EWANGELIA
J 6, 24-35
Kiedy ludzie z tłumu zauważyli, że na brzegu jeziora nie ma Jezusa, a także Jego uczniów, wsiedli do łodzi, przybyli do Kafarnaum i tam Go szukali. Gdy zaś Go odnaleźli na przeciwległym brzegu, rzekli do Niego: „Rabbi, kiedy tu przybyłeś?”. Odpowiedział im Jezus: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki, ale dlatego, że jedliście chleb do sytości. Troszczcie się nie o ten pokarm, który ginie, ale o ten, który trwa na wieki, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec”. Oni zaś rzekli do Niego: „Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boże?”. Jezus, odpowiadając, rzekł do nich:”Na tym polega dzieło zamierzone przez Boga, abyście uwierzyli w Tego, którego On posłał”. Rzekli do Niego: „Jakiego więc dokonasz znaku, abyśmy go widzieli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz? Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: „Dał im do jedzenia chleb z nieba””. Rzekł do nich Jezus: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój da wam prawdziwy chleb z nieba. Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu”. Rzekli więc do Niego: „Panie, dawaj nam zawsze tego chleba”. Odpowiedział im Jezus: „Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie”.
* * *
Pokarm na wieczność
Kontynuujemy lekturę Ewangelii według św. Jana. Ważny jest jej kontekst. Mowa eucharystyczna została wygłoszona w synagodze w Kafarnaum. Poprzedziły ją dwa cuda. Ważna jest też bliskość święta Paschy, co nadaje jej szczególny charakter. Cudowne rozmnożenie chleba jest znakiem i zapowiedzią Eucharystii. Chodzenie Jezusa po wodach jeziora to obraz zwycięskiego kroczenia po wodach śmierci. Możemy w tym wydarzeniu dostrzegać związek z przejściem Izraelitów na drugi brzeg Morza Czerwonego i ratunek przed ścigającym ich faraonem i jego wojskami. Znajomość powyższego kontekstu jest konieczna do właściwego zrozumienia słów Jezusa, w szczególności motywacji Jego działania, dla nas zaś pojęcia istoty Eucharystii. We wspomnianym fragmencie Ewangelii (jego lektura będzie kontynuowana w kolejne niedziele) cały czas dochodzi do gry znaczeń. Punktem wyjścia jest zwyczajny ludzki głód chleba, lęk przed znalezieniem się na pustyni bez środków do życia i zarazem zachwyt tłumów nad mocą Jezusa, który kilkoma chlebami nakarmił wielotysięczne rzesze. Powraca wspomnienie Izraelitów wędrujących przez pustynię, karmionych manną i przepiórkami. Elementem zwrotnym są słowa Chrystusa: „Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój da wam prawdziwy chleb z nieba. Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu”. Wskazuje na siebie jako Pokarm na wieczność, zdolny zaspokoić inny rodzaj głodu, jakiego może doświadczyć człowiek. Trudno powiedzieć, na ile entuzjazm jego słuchaczy brał się ze zrozumienia słów („Rzekli więc do Niego: „Panie, dawaj nam zawsze tego chleba!””), a w jakiej części brał się z kontekstu całej sytuacji. Wiemy z życiowego doświadczenia, że chodzi tu o głęboką przemianę mentalności, sposobu postrzegania świata – o przyjęcie nowej koncepcji życia. Święty Paweł pisze o narodzeniu się na nowo, śmierci starego człowieka, „który ulega zepsuciu na skutek zwodniczych żądz”, i konieczności nawrócenia, czyli odnowienia ducha w myśleniu i przyobleczenia człowieka nowego, „stworzonego według Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości”. Jest to długi proces. Kluczowa jest w nim świadomość własnej tożsamości (zbudowanej na sakramencie chrztu świętego), pragnienie życia w bliskości z Jezusem. On swoją łaską dopełni reszty.