Przemówienie Benedykta XVI w Bazylice Niepokalanego Poczęcia NMP w Ouidah

Księża Kardynałowie,
Drodzy bracia w biskupstwie i w kapłaństwie,
Drodzy bracia i siostry,

Dziękuję serdecznie sekretarzowi generalnemu Synodu Biskupów abp. Nikoli Eteroviciowi za jego słowa powitania i przedstawienia, jak również wszystkim członkom Rady Specjalnej dla Afryki, którzy przyczynili się do zebrania wyników obrad synodalnych w celu ogłoszenia posynodalnej adhortacji apostolskiej.

 

 

Dziś wraz z podpisaniem adhortacji „Africae munus” kończy się świętowanie wydarzenia synodalnego. Poruszyło ono Kościół w Afryce, który modlił się, zastanawiał się i dyskutował na temat pojednania, sprawiedliwości i pokoju. W procesie tym istniała szczególna bliskość między Następcą Piotra a Kościołami partykularnymi w Afryce. Biskupi, a także eksperci, audytorzy, goście specjalni i delegaci braterscy przybyli do Rzymu, aby odbyć to ważne wydarzenie kościelne. Udałem się do Jaunde, aby wręczyć „Instrumentum laboris”
obrad synodalnych przewodniczącym Konferencji Episkopatów i okazać w ten sposób
swą troskę o wszystkie narody kontynentu afrykańskiego i sąsiednich wysp.
Obecnie z radością ponownie przybyłem do Afryki, a bardziej konkretnie do
Beninu, aby przekazać dokument końcowy tych prac. Podejmuje on refleksję ojców
synodalnych, aby przedstawić jej syntezę wraz z różnymi aspektami
duszpasterskimi.

Drugie Zgromadzenie Specjalne dla Afryki Synodu Biskupów skorzystało z adhortacji apostolskiej „Ecclesia in Africa” bł. Jana Pawła II, w której mocno podkreślono pilną konieczność ewangelizacji tego kontynentu, której nie można oddzielać od promocji ludzkiej. Z drugiej strony rozwinięto tam koncepcję Kościoła – rodziny Bożej. Koncepcja ta przyniosła wiele duchowych owoców Kościołowi katolickiemu oraz dziełu ewangelizacji i promocji ludzkiej, którą pobudziła, a także całemu społeczeństwu afrykańskiemu. Wobec tego Kościół jest wezwany do odkrywania siebie coraz bardziej jako rodzina. W przypadku chrześcijan chodzi o wspólnotę wierzących, która wielbi Boga Trójjedynego, sprawuje wielkie tajemnice naszej wiary i ożywia z miłością więzi między osobami, grupami i narodami, ponad różnicami etnicznymi, kulturowymi i religijnymi. W tej służbie pełnionej wobec każdej osoby Kościół otwiera się na współpracę ze wszystkimi częściami składowymi społeczeństwa, zwłaszcza z przedstawicielami Kościołów i Wspólnot kościelnych, nie pozostających jeszcze w pełnej jedności z Kościołem katolickim, jak również z reprezentantami religii niechrześcijańskich, przede wszystkim religii tradycyjnych i islamu.

Pamiętając o tym horyzoncie kościelnym, Drugie Zgromadzenie Specjalne dla Afryki skupiło się na zagadnieniu pojednania, sprawiedliwości i pokoju. Chodzi o sprawy ważne dla świata w ogóle, które jednak nabierają bardzo szczególnej aktualności w Afryce. Wystarczy wspomnieć o napięciach, aktach przemocy, wojnach, niesprawiedliwości, nadużyciach wszelkiego rodzaju, nowych i dawnych, jakie naznaczyły ten rok. Główny temat dotyczył pojednania z Bogiem i z bliźnim. Kościół pojednany w swoim łonie i między wszystkimi swymi członkami będzie mógł stać się proroczym znakiem pojednania na szczeblu społeczeństwa, każdego kraju i całego kontynentu. Pisze św. Paweł: „Wszystko to zaś pochodzi od Boga, który pojednał nas ze sobą przez Chrystusa i zlecił nam posługę jednania” (2 Kor 5, 18). Podstawa tego pojednania znajduje się w samej naturze Kościoła, który „jest w Chrystusie niejako sakramentem, czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego” (LG,
1). „Brama bez powrotu”, która jest tu tak blisko, przypomina nam o tym
obowiązku i wzywa, abyśmy demaskowali i zwalczali każdą formę niewolnictwa.

Nigdy nie należy się zniechęcać w szukaniu dróg pokoju! Pokój jest jednym z najcenniejszych dóbr! Aby go osiągnąć, należy mieć odwagę pojednania, które bierze się z przebaczenia, z woli rozpoczęcia na nowo wspólnego życia, z solidarnej wizji przyszłości, z wytrwałego pokonywania trudności. Ludzie pojednani i żyjący w pokoju z Bogiem i bliźnimi mogą działać na rzecz jeszcze większej sprawiedliwości w łonie społeczeństwa. Nie należy zapominać, że według Ewangelii pierwszym przejawem sprawiedliwości jest pełnienie woli Bożej. Z tego podstawowego wyboru pochodzą niezliczone inicjatywy, zmierzające do wpierania sprawiedliwości w Afryce i dobra wszystkich mieszkańców tego kontynentu, przede wszystkim najuboższych i potrzebujących pracy, szkół i szpitali.

Afryko, ziemio Nowej Pięćdziesiątnicy, ufaj Bogu! Ożywiana Duchem
zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa, stawaj się wielką rodziną Bożą, wielkoduszną
wobec wszystkich swych synów i córek, sprawców pojednania, pokoju i
sprawiedliwości! Afryko, Dobra Nowino dla Kościoła, stawaj się nią dla całego
świata! Dziękuję.

 

Tłumaczenie: www.vatican.va