„Z Ojczyzny Jezusa”


Pobierz Pobierz

Pokój i Dobro! 01.06.2008

Mamy już miesiąc czerwiec, którego pierwszy dzień dedykowany jest dzieciom. W Palestynie i w Izraelu święto Dnia Dziecka nie jest znane, ale każdego roku na początku czerwca, w obozie polskich żołnierzy pełniących pokojową misję pod błękitną flagą ONZ-tu na Golanie, organizowana jest impreza dla najmłodszych członków środowiska dyplomatycznego i polonijnego. W dzisiejszym felietonie pragnę opowiedzieć o polskich kontyngentach wojskowych wpisanych w historię ostatnich dziesięcioleci Ziemi Świętej.

W chwili obecnej żołnierze Sił Zbrojnych RP pełnią zaszczytną służbę w międzynarodowych misjach pokojowych ONZ-tu na całym świecie. Na Bliskim Wschodzie, w historycznym rejonie Palestyny, znanym bardziej jako Ziemia Święta, Wojsko Polskie jest obecne na granicy północnej z Libanem oraz północno – wschodniej z Syrią. Misja UNIFIL, czyli Tymczasowych Sił Narodów Zjednoczonych w Libanie, została powołana 30 lat temu, 19 marca 1978 r., na podstawie Rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ (Nr. 426). Polski kontyngent rozpoczął wykonywanie zadań mandatowych w 1992 r. w składzie kompanii medycznej, którą rozwinięto później do szczebla Szpitala Polowego. Struktura i wielkość kontyngentu ulegała zmianie na przestrzeni lat. Po ostatnim konflikcie izraelsko-libańskim, który miał miejsce w lipcu 2006 r., Rada Bezpieczeństwa wydała kolejną rezolucję, na podstawie której znacznie zwiększono siły ONZ w Libanie. Wzrósł także udział polskich Sił Zbrojnych. Obecnie polski kontyngent w UNIFIL-u, składający się z batalionu logistycznego i kompanii manewrowej, liczy ok. 500 żołnierzy i pracowników wojska. Ogólnie można powiedzieć, że batalion logistyczny odpowiedzialny jest m.in. za transport sprzętu i towarów z portów w Libanie do bazy w Naqoura oraz zaopatrywanie batalionów operacyjnych. Ich zadaniem jest także zabezpieczenie transportowe personelu wszystkich kontyngentów podczas rotacji. Natomiast zadania kompanii manewrowej są typowo operacyjne i koncentrują się na patrolowaniu strefy w sektorze odpowiedzialności, utrzymywaniu stałych posterunków w celu ścisłej obserwacji strefy tzw. „Niebieskiej Linii” (Blu Line) oraz ochronie i konwojowaniu personelu UNIFIL-u.

O wiele starszą historię ma UNDOF, czyli misja Sił Rozdzielająco – Obserwacyjnych Narodów Zjednoczonych na Wzgórzach Golan. Można śmiało powiedzieć, że jest ona tak stara jak państwo Izrael powstanie państwa Izrael. Jak wiadomo, od chwili ogłoszenia deklaracji niepodległości Izraela w 1948 roku ta część Bliskiego Wschodu była świadkiem czterech wojen pomiędzy Izraelem i jego arabskimi sąsiadami. Po każdej z nich powoływano misje ONZ. Siły Rozdzielająco – Obserwacyjne (UNDOF) zostały ustanowione po ostatniej z nich, nazwanej wojną Yom Kippur, która zakończyła się pod koniec lata 1974 r. zawieszeniem broni pomiędzy Syrią a Izraelem. W wyniku wojny Syria straciła znaczną część terytorium w rejonie Wzgórz Golan, łącznie z dostępem do Jeziora Galilejskiego. Głównym mandatem „niebieskich beretów” jest utrzymywanie przerwania ognia pomiędzy Izraelem a Syrią oraz nadzorowanie strefy zgodnie z warunkami porozumienia w sprawie rozdzielenia wojsk syryjskich i izraelskich.

Obecnie w skład UNDOF-u wchodzi sześć państw, mianowicie: Austria, Indie, Japonia, Kanada, Polska i Słowacja. Największy wkład mają Austria i Polska, które utrzymują bataliony operacyjne. Polacy uczestniczą w tej misji od pierwszego dnia jej istnienia. Na początku nasi żołnierze realizowali zadania logistyczne. (POLLOG – Polski Batalion Logistyczny). W 1993 roku nastąpiła zmiana zadań mandatowych naszego kontyngentu. Zadania logistyczne zostały przekazane Kanadyjczykom, a Polacy przejęli od Finów zadania operacyjne realizowane przez nową jednostkę zwaną POLBATT: Polski Batalion Operacyjny. Jego zadaniem jest utrzymywanie ciągłej kontroli strefy rozdzielenia wojsk. Polega to na monitorowaniu sytuacji z pozycji obserwacyjnych i meldowaniu o naruszeniach oraz kontrolowaniu wjazdu do strefy. Ogólnym celem jest zapewnienie nieprzerwanej obecności sił ONZ w strefie nie mającej politycznych granic pomiędzy Izraelem a Syrią. Trzeba powiedzieć, że od 34 lat udaje się z sukcesem utrzymywać zawieszenie broni pomiędzy obydwoma krajami, w oczekiwaniu na dyplomatyczne rozwiązanie tego konfliktu. W misji UNDOF-u Polskę reprezentują również oficerowie pracujący w Kwaterze Głównej, znajdującej się po stronie syryjskiej. Obecnie zastępcą głównego dowódcy, czyli Szefem Sztabu, jest Polak, płk. Andrzej Ostrowski. Żołnierze batalionu zmieniają się co 6 miesięcy, a personel w Kwaterze Głównej co 12 miesięcy. Aktualnie polski kontyngent liczy ponad 350 żołnierzy, którym regularnie posługuje kapelan wojskowy. Historycznym wydarzeniem był udział polskich żołnierzy z Golanu na Mszy św. celebrowanej przez Jana Pawła II 24 marca 2000 roku nad Jeziorem Galilejskim. Podczas tej Eucharystii Ojciec Święty poświęcił dzwon dla kaplicy polowej polskiego kontyngentu wojskowego na Golanie, dedykowanej Matce Bożej Królowej, Hetmance żołnierza polskiego.

Służba na Wzgórzach Golan nie jest łatwa, ale ma też swoje dobre strony. Pozwala żołnierzom między innymi na odwiedzanie sanktuariów Ziemi Świętej, Syrii i Jordanii. Dla wielu z nich jest to może jedyna okazja na poznanie Miejsc świętych, dlatego chętnie korzystają z tego przywileju. Nasi żołnierze nie tylko pielgrzymują do sanktuariów, ale również chętnie uczestniczą w oficjalnych polskich uroczystościach państwowych i religijnych, jak np. w święcie Trzeciego Maja. Innym przykładem może być udział kompanii honorowej w dniu 16 listopada 2006 r. podczas Mszy Świętej i poświęcenia artystycznych drzwi do sanktuarium Prymatu świętego Piotra oraz mozaiki upamiętniającej wizytę Jana Pawła II w Tabdze w roku Wielkiego Jubileuszu. Celebracji przewodniczył kard. Stanisław Dziwisz. Niektórym dane jest nawet przeżyć wigilię Bożego Narodzenia oraz pasterkę w bazylice Narodzenia Pańskiego w Betlejem. Doskonałymi okazjami do spotkań z naszymi żołnierzami są uroczystości wojskowe organizowane w bazie kontyngentu: przekazanie dowodzenia, wręczanie medali i odznaczeń oraz obchody świąt ONZ-tu i uroczystości narodowych.

W gorszej sytuacji są nasi żołnierze pełniący służbę na granicy libańskiej. Ze względu na napiętą sytuację w całym rejonie, zostały wprowadzone w ostatnim czasie ograniczenia w organizowaniu wyjazdów do Izraela. Nie zawsze jednak sytuacja była tak niekorzystna. Warto w tym miejscu wspomnieć, że polscy żołnierze z UNIFIL-u mają swój realny wkład w konserwację i utrzymywanie polskich pamiątek w Ziemi Świętej. Dziesięć lat temu, 17 grudnia 1998 roku, w sanktuarium Pater noster na Górze Oliwnej została poświęcona nowa tablica Ojcze nasz w języku polskim. Pierwszą tablicę ufundowali żołnierze 8 Brygady Strzelców Karpackich z armii gen. Andersa w czasie Drugiej Wojny Światowej. By ratować ten polski ślad, poważnie zniszczony upływem czasu, żołnierze i oficerowie polskiego kontyngentu sił ONZ na granicy izraelsko-libańskiej (UNIFIL), zebrali potrzebną sumę pieniędzy i stali się fundatorami obecnej tablicy.

Podsumowując warto podkreślić, że możliwość poznania Ziemi Świętej oraz nawiedzenia jej sanktuariów jest dla naszych żołnierzy wielkim wzruszeniem i przeżyciem, którego nie może doświadczyć większa część naszego społeczeństwa ze względu na odległość od Polski i duże koszty. Niemniej jednak, przywilej ten ma swoją wymierną cenę, którą jest ciężka służba w misji ONZ oraz rozłąka z rodziną.

Z Betlejem, gdzie przez cały rok czci się tajemnicę narodzin Pana Jezusa, przesyłam gorące pozdrowienia i najlepsze życzenia wszystkim polskim dzieciom w kraju i poza jej granicami.

drukuj