 lat w promieniach
miłości Pana Jezusa, który często do niej przemawiał. Orędzie otrzymane przez
nią od Chrystusa ma w sobie jakąś niepowtarzalną i duchowo przekonywująca specyfikę.
W tym, co nam przekazała, jak Czytelnik będzie mógł się przekonać, wszystko
tchnie autentyzmem. Szczególnie znamienna jest jej misja modlitwy za kapłanów
i osoby zakonne.

"Święta oszustka"
W "Pamiętniku więziennym" można spotkać niekiedy sformułowania paradoksalne.
Siostra Wanda Boniszewska przemawia językiem modlitwy i miłości. Przez całe
długie życie była człowiekiem cierpienia. Doświadczała go stale, a w szczególny
sposób w latach 1950-1956, kiedy przebywała w sowieckim więzieniu. Opisuje,
jak 11 kwietnia 1950 r. została aresztowana i przewieziona do Wilna. Najpierw
została wyszydzona: "’świataja’, 'oszustka’ – i jeszcze jakieś słowa,
już nie pamiętam, a potem po rusku brzydko zagadali grube słowa i wyszli. […]
Zaczęło się moje badanie w nocy z 11 na 12 kwietnia 1950 r. Więc życiorys i
wszelkie badania, nieprawdziwe zarzuty, obelżywe słowa, uderzenie w twarz,
kopnięcia nogami pod kolana, co spowodowało, że upadłam na podłogę. Badanie
trwało do rana" (s. 79). "Następnie weszła do mnie do celi niewiasta
umundurowana i kazała mi rozbierać się do naga. […] Po chwili stałam przed
nią obnażona. Tak przypomniała mi się stacja X Drogi Krzyżowej – Jezus z szat
obnażony – i ja stoję naga" (s. 80).
Gdy pod wpływem ciężkich i bolesnych przesłuchań s. Wanda nie mogła utrzymać
się na nogach, na śledcze badania przynoszono ją na noszach. "Raz czy
dwa razy miałam ciężkie badania. Został przywołany jeszcze jeden major, który
nie znając mego stanu zdrowia, postąpił ze mną po zwierzęcemu" (s. 81).
I dalej pisze s. Wanda: "Chorowałam na przeróżne choroby, jak: zapalenie
miedniczek nerkowych, zapalenie woreczka żółciowego, zapalenie otrzewnej bardzo
ciężkie, kilka razy na grypę z anginą, na serce, często traciłam przytomność,
a w końcu w Adwencie; [na chorobę, która dla lekarzy pozostała niezrozumiała
– określili ją jako żylaki, które od czasu do czasu krwawią]. Faktycznie chodziło
o stygmaty na rękach, nogach i lewym boku, które co pewien czas się otwierały
i krwawiły" (s. 81).
Innym razem lekarze stwierdzili: "’Diabeł wie, co to za kobieta, i co
to za choroba, nie podejmuję się jej leczyć’. Nazywali ją chorobą niespotykaną,
niezwykłą" (s. 89).

"Siedziało kilku Piłatów"
Gdzie indziej o tych bolesnych przeżyciach mówi bardzo dyskretnie: "Siedziało
kilku 'Piłatów’ – tak porównuję, bowiem tak ze mną postępowali. Naczelnik skopał
mnie butami. 'Będą mnie karać, jak nie karano nikogo’".
Jak wynika z tego krótkiego opisu, stan zdrowia s. Wandy był zatrważający.
Jednak zawsze i w każdej sytuacji umiała zachować swoją godność. Zaślepieni
ideologią prześladowcy, znęcając się nad s. Wandą, wyczuwali jej wielkość.
Bili, katowali i wyśmiewali, bezwiednie nazywając ją "świętą". Podczas
przesłuchania jeden z naczelników mówił: "Ot wam i święta… kuglarka.
Opowiada o Stalinie. Zdechniesz tutaj. Nie zobaczysz już ojczyzny" (s.
92). "Wychodzili i mówili: 'Czy ona psychicznie chora, czy co?’. Ja zaś
płakałam, szukając w ścianach więziennych Pana Boga. I znalazłam, ale zanim
znalazłam, to była męka nie do opisania. Myślę, że już i w czyśćcu gorzej nie
będzie (opiszę o tym oddzielnie). Boże, jak ciężko żyć bez Boga! O, biedni
ci ludzie, którzy Go nie znają!" (s. 92).
Treść innego przesłuchania referuje: "’No, Boniszewska, wy święta, cudowna
kuglarko (…), jeśli nie powiecie nam prawdy, to zobaczycie, zostaniecie bez
oczu, bez piersi, bez nosa, bez rąk, cała będziecie okaleczona. A jeden z nich
trzymał rewolwer: 'A tym was wykończymy’. (…) Odpowiadam: Jeżeli coś wiem
i trafnie powiedziałam, to od Boga albo od mojego Anioła – on wszystko wie,
a jestem grzeszny człowiek, podobnie jak wy, sama z siebie nie wiem nic" (s.
102).
"
(…) Po paru minutach jeden wstał z krzesła i podszedł do mnie jak zwierz
i strasznie rzucił się na mnie, zaczął bić i krzyczał jak diabeł: 'Kłamiesz,
mów prawdę, ty święty ptaszku! To oszustwo’… Musiałam upaść na podłogę, bo
drugi kopnął butem i kazał wstać, a ja z bólu wstać nie mogłam, bo mocno uderzył
w same nerki, aż zmoczyłam się i wstyd mi było wstać wobec mężczyzn".

"Skarżyłam się Najwyższemu"
Ale bardziej interesujące i podnoszące na duchu jest to, co s. Wanda pisze
dalej. "Będąc w więziennym szpitalu na wspólnej i dużej sali chorych,
starałam się nieść pomoc bardziej cierpiącym i swoje porcje mleka, masła,
białego chleba oddawałam innym cierpiącym. Odmawiałam różaniec wspólnie,
co było ostro zabronione, i przy rewizjach nasze różańce i krzyżyki zrobione
z chleba zabierano i niszczono, ale pod tym względem byłam niepoprawna i
robiłam znowu swoje" (s. 82). Nie zamykała się w sobie, ale interesowała
się współwięźniami i modliła się za nich: "Żal mi było uwięzionych tylu
młodych ludzi, którzy byli już osądzeni i skazani przez sądy – trybunały
wojskowe, na rozstrzelanie. Wszystko to przedstawiałam Niebu. I co? Niebo
głuche nie pozostało… Skarżyłam się Najukochańszemu, że za bardzo milczy,
a przecież moce ciemności porywają tylu młodych ludzi, którzy często sami
sobie odbierali życie. […] Tej nocy znowu słychać, wywożą umarłych ze szpitala,
a co Jezus na to? – Rozumiem, że cierpi, jak Go martwe dusze przyjmują do
swoich cuchnących wnętrz…. To zrozumienie cierpień więźnia Eucharystycznego
oddziaływało na mnie bardziej boleśnie niż bóle ciała, przy tym rodziła się
w mojej duszy tak żywa obecność Boża, że przynosiła ulgę w chwilach bardzo
ciężkich smutków duszy" (s. 83).
Siostra Wanda opisuje inną scenę, jak jeden z naczelników więziennych znęcał
się nad nią, bił głową o ścianę, i nagle w nocy przychodzi i mówi: "Wiecie,
teraz przekonałem się, że Bóg jest, bo sumienie nie daje mi spokoju i musiałem
się żegnać znakiem krzyża. Moja matka jest wierząca, ja teraz także chcę być
wierzącym tak jak i wy" (s. 89).

"Modlę się i pomagam słabszym"
Będąc w szpitalu, gdy czuła się lepiej, s. Wanda pomagała słabszym i modliła
się z nimi. Oczywiście za to została wezwana na przesłuchanie przed kilku
naczelników, którzy oskarżyli ją o przygotowanie spisku. "Odpowiedziałam,
że wspólnie się modlę i pomagam słabszym". Spotkało się to z wulgarnymi
wyzwiskami. "Wyśmiewano się z mojej miłości do Ukrzyżowanego i ze stanu
zakonnego" (s. 94).
Siostra Wanda podkreśla, że spotykała też osoby życzliwe i dobre: "A potem
lekarka Rosjanka – niby to osłuchując moje serce – cichutko wyszeptała: Pomódlcie
się za mnie i za moje dzieci. Już więcej jej nie widziałam" (s. 95).
Inna lekarka powiedziała s. Wandzie: "Gdy pobieraliśmy krew, skład jej
był bardzo zły, a to, że obecnie wyjeżdżacie do domu, to chwała Bogu, ale mogę
wam powiedzieć, że wy jesteście naprawdę niezwykłą osobą". Na to s. Wanda
odpowiedziała: "Dziękuję – jestem wam wdzięczna i obiecuję się za was
modlić, żebyście i wy, i wasze dzieci dostały się do nieba". […] Na
to lekarka odpowiedziała: "Ja jestem wierząca, ale moje dzieci i mąż –
a dla kawałka chleba i ja także, kiedy się modlę, to się ukrywam" (s.
97-98).
Pewnego razu s. Wandę umieszczono na oddziale psychiatrycznym, gdzie przeżywała
gehennę, wśród chorych niewiast panował zwykły rozbój. Na jej usilne interwencje
zabrano ją do separatki. Dyżurny wiedząc, że jest ona Polką, nawiązał rozmowę: "Wiedział,
że ja jestem mocno wierząca, więc prosił, żebym – gdy umrę – tam u 'Gospoda’
i za niego pomodliła się: dalej mówił, że on czuje, że rzeczywiście Bóg istnieje,
tylko boi się stracić pracę i dlatego jeszcze milczy" (s. 126). Gdy tenże
strażnik o Wandzie ośmielił się powiedzieć, że to dobra kobieta, zaraz stracił
pracę. Potem przyszło do niej kilku naczelników w mundurach z zarzutem, że
prowadzi niedozwolone rozmowy i skazano ją na 20 dni karceru. Jeden z nich
powiedział: "nie będziemy się liczyć z waszą chorobą, rozbierzemy i zostawimy
tylko w majtkach (…), zapamiętacie sobie. Ot! Święta". Te słowa zakończył
strasznym bluźnierstwem, którego Wanda nie śmiała zapisać. Zabrano ją do karceru.

"Rzucili się na mnie jak piraci"
Innym razem Wanda była na sali z wielu chorymi więźniarkami. Wszystkie solidarnie
zażądały, żeby usunąć pewną donosicielkę. Zabrano ją, ale s. Wanda zauważa: "Za
parę minut wezwano mnie do naczelnika reżymu i 'opieratiwnika’. Ci naczelnicy
rzucili się na mnie jak piraci. 'Co za nabożeństwo urządzacie? Chcecie otrzymać
jeszcze jeden termin – mało wam dali, co?’ – i posypały się brudne ruskie
rugania, a ja już ścierpieć nie mogłam i powiedziałam: Nie wypada wam, kulturalnym
naczelnikom, obrażać mnie, kobietę, brudnymi połajankami i nie przystoi to
waszym oficerskim gwiazdkom; wybaczyć mogę prostym żołnierzom – strażnikom,
wam nie mogę! Od razu zamilkli, trochę się zawstydzili. Miałam też malutki
krzyżyk zaszyty w 'buszłatie’ – tak nazywano kurtki – watówki. Wiedzieli
i o tym moim 'skarbie’ i kazali wyrzucić, a ja odpowiedziałam: 'Nigdy’ i
dalej mówiłam, bo czułam takie jakby natchnienie, i mówiłam dużo, co się
tyczy ich przyszłości. Na razie śmiali się, a potem kazali mi 'milczeć, gadzino’" (s.
112-113).
Gdziekolwiek s. Wanda znalazła się, była z Jezusem i Jego głosiła. Wszędzie
miała odwagę modlić się z więźniarkami. Pisze w swym "Pamiętniku": "Szukałam
Boga w ścianach więziennych". I były owoce tego szukania. W duszach ateistów,
którzy ją maltretowali, budziła trwogę i szacunek. Relacja siostry Wandy o
przebytym więzieniu bogata jest w niepowtarzalne obserwacje, jakie trudno jest
spotkać w relacjach innych więźniów, którzy cierpieli za wiarę.

"Oszczędził mnie Pan Bóg"
Po tak licznych i bolesnych doświadczeniach, jakie przeżyła s. Wanda, w ostatniej
części "Pamiętnika" znajdujemy charakterystyczne stwierdzenie. "Przypominam
sobie ten okres, jakby to był sen lub przeczytana książka. Oszczędził mnie
Pan Bóg w ten sposób, że gdy przechodziłam większe męki – czy to duchowe
czy fizyczne, w podobnych chwilach posyłał mi Anioła Pocieszyciela, tzn.
rodziła się wtedy we mnie silna wiara, że tak długo trwać nie może. Odbywałam
wtedy rozmyślania o Jego strasznych chwilach opuszczenia w czasie modlitwy
w Ogrodzie Oliwnym – w nocy ok. godz. 11-12 i o tej godzinie dawał mi prawie
stale żywo odczuć i zrozumieć Go więcej, niż cała moja męka razem wzięta,
i duszy, i ciała". Tak może pisać tylko mistyczka, osoba w pełni zjednoczona
z Bogiem. Siostra Wanda na pewno należała do tych wybranych, autentycznie
pokornych, przeżywała głębokie poczucie własnej ułomności.
Nie do nas jednak należy wyrokowanie o tajemnicach Bożych. Raczej należy uwielbiać
działanie łaski Bożej w słabym człowieku i za nią dziękować. Należy żywić przekonanie,
że siostra Wanda, aczkolwiek ukryta na ziemi, swoją świętością spełniła wielką
misję życiową, a zwłaszcza w sowieckim więzieniu. Tę misję, jak wierzymy, teraz
na pewno wypełnia z nieba.

o. Gabriel Bartoszewski OFMCap.

drukuj

Drogi Czytelniku naszego portalu,
każdego dnia – specjalnie dla Ciebie – publikujemy najważniejsze informacje z życia Kościoła i naszej Ojczyzny. Odważnie stajemy w obronie naszej wiary i nauki Kościoła. Jednak bez Twojej pomocy kontynuacja naszej misji będzie coraz trudniejsza. Dlatego prosimy Cię o pomoc.
Od pewnego czasu istnieje możliwość przekazywania online darów serca na Radio Maryja i Tv Trwam – za pomocą kart kredytowych, debetowych i innych elektronicznych form płatniczych. Prosimy o Twoje wsparcie
Redakcja portalu radiomaryja.pl